Δημοσιογραφική αναταραχή

Γράφει η Ελεονώρα Κοτρώζου Αγαπημένε μου άγιε Βασίλη, Είχα μέσα μου μια λίμνη από ελπίδες, ελπίδες πως υπάρχεις. Δυστυχώς αυτή η λίμνη στέρεψε· και όσο σου γράφω αυτό εδώ το τελευταίο γράμμα, εξατμίζεται και η τελευταία της σταγόνα. Η πίστη σε σένα κουράστηκε να μάχεται και πλέον αποσύρεται. Κλείνοντας μια ακόμη δεκαετία, πάει πια να αναπαυθεί. Ετούτο εδώ λοιπόν το αποχαιρετιστήριο γράμμα, σου το στέλνω για να σου πω πόσο με έχει κουράσει, απογοητεύσει και πληγώσει, να πιστεύω σε κάτι μαγικό ως και την τελευταία στιγμή. Μέχρι να καταλάβω πως εκείνος που έβαζε το δώρο μου κάτω  από το δέντρο κάθε φορά που ξημέρωναν Χριστούγεννα δεν ήσουν εσύ, αλλά ο μπαμπάς μου, έκανα οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μου για να σε δω. Έμενα άγρυπνη μέχρι αργά και κρυφοκοιτούσα από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου. Περίμενα· περίμενα πολύ. Ώσπου τα ανυπόμονα παιδικά μου μάτια έκλειναν από την κούραση· και φυσικά λίγες ώρες αργότερα, ξυπνούσα στεναχωρημένη που για ακόμη μια χρονιά δεν σε συνάντη

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου Πώς πέφτει το χιόνι από τα παράθυρα; Και οι νιφάδες του, επηρεάζουν έστω και ελάχιστα την πορεία των ανθρώπων και των κόσμων τους; Το πέρασμα του ενός από τη ζωή του άλλου, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, οι συμβάσεις. Αυτά είναι ορισμένα από τα στοιχεία που έχουν με περίτεχνο τρόπο τοποθετηθεί στο εσωτερικό ενός καφέ, του Conde. Το καφέ αυτό, κρύβει στα σπλάχνα του, εκτός από τον ευωδιαστό παρισινό αέρα, ανθρώπους που προβληματίζονται, αναρωτιούνται και περπατούν ψάχνοντας να βρουν την ομορφιά της ζωής. Κάπου εκεί, στο σημείο που δεν πέφτει το πολύ το φως, κρύβεται και η Λουκί. Ή έστω, αυτό που η Λουκί συμβολίζει, πάνω στο εξώφυλλο ενός βιβλίου, εντός μιας ουδέτερης ζώνης.- Ο Πατρίκ Μοντιανό γεννήθηκε το 1945 στο Boulogne-Billancourt, από πατέρα Γάλλο εβραϊκής καταγωγής, από σεφαραδίτικη οικογένεια της Θεσσαλονίκης, και μητέρα Βελγίδα (οι γονείς του γνωρίστηκαν στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στο κατεχόμενο Παρίσι). Το

Το The Garage  παρουσιάζει κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα στις 21:30 μέχρι και τις 25/11 μια σύγχρονη εκδοχή της παράστασης «Μήδεια» του Ευριπίδη. Εμείς είδαμε την παράσταση και κάναμε μια πολύ ουσιαστική συζήτηση με κάποιους από τους συντελεστές της παράστασης. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη Λέω να ξεκινήσουμε με τους ηθοποιούς πρώτα. Οι ρόλοι που παίζετε φαίνονται πολύ απαιτητικοί, εσείς πώς τους προσεγγίσατε; Κοραλία Παλιεράκι: Με πολλή δουλειά, με πειραματισμό, με διάβασμα, με αυτοσχεδιασμό. Στην αρχή δοκιμάζαμε όλους τους ρόλους, δηλαδή εγώ δούλεψα και τον Ιάσονα, ο Γιώργος δούλεψε και τη Μήδεια. Και οι άλλοι δύο ηθοποιοί το ίδιο έκαναν, περάσαμε από όλες τις θέσεις και ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, η οποία κράτησε αρκετό καιρό. Σίγουρα και η σκηνοθέτης μάς κατεύθηνε θέτοντας ερωτήματα. Και αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί συνεχώς προέκυπταν καινούργια ερωτήματα. Γιώργος Ξενικάκης: Συμφωνώ με την Κοραλία. Χρειάστηκε πολλή

