Δημοσιογραφική αναταραχή

   «Υπάρχει απίστευτη έμπνευση, δημιουργούμε και καταναλώνουμε πολύ περισσότερη τέχνη από όση μπορούμε ή για να το θέσω αλλιώς, δημιουργούμε περισσότερη τέχνη από όση μπορούμε να καταναλώσουμε». Ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Καραταράκης μιλάει στη Δημοσιογραφική αναταραχή. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ελένη Ψυχή Πώς ερμηνεύεις το γεγονός ότι όταν ένα έργο τέχνης μας «αγγίζει», αισθανόμαστε τον καλλιτέχνη σαν ένα δικό μας άνθρωπο; Νομίζω δε συμβαίνει όταν μας αρέσει απλά ένα έργο τέχνης. Δηλαδή, θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει με όσους καλλιτέχνες μας αρέσει ένα μεγάλο κομμάτι του έργου τους ή με όσους έχουμε κάτσει να μάθουμε τη ζωή τους. Πιστεύω ότι συμβαίνει ιδίως για καλλιτέχνες που βγάζουν τον συναισθηματισμό τους στο έργο τους, βέβαια υπάρχει μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της τέχνης που δεν συμβαίνει αυτό. Ο Βαν Γκογκ ας πούμε βγάζει αυτό το συναισθηματισμό, μαζί του υπάρχει μια τρομερή σύνδεση κοινού και καλλιτέχνη ακριβώς επειδή είναι τόσο εκφραστικός κα

Το Ρέθυμνο είναι μια πόλη, η οποία χρειάζεται ανθρώπους που οραματίζονται και δημιουργούν. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και η σκηνοθέτρια Ελένη Δάγκα. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Φαίη Παπαναστασίου Αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε μερικά πράγματα για εσάς. Που μεγαλώσατε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Μεγάλωσα και σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στο τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Αποφοίτησα με διπλή ειδικότητα, αυτήν της υποκριτικής, ως ηθοποιός δηλαδή, αλλά και εκείνη της σκηνογραφίας και της ενδυματολογίας. Από τύχη άρχισα να διδάσκω αμέσως μετά την αποφοίτησή μου, καθώς «άνοιξε» μια θέση σε μια δραματική σχολή της πόλης μου. Στη συνέχεια ξεκίνησα να διδάσκω και σε άλλους χώρους και εργαστήρια. Η επαφή μου με τη διδασκαλία ήταν πολύ σημαντική γιατί πέρα από το γεγονός της ανακάλυψης πως είναι κάτι που αγαπάω πολύ, με έφερε και πιο κοντά στο αντικείμενο της σκηνοθεσίας. Με τους σπουδαστές πάντοτε φτάναμε στο τέλος σ

Ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος μας μίλησε για το νέο ξεκίνημα του Θεατρικού Εργαστηρίου Αγιούτο στο Ρέθυμνο! Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά Πέτρο, θα θέλαμε να μας πεις για το νέο σου εγχείρημα στο Ρέθυμνο με το «Αγιούτο». Το ξεκίνησα αρχικά στη Ρόδο τον Δεκέμβριο του 2017. Ήταν ίσως μια ανάγκη να βρω ένα τρόπο να ασχοληθώ με το θέατρο σε έναν τόπο που ήταν μακριά από την Αθήνα και έτσι άρχισα να «ψάχνω» ανθρώπους που είχαν την ίδια αγάπη για το θέατρο έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε μαζί πράγματα. Φέτος λοιπόν τον Οκτώβριο είχα και την ιδέα να έρθω στο Ρέθυμνο, είχα και από παλαιότερες επισκέψεις μου εδώ καλές εντυπώσεις και ένιωθα πάντα ότι ήταν ένα αισιόδοξο μέρος. Μέχρι στιγμής, τι ηλικίες έρχονται κυρίως; Έχω δει να έρχονται από όλες τις ηλικίες. Από 5 μέχρι και 65. Έρχονται και αρκετοί φοιτητές, κυρίως όταν τους ενδιαφέρει να κάνουν την πρακτική τους εάν ας πούμε σπουδάζουν στο παιδαγωγικό ή από το τμήμα ψυχολογίας κτλ. Μας λένε

Γράφει μια φίλη του blog Ανεργία, ιδιωτικοποίηση, απελπισία, ρατσισμός, ξενοφοβία, φασισμός. Το φαινόμενο που οξύνθηκε φαινομενικά τα τελευταία χρόνια με την επινοικίαση κατοικιών, το διωγμό ανθρώπων από τα σπίτια τους κτλ είναι αποτέλσμα μιας σειράς αλυσιδοτών γεγονότων, στρατηγικών και μαθηματικά προγραμματισμένων πλάνων οικονομολόγων πολύ συγκεκριμένων εταιριών οι οποίες χτίζουν τα τείχη που μας περιβάλουν. Χρειάζεται σφαιρική σκέψη, δεν έχει νόημα να ψάχνουμε μεμονωμένες λύσεις. Αυτές μπορούν να δοθούν, όπως μπορεί να δοθεί ένα χάπι για να σε ανακουφίσει προσωρινά από τον πόνο. Όμως, όταν είσαι άρρωστος, αν θες πραγματικά να γιατρευτείς, πρέπει να είσαι έτοιμος να αφήσεις όσα σε αρρώστησαν.  Φαντάσου ένα καλάθι με πορτοκάλια. Αν το ένα σαπίσει, τότε θα και το άλλο θα σαπίσει δίπλα του. Όλα τα ζωντανά όντα έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι φυσική, δεν είναι άποψη αυτό που γράφω. Σε επίπεδο κοινωνίας, όσα «πορτοκάλια» κι αν πετάξεις, η «σακούλα» χρειάζεται αλλαγή, όταν η σ