Δημοσιογραφική αναταραχή

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Ήταν ένα μικρό κορίτσι χαρούμενο και γλυκό έπαιζε έξω με τις φίλες της κάθε μέρα γυρνούσε απ'το σχολείο και μίλαγε στη μαμά της της έλεγε πώς τα περνούσε καθώς εκείνη ετοίμαζε το φαγητό Ο μπαμπάς της μόλις ερχόταν από τη δουλειά την έπαιρνε αγκαλιά και της έδινε φιλιά και αυτή πάντα χαμογελούσε γλυκά τα βράδια πάντα και οι δύο γονείς ερχόντουσαν μαζί της έλεγαν ιστορίες για να κοιμηθεί «Σ'αγαπάω μαμά,Σ'αγαπάω μπαμπά» τους έλεγε κάθε βράδυ όμως την επόμενη μέρα η Ευτυχία ξύπνησε από ένα δυνατό θόρυβο άκουγε φωνές και ουρλιαχτά απ'έξω δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί και από ποιον ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και βλέπει σπίτια γκρεμισμένα και αίματα παντού προσπαθούσε να βρει τους γονείς της,αλλά δεν ήταν πουθενά καθώς έκλαιγε και παραπατούσε τους βλέπει να κείτονται λίγο πιο κάτω «Μαμά,Μπαμπά,τι συμβαίνει;»ρωτάει η Ευτυχία Μα,κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να μιλήσει και ενώ είχε πέσει η Ευτυχία κάτω και τους κοιτού

Μια γυναίκα που έχει προσφέρει πάρα πολλά στη μουσική, και που μπορεί να δώσει ακόμα περισσότερα σε νέους καλλιτέχνες. Η Μαρία Κώτη μας διηγήθηκε ιστορίες από το παρελθόν, και μας έδωσε τροφή για σκέψη για ζητήματα της επικαιρότητας, μιας και ανέκαθεν μέσα από την τέχνη της αναδείκνυε προβλήματα της κοινωνίας. Μια συνέντευξη που έγινε στο Ρέθυμνο, όπου ζει προς το παρόν η ίδια με την οικογένειά της. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη Στη σελίδα σας στο Facebook είδαμε ότι το δισκογραφικό σας ντεμπούτο,έγινε με μέταλ μουσική.Πώς ήταν σαν εμπειρία για εσάς; Ήταν από τις ωραιότερες και σπουδαιότερες εμπειρίες. Μέταλ της δεκαετίας του '90, έπαιζα ακορντεόν και τραγουδούσα. Ήμουν frontwoman που λέμε στη μέταλ μουσική σκηνή και παίζαμε ένα υβρίδιο που είχε να κάνει με '90s ήχο και Doom Metal και με επιρροές μέχρι και το λαϊκό τραγούδι,το οποίο τραγουδούσα πάντα. Ξεκίνησα να τραγουδάω εδώ στο Ρέθυμνο ως φοιτήτρια, το 1994 ανέβηκα πρώτη φορά στο