Το Ρέθυμνο είναι μια μικρή πόλη με ανθρώπους που έχουν όνειρα τεράστια. Με ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν, με ανθρώπους που σέβονται τη διαφορετικότητα και την αγκαλιάζουν. Ο Γιάννης Μπλέτας, η Άρτεμις Τασσιού και η Φλώρα Ασουμανάκη συνεργάζονται και δημιουργούν κάτι πολύ όμορφο στο «Σημείο». Γνωρίστε τους! Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά Ας ξεκινήσουμε με την Άρτεμις. Εσύ έχεις αναλάβει τη θεατρική ειδική απασχόληση για παιδιά και νέους με δυσκολίες... Ακριβώς, εγώ έχω σπουδάσει νηπιαγωγός, έχω εξειδικευτεί στην ειδική αγωγή και κάνω διάφορες δραστηριότητες με τα παιδιά. Έχουμε κάνει θέατρο, έχουμε κάνει παραστάσεις, επίσης έχουμε κάνει και ηχωμασάζ το οποίο είναι πολύ βοηθητικό για παιδιά με δυσκολίες. Πάντα σε συνεργασία με τους γονείς, ειδικά στο ηχωμασάζ που είναι ένα καινούργιο κομμάτι, αλλά και γενικότερα οτιδήποτε και να κάνω πάντα το συζητώ με τους γονείς. Δυστυχώς βλέπω όμως ότι τα ξεχωριστά παιδιά πολλοί γονείς τα

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Ένα από τα αγαπημένα μου γνωμικά είναι αυτό που λέει: «Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια». Μιλώντας για τα ταξίδια ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες συγγραφείς της σύγχρονης λογοτεχνίας, που έχει βασίσει μεγάλο μέρος του έργου του στα ταξίδια, είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις και η δίψα του για εξερεύνηση και μάθηση τον οδήγησαν να γνωρίσει τον κόσμο και έπειτα να γράψει τη σειρά βιβλίων «Ταξιδεύοντας». Σε ένα από τα αποσπάσματα του βιβλίου «Ταξιδεύοντας στην Ισπανία» αναφέρει: « Το ταξίδι κ' η εξομολόγηση στάθηκαν οι δύο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις- να βλέπεις- και να μην χορταίνεις- καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφλανάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τ

Ο μουσικός, θεατρολόγος και συγγραφέας Φώτης Δούσος μιλάει στη Δημοσιογραφική αναταραχή. Μας μίλησε για τις «Δάρνακες», την θεατρική ομάδα «Hippo», το τελευταίο βιβλίο που έγραψε με τίτλο «Παβ, ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια». Συμμετείχε ως εθελοντής και σε ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου, μια δράση που όπως είπε και ο ίδιος αξίζει να στηριχθεί. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά Αρχικά θα θέλαμε να μας πεις μερικά λόγια για το συγκρότημα «Δάρνακες» του οποίου υπήρξες και ιδρυτικό μέλος... Το συγκρότημα αυτό ξεκίνησε πριν την εποχή του Youtube και αυτό είναι κάτι που νομίζω μας αδίκησε. Ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη, κάναμε πολλές συναυλίες και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, βγάλαμε 3 δίσκους και παίξαμε αρκετά. Ήμασταν επίσης πολλά άτομα, ήμασταν 11 άτομα. Παίζαμε μια μίξη της ελληνικής με της βαλκανικής μουσικής, τότε ήταν κάτι καινούργιο μετά βγήκαν πολλές μπάντες με αυτό το

