Γράφει η Ελεονώρα Κοτρώζου Αγαπημένε μου άγιε Βασίλη, Είχα μέσα μου μια λίμνη από ελπίδες, ελπίδες πως υπάρχεις. Δυστυχώς αυτή η λίμνη στέρεψε· και όσο σου γράφω αυτό εδώ το τελευταίο γράμμα, εξατμίζεται και η τελευταία της σταγόνα. Η πίστη σε σένα κουράστηκε να μάχεται και πλέον αποσύρεται. Κλείνοντας μια ακόμη δεκαετία, πάει πια να αναπαυθεί. Ετούτο εδώ λοιπόν το αποχαιρετιστήριο γράμμα, σου το στέλνω για να σου πω πόσο με έχει κουράσει, απογοητεύσει και πληγώσει, να πιστεύω σε κάτι μαγικό ως και την τελευταία στιγμή. Μέχρι να καταλάβω πως εκείνος που έβαζε το δώρο μου κάτω από το δέντρο κάθε φορά που ξημέρωναν Χριστούγεννα δεν ήσουν εσύ, αλλά ο μπαμπάς μου, έκανα οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μου για να σε δω. Έμενα άγρυπνη μέχρι αργά και κρυφοκοιτούσα από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου. Περίμενα· περίμενα πολύ. Ώσπου τα ανυπόμονα παιδικά μου μάτια έκλειναν από την κούραση· και φυσικά λίγες ώρες αργότερα, ξυπνούσα στεναχωρημένη που για ακόμη μια χρονιά δεν σε συνάντη