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Γράφω για τους ανθρώπους που πονάνε. Γράφω για τους ανθρώπους που λένε: «Άντε να φύγει και αυτό το καλοκαίρι, δεν μπορώ άλλο». Γράφω για τους ανθρώπους που κάθε μέρα ελπίζουν να συμβεί κάτι στη ζωή τους που θα τους δώσει χαρά. Γράφω για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς θα πληρώσουν το ενοίκιο τον άλλο μήνα. Γράφω για τους ανθρώπους που η κοινωνία τούς είπε τι θα φοράνε, τι σώμα θα έχουν, πώς θα μιλάνε, με ποιους θα βγαίνουν και που θα συχνάζουν, αλλά εκείνοι έκαναν αυτό που ήθελαν. Γράφω για τους ανθρώπους που σιχάθηκαν τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των πολιτικών. Γράφω για τους ανθρώπους που παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους, γιατί το αφεντικό δεν έμαθε μάλλον στο σχολείο τη λέξη "ανθρωπιά". Γράφω για τους ανθρώπους που βαρέθηκαν να απορρίπτονται από δουλειές επειδή δεν έχουν την κατάλληλη προϋπηρεσία. Γράφω για τους ανθρώπους που φέτος το καλοκαίρι ήθελαν διακαώς να πάνε διακοπές αλλά έμειναν στην πόλη τους δουλεύοντας με ένα ρεπό

Γράφει ο Γιώργος Α. Παπαδάκης Ο Βέβηλος είπε: «Κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό». Και έχει δίκιο. Οι δικοί μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν περίπου7 χρόνων. Έκαναν αυτό που θεώρησαν σωστό, και ενώ υπήρξαν δυσκολίες, νιώθω ευγνώμων και περήφανος για το πώς  μεγάλωσα αν και ζώντας στο σπίτι με τον ένα από τους δύο, εδώ όμως θέλω να σταθώ κάπου αλλού. Θέλω να σταθώ στο τι μηνύματα «περνούσε» τότε η κοινωνία ακόμα και μερικοί δάσκαλοι για τα παιδιά που μεγαλώνουν με έναν γονιό στο σπίτι. Ας πούμε, στο δημοτικό που πήγαινα ήμασταν λίγα παιδιά των οποίων οι γονείς είχαν χωρίσει ή εν πάση περιπτώση για κάποιο άλλο λόγο το παιδί μεγάλωνε με τον ένα γονιό. Εγώ για πολλά χρόνια στο σχολείο δεν αισθανόμουν άνετα να μιλάω για αυτό, πίστευα ότι θα κρίνουν οι πάντες την κάθε μου κίνηση. Για παράδειγμα, εάν γινόταν κάποια φασαρία, ήταν πολύ πιο εύκολο να βρεις το πρόβλημα στο παιδί με τον ένα γονιό και πολύ πιο δύσκολο στο παιδί που ζει σε «φυσιολογικό

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Στην Ελλάδα φαίνεται πως έχουμε κοντή μνήμη. Είναι γεγονός. Πιστέψαμε σε έναν τυπάκο που έταζε λαγούς με πετραχήλια και αφού κατέστρεψε την χώρα με τις πολιτικές του πήγαμε σε έναν άλλο τυπάκο που επίσης έταζε και συνεχίζει να τάζει λαγούς με πετραχήλια και ανάπτυξη. Ο ελληνικός λαός πίστεψε ξανά σε ένα κόμμα που έχει ψηφίσει μέτρα λιτότητας και που μέλη του κόμματος είναι γνωστό ότι έχουν ακροδεξιές πεποιθήσεις, αλλά κατά τα άλλα ο αρχηγός του βγαίνει στα κανάλια και καταγγέλει τη Χρυσή Αυγή και την Ελληνική Λύση.  Παρ' όλα αυτά ο λαός δεν είναι ηλίθιος. Άκουγα από πολύ κόσμο να βρίζει, να καταγγέλει όσους έπεσαν πάλι στην παγίδα να πιστέψουν ότι ένας «μεσσίας» θα μας σώσει από το βούρκο που βρισκόμαστε, χωρίς ωστόσο αυτό να έχει κανένα αντίκτυπο στην εκλογή του. Την ώρα που θα έπρεπε να δούμε πώς θα πείσουμε τους συμπολίτες μας ότι αυτός ο τυπάκος όχι μόνο λύση δεν θα προσφέρει στην χώρα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει το έργο των προηγούμενω

Γράφει ο Θάνος Ι. Κουλουβάκης Καλησπέρα. Εγώ δε γεννήθηκα εδώ, ούτε μεγάλωσα εδώ· ούτε ξέρω πως βρέθηκα να ζω σ' αυτή την πόλη και ν' αναζητώ μια ανθρώπους και μια εσένα. Δεν ξέρω πώς βρέθηκα σ' αυτή τη γειτονιά να καπνίζω και να παρακαλάω για πρόωρους θανάτους και αιώνιους έρωτες. Καλησπέρα. Χτες το βράδυ που βγήκαμε και τα ήπιαμε, μέχρι που ζαλίστηκες, ήθελα να σου δώσω ένα φιλί και να μη σε αφήσω να φύγεις. Όμως και φιλιά ξέχασα να δίνω και να σου μιλώ ντόμπρα ξέχασα και να σ' αγαπάω ξέχασα και να μ' αγαπώ. Όμως πιο πολύ έχω ξεχάσει πώς είναι να ηδονίζεται κανείς σ' αυτή την άρρωστα μονότονη πόλη, που όλο μάς διαλύει τα όνειρα και μας πουλάει παραμύθια για καλύτερες ζωές που δεν έρχονται ποτέ. Καλησπέρα. Η καρδιά μου δεν αντέχει τις διαταγές και τις απαιτήσεις· χάνω τις ιδέες. Με μπουκώνουν, τα τσογλάνια, με αγένεια για να μην εκτιμώ ούτε τον εαυτό μου, ούτε και κανέναν άλλο. Το κεφάλι μου πονάει από το θόρυβο το

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου Τι είναι αυτό που, σε έναν νοητό χάρτη, θα ένωνε το υπερώο ενός ψυχιατρείου, δύο σπίτια που εγκαταλείφθηκαν άρον άρον σε Αθήνα και Παρίσι κι ένα πατρικό στην Πάτρα; Μα φυσικά, το κουβάρι της ιστορίας των αδελφών Μορτάλη, των οποίων τόσο το επώνυμο όσο και το ιστορικό, κλωθογυρίζει  τον θάνατο. Η Οινόη και η Γορτυνία, δίδυμες αδελφές, βρίσκονται μπροστά σε μία πρόκληση. Να θυμηθεί ξανά η άρρωστη Οινόη ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της, το οποίο φαίνεται να έχει διαγραφεί από τη μνήμη της. Καθώς λοιπόν οι αδελφές ρίχνονται στη «δουλειά», μαθαίνουμε την ιστορία των Μορτάληδων και των Δέθ, των προγόνων τους. Το γενεαλογικό αυτό δέντρο όμως, εκτός από τις συμπτώσεις και συγκυρίες που φιλοξενεί στις ρίζες του, κρύβει μυστικά και ψέματα. Κι είναι τέτοια η δυσωδία των μυστικών αυτών που, καθώς γίνονται γνωστά στην Οινόη, φανερώνεται το μεγαλείο των λάθος επιλογών και των ανθρώπινων παθών. Δυστυχώς όμως, ουδείς εξαιρετέος της πλάνης στη ζωή

«Με κείμενα, που ξυπνούν προσωπικά ζητήματα και γεγονότα πραγματικά, αναζητούμε τι μας κρατάει μακρυά από την Αλήθεια μας και την επίγνωση της Ύπαρξης». Η Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, η Κωνσταντίνα Χαβάκη και η Ελένη Δάγκα μίλησαν στη Δημοσιογραφική αναταραχή για «Kάθαρσις_Δοκιμή 1» και «Kάθαρσις_Δοκιμή 2». Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά         Ελένη εμείς τα έχουμε ξαναπεί, οπότε θα θέλαμε αρχικά Κωνσταντίνα και Κωνσταντίνα να μας πείτε πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο... Κ. Γ. : Εγώ τελείωσα τη Δραματική σχολή Αρχή, δουλεύω από τότε που τέλειωσα. Το 2011 δημιούργησα μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους τη καλλιτεχνική ομάδα nomades artcore. Βασικός στόχος της ομάδας είναι πρώτα να μετακινούμαστε εντός και εκτός Ελλάδας, έπειτα να κάνουμε projects στους τόπους αυτούς και να συλλέγουμε πληροφορίες από τόπο σε τόπο όπως κάνανε κάποτε και οι νομαδικές φυλές. Μέχρι στιγμής έχουμε δραστηριοποιηθεί μόνο εντός Ελλάδας, έχ

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Η συνδρομητική φόρμα της Netflix έχει γίνει τρόπος ζωής για μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Πλήθος ταινιών και σειρών μπορούν να προσφέρουν απλόχερα ψυχαγωγία καλύπτοντας τα γούστα ακόμα και του πιο απαιτητικού θεατή. Έτσι λοιπόν, καθώς έψαχνα άλλη μια σειρά για να αρχίσω έναν ακόμη μαραθώνιο έπεσα πάνω στο Las chicas de cable ή αλλιώς οι τηλεφωνήτριες.  Μια σειρά άκρως φεμινιστική με την ιστορία της να διαδραματίζεται το 1929 στην Ισπανία. Ο πρώτος ουρανοξύστης στην Μαδρίτη είναι γεγονός και στεγάζει τα γραφεία του πρώτου τηλεφωνικού κέντρου της χώρας. Εκεί οι τέσσερις πρωταγωνίστριες Λίντια/Άλμπα, Καρλότα, Μάργα και Άνχελες γνωρίζονται καθώς πιάνουν θέση εργασίας ως τηλεφωνήτριες που μεταβιβάζουν κλήσεις από το τηλεφωνικό  κέντρο στο άτομο με το οποίο ενδιαφερόταν κάποιος να επικοινωνήσει. Ο θεατής παρακολουθεί τέσσερις διαφορετικές γυναικείες προσωπικότητες, η κάθε μια με τη δική της ιστορία να μάχονται καθημερινά για τη θέση τους στην καταπιεστική κοινωνία του

Γράφει η Χριστίνα Μαλιαρίτη Τα πράγματα ήταν έτσι από πάντα, όσα έβλεπα πιο πολύ με άγγιζαν παρά με κοίταζαν. Στην πόλη ήταν νύχτα, πάντα μου έλεγε η μάνα μου να μην τριγυρίζω νύχτα αλλά και τι κατάλαβα μέχρι τώρα που τριγύριζα με το φως; Ο κόσμος μου έδειχνε το σκληρό του πρόσωπο, αυτό που προσφέρει η ξεκούραση της νύχτας, αυτή η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά που γεννιέται στους ανθρώπους με τον ύπνο. Αυτές είναι που γεννούν στους ανθρώπους -μαζί με άλλα- την υπεροψία που κι αυτή με την σειρά της γεννά την κακία. Γεννιέται, λοιπόν, κι αυτή με τον ύπνο, άλλος ένας κρίκος αυτής της τόσο τρομακτικής αλυσίδας. Ο ύπνος ξεκουράζει κι είσαι έπειτα έτοιμος και πανέτοιμος να πατήσεις, να σπρώξεις, ν' αποστρέψεις, να πληγώσεις. Όσα πρέπει να κάνεις δηλαδή για να μην σε καταπιούν. Την νύχτα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι την νύχτα, ήταν γλυκείς και μαλακοί, δύο πράγματα που βρίσκεις μονάχα σε κουρασμένα μάτια. Περπάταγα στην νυχτερινή Αθήνα, ένα θέατρο σχόλ

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδοκωνσταντάκης Bράδυ είναι, όταν η ψυχή, με λιγοψυχία ξερνάει ένα εσμό σκέψεων βλαβερών. Βράδυ είναι όταν το μυαλό ουρλιάζει, από τις δυσεπούλωτες πληγές που αρνείται να καταδεκτεί. Ο ήλιος ψηλότερα θα ανέβει, σαν ανάψουμε το φάρο μας, και θαρραλέα κοιτάξουμε για το επόμενο ψαροκάϊκο που μια κοπελοπούλα φωτεινή θα μας ταξιδέψει κρατώντας νυχτολούλουδα. Ακολούθησε τον Αλέξανδρο: Facebook: @Αλέξανδρος Παπαδοκωνσταντάκης Instagram: @alexandros_pap15 Ακολούθησε το blog μας: Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή Instagram: @dimosiografiki_anataraxi

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Ο Κόσμος μας! Σου είπα ρε παιδί μου, δεν μου αρέσει το λάχανο. Κι όμως, το μαγειρεύω με τον ίδιο τρόπο. Την ντουλάπα, την θέλω μέσα στην ακαταστασία. Κι όμως, όλα είναι πλήρως εναρμονισμένα, όπως είπε εκείνη. Τα ξενύχτια  τα αγαπώ, αλλά πριν τις δώδεκα, έχω τον ίδιο κόμπο στο στομάχι με εκείνη. Γιατί εκείνη, Ξέρει Ότι μισώ το λάχανο. Δεν μ'αρέσει Να συμμαζεύω. Και παρόλο, που θα ήθελε να είμαι σπίτι, ξενυχτά ράβοντας στοργικά το μαύρο κουμπί. Αμοιβαία τα αισθήματα Γόρδιος δεσμός η σχέση, αλλά είναι Η μητέρα μου Η μητέρα σου Ο κόσμος μας! Ακολούθησε τη Σίσσυ: Facebook: @Sissi Lallou Instagram: @sissilallou Ακολούθησε το blog μας: Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή Instagram: @dimosiografiki_anataraxi

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου Πόσα ερωτήματα μπορεί να χωρέσει το μυαλό μιας γυναίκας; Πόσες αλήθειες από αυτές που σιγά σιγά ανακαλύπτει, μπορούν να συμβαδίσουν με τους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής στην Τουρκία, τον έφηβο γιο της και τα στερεότυπα που φαίνεται να μην υποχωρούν ποτέ; Ο καθηγητής Βάγκνερ, είναι αυτός που θα γίνει αφορμή να βρει κάποιες από τις απαντήσεις. Πιο πολύ, θα γίνει το ''όχημα'' με το οποίο η Μάγια θα εισέλθει σε έναν καινούργιο κόσμο. Ο κόσμος αυτός αποτελείται από αποκαλύψεις, φωτογραφίες πολύπαθων γυναικών, περιδέραια, βιολιά και θάλασσες. Η Ιστορία ''φιλτράρεται'' μέσα από τα όσα αναπάντεχα έζησε η Μάγια δίπλα στον καθηγητή Βάγκνερ. Μαθαίνει για το κύμα επιστημονικής μετανάστευσης που έλαβε χώρα προς την Τουρκία συνεπεία του κυνηγητού από τους Ναζί. Μαθαίνει για τον ανελέητο χορό του κακού που στέρησε από τους ανθρώπους την ελπίδα, υιοθέτησε την πολιτική της μισαλλοδοξίας και πήρε τη μορφή ενός πλοίου πο

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδοκωνσταντάκης Είμαι μισοπεθαμένος. Μου έχει χορηγηθεί επαρκή δόση κοινοτοπίας από το κεντρί της κοινωνίας. Όμως εσύ. Είσαι το αντίδοτο του δηλητηρίου, που αποτελεί δυσεύρετο αγαθό για τους ανθρώπους του περιθωρίου. Ακολούθησε τον Αλέξανδρο: Facebook: @Αλέξανδρος Παπαδοκωνσταντάκης Instagram: @alexandros_pap15 Ακολούθησε το blog μας: Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή Instagram: @dimosiografiki_anataraxi

πηγή: The Press Project Ο Ντομένικο Λουκάνο, δήμαρχος του χωριού Ριάτσε στην Καλαβρία, σέρνεται σε δίκη με την κατηγορία της κακοδιαχείρισης και της εύνοιας κι υπόθαλψης μεταναστών, όπως αποφάσισε η τοπική Εισαγγελία του Λόκρι. Ο δήμαρχος που υποδέχθηκε και ενέταξε στην τοπική κοινωνία χιλιάδες μετανάστες, φροντίζοντας μεταξύ άλλων για την επαγγελματική κατάρτισή τους, είχε τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό για τις παραπάνω κατηγορίες μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο, όταν και δικαιώθηκε από το Εφετείο. Φωτογραφία: Vincenzo Pinto/AFP Σύμφωνα με πληροφορίες του Ιταλικού «The Local», ο Λουκάνο θα δικαστεί στις 11 Ιουνίου, μαζί με 25 ακόμα άτομα, στο Λόκρι κατηγορούμενος για το ότι βοηθούσε παρανόμως στην παραμονή ανθρώπων των οποίων το αίτημα για άσυλο είχε απορριφθεί. Θα κληθεί να αποδείξει πως το «πρότυπο υποδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών του Ριάτσε» δεν υποκρύπτει κάποιο εγκληματικό σύστημα για την διασπάθιση των κοινοτικών πόρων (οι κατηγορίες αφορούν την απευθείας ανάθεσ

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου Ο Ισίδωρος Ζουργός, χαρακτηρίζεται από την τάση να ταξιδεύει τους ήρωές του. Χαρτογραφεί τις ψυχές τους και οι πορτολάνοι που προκύπτουν οδηγούν σε αποτελέσματα νοσταλγικού κάλλους. Στη βίλα του Αλλατίνη ήταν φυλακισμένος ο Πασάς. Έξω από αυτήν, η γλώσσα του Λευτέρη είχε πάρει φόρα κι απ'τα ψέματα που επινοούσε, οι γαζέτες που πουλούσε στα στενά της Θεσσαλονίκης, φάνταζαν αδιάφορα γκρίζα χαρτιά. Κάπως έτσι, ο Λευτέρης, ο γιος του κηπουρού και της Ζιζέλ, με την οξυδέρκεια και το κοφτερό του μάτι, έφτασε να γίνει έμπιστος του Αλπερέν μπέη. Πιο πολύ, έφτασε να γίνει η αγάπη της Μίρζας, του κοριτσιού με τις μπούκλες. Μονάχα που -όπως στη ζωή- στα παραμύθια, ο πόθος κι ο έρωτας, όσο εύκολα γεννιούνται, άλλο τόσο εύκολα γίνονται αέρας. Το ανέμισμα ενός γράμματος, έγινε αφορμή για τον Λευτέρη -τώρα πια Ευγένιο Ζιρντό- να γυρίσει τον Κόσμο: Παρίσι, Μασσαλία, Ρωσία, Αμβέρσα. Μέσα από εμπειρίες ανήκουστες και εικόνες αναπάντεχες, η σά

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου «Ποτέ δεν υπήρξε έγκλημα που να είχε προαναγγελθεί περισσότερο». Αυτή ήταν η βασική παρατήρηση του ανακριτή καθώς μελετούσε το χρονικό αυτού του θανάτου. Το «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» αποτελεί μιαν αναδρομή στο φόνο του Σαντιάγο Νασάρ, ενός νέου, αραβικής καταγωγής που βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα δίχτυ από συμπτώσεις και αβέβαιες κινήσεις όσων είχαν προλάβει να πληροφορηθούν αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Ο ήρωας του Μάρκεζ, ένα πρωινό που κανείς δεν μπόρεσε με σιγουριά να θυμηθεί αν έβρεχε ή όχι, κατονομάστηκε από την Άγχελα Βικάριο κι έτσι μπήκε στο στόχαστρο των αδελφών της που ήταν αποφασισμένοι να ξεπλύνουν την τιμή της αδελφής και της τιμής τους. Ο φόνος αυτός, προαναγγέλθηκε τουλάχιστον δέκα φορές, χωρίς ωστόσο ο ερχομός του να φτάσει στα αυτιά του Σαντιάγο Νασάρ. «Δεν ήμουν μόνος. Εκείνη τη μέρα όλα είχαν τη μυρωδιά του Σαντιάγο Νασάρ. Οι αδελφοί Βικάριο την αισθάνθηκαν στο μπουντρούμι που τους είχε κλείσει ο δήμαρχ

Γράφει η Εύα Κρίκη Ο Pedro Almodovar είναι ένας ισπανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Γεννήθηκε το 1949 και παράγει έργα από το 1980 έως και σήμερα. Διεθνή αναγνώριση έλαβε το 1988 με την ταινία "Γυναίκες στα όρια νευρικού κλωνισμού", η οποία προτάθηκε για Όσκαρ και συνέχισε με ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες όπως το "Όλα για την Μητέρα μου" (1999), "Μίλα της" (2002), "Γύρνα" (2006) και πολλά ακόμη. Γιατί όμως οι ταινίες του Almodovar είναι άξιες προσοχής;  Το στοιχείο που έκανε τον Almodovar να ξεχωρίσει ως σκηνοθέτη-συγγραφέα ήταν ο συνεχής δανεισμός στοιχείων από ταινίες του μελοδραματικού είδους και η εξειδικευμένη του γνώση πάνω στο Χολιγουντιανό μελόδραμα, της δομής του και των λειτουργιών του. Το Χολυγουντιανό μελόδραμα αποτελείται κυρίως με γυναικείους στερεοτυπικούς χαρακτήρες και με πλοκή που περιστρέφεται γύρω από αρκετά συναισθηματικά θέματα, όπως  αλκοολισμός, ασθένεια, βία, ρομαντικές κ

πηγή: The Press Project Παρακολουθούσα τη συνέντευξη ενός Γερμανού που μιλούσε για την τραυματική σχέση που είχε με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ναζί. Ο πατέρας μου, λέει, μου έδωσε δύο συμβουλές στη ζωή μου: Πρώτον, να μη φοράς ζώνη, μόνο τιράντες. Δεν φόρεσα ποτέ. Η άλλη συμβουλή ήταν «Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο σε ένα χαντάκι, να μην απλώνεις το χέρι να βοηθήσεις, γιατί θα μπλέξεις». Ο πατέρας του δεν είχε μιλήσει ποτέ ανοιχτά για τη σχέση του με τον ναζισμό, αλλά θυμάται μέσα στο σαλόνι του σπιτιού τους να υπάρχει ένας χάρτης με τις κατακτήσεις του τρίτου Ράιχ. «Αυτό εμένα μου μοιάζει με υπερηφάνεια, τι λέτε;». Του Κωνσταντίνου Πουλή Αυτή η λεπτομέρεια με τις τιράντες μού φάνηκε σαν μία πολύ χαρακτηριστική απαίτηση ενός τυραννικού ανθρώπου, που έχει μικρές εμμονές για το πώς πρέπει τα παιδιά του να διαχειρίζονται την καθημερινότητά τους: να μην τρως το μήλο με κανέλα, να μη διπλώνεις τα μανίκια, λεπτομέρειες. Όμως πιο σημαντική είναι η σχέση ανάμεσα στη ναζιστική