«Με κείμενα, που ξυπνούν προσωπικά ζητήματα και γεγονότα πραγματικά, αναζητούμε τι μας κρατάει μακρυά από την Αλήθεια μας και την επίγνωση της Ύπαρξης». Η Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, η Κωνσταντίνα Χαβάκη και η Ελένη Δάγκα μίλησαν στη Δημοσιογραφική αναταραχή για «Kάθαρσις_Δοκιμή 1» και «Kάθαρσις_Δοκιμή 2».
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά
Ελένη εμείς τα έχουμε ξαναπεί, οπότε θα θέλαμε αρχικά Κωνσταντίνα και Κωνσταντίνα να μας πείτε πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο...
Κ. Γ. : Εγώ τελείωσα τη Δραματική σχολή Αρχή, δουλεύω από τότε που τέλειωσα. Το 2011 δημιούργησα μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους τη καλλιτεχνική ομάδα nomades artcore. Βασικός στόχος της ομάδας είναι πρώτα να μετακινούμαστε εντός και εκτός Ελλάδας, έπειτα να κάνουμε projects στους τόπους αυτούς και να συλλέγουμε πληροφορίες από τόπο σε τόπο όπως κάνανε κάποτε και οι νομαδικές φυλές. Μέχρι στιγμής έχουμε δραστηριοποιηθεί μόνο εντός Ελλάδας, έχουμε κάνει αρκετά πράγματα στην περιφέρεια. Εμείς έχουμε ως αφετηρία το θέατρο, αλλά μέσα από αυτό συναντάμε και άλλους καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία και προσπαθούμε μέσα από ζητήματα που προκύπτουν είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε κοινωνικό να αναζητούμε ερωτήματα, να θέτουμε νέα ερωτήματα, γιατί με τα κατάλληλα ερωτήματα μπορούμε να βρούμε και τις κατάλληλες απαντήσεις. Θέλουμε να ανοίγουμε ένα διάλογο και ως καλλιτέχνες εμείς με το κοινό και όλη αυτή η διαδικασία δηλαδή, καλλιτέχνης και κοινό αποτελούν το πλαίσιο του θεάτρου σε σχέση με την κοινωνία. Το βασικό στοιχείο είναι ότι τα projects που κάνουμε δεν είναι συνήθως σε θεατρικούς χώρους, δηλαδή σε θεατρικές σκηνές, είναι σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, είτε είναι αστικά είτε φυσικά τοπία. Συνθέτονται εκεί και είναι μοναδικά, δηλαδή η παράσταση που έγινε στην αίθουσα ανασκαφής δεν μπορούσε να γίνει αλλού, ή αυτή που θα γίνει εδώ δεν μπορεί να γίνει αλλού, και αυτό γιατί ό,τι έχουμε «χτίσει» το έχουμε «χτίσει» με την πληροφορία που μας έχει δώσει ο ίδιος ο χώρος, εκτός κι αν βρούμε ένα πανομοιότυπο χώρο. Πάντως εάν πάμε σε άλλο χώρο θα είναι και άλλη παράσταση.
Κ. Χ. : Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας, είμαι φοιτήτρια εδώ, σπουδάζω στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Στο πρώτο έτος γνώρισα την θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου και στο δεύτερο έτος γνώρισα την Ελένη και το The Garage όπου έκατσα εκεί τρία χρόνια. Στη συνέχεια έφυγα στη Λυών για ένα εξάμηνο και μόλις επέστρεψα μίλησα με την Κωνσταντίνα και επειδή είχαμε μια κοινή ανάγκη και προέκυψε αυτή η συνεργασία.
Είχατε βάλει μια φράση του Peter Brook στην εκδήλωση της πρώτης σας παράστασης στο Facebook που έλεγε: «Το θέατρο δεν είναι μόνο ένας τόπος, δεν είναι απλά ένα επάγγελμα. Είναι μια μεταφορά. Βοηθάει τη διαδικασία της ζωής να γίνει διαυγέστερη». Εσείς πώς το σχολιάζετε αυτό;
Κ.Γ. : Για μένα είναι προσωπική θέση απέναντι στο θέατρο. Θέλαμε να προετοιμάσουμε και προϊδεάσουμε τους θεατές ότι δεν θα έρθουν να δουν μια παράσταση. Στο θέατρο παραδοσιακά υπάρχει ένας θεατρικός χώρος, υπάρχει ένα συντονισμένο και δομημένο έργο και οι θεατές κάθονται και το παρακολουθούν. Αυτό δεν ήταν έτσι, ο θεατής ήταν μέρος της παράστασης. Ο Peter Brook τοποθετείται έτσι απέναντι στο θέατρο και πιστεύω και εγώ ότι το θέατρο δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα, δηλαδή αν περιμένεις να το κάνεις όπως ένας λογιστής κ.λ.π. τότε έχεις χάσει την ουσία. Είναι πραγματικά μια μεταφορά, σε βγάζει από το καθημερινό σου, σε βγάζει από το στερεοτυπικό, από αυτό που έχεις έτοιμο και σε μεταφέρει σε άγνωστες περιοχές που πολλές φορές φοβόμαστε να αισθανθούμε, να σκεφτούμε, να κατανοήσουμε, να μιλήσουμε. Ο Peter Brook, γράφει, ότι το θέατρο στις απαρχές του ήταν μια πράξη ίασης, μια διαδικασία τελετής, τα άτομα της κοινότητας, κάτω από ειδικές συνθήκες, συμμετέχουν σε ένα μυστήριο, για να βρεθούν σε μια κατάσταση κάθαρσης μέσα από τη διαδικασία αυτή, πάνω σε ζητήματα που τους απασχολούσαν. που καλούσε τα άτομα της κοινότητας για να βρεθούν σε μια κατάσταση κάθαρσης μέσα από τη διαδικασία αυτή στα ζητήματα που τους απασχολούσαν. Με αυτό τον τρόπο ενσωματώνεται και σε αυτή την παράσταση, δηλαδή υπήρξε και για εμάς ένας χώρος μεταφοράς έτσι ώστε η κάθε μια προσωπικά να βρει έναν χώρο εσωτερικής κάθαρσης και αυτόν να τον επικοινωνήσουμε με τους θεατές.
Πείτε μας περισσότερα για το «Κάθαρσις_Δοκιμή 1»...
Κ.Χ. : Εγώ με την Κωνσταντίνα είχα δουλέψει κάποια στιγμή στο The Garage ένα σεμινάριο και συζητώντας μαζί της μου είχε πει ότι θα ήθελε να κάνει κάτι για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου εδώ στο Ρέθυμνο και αποφασίσαμε
τελικά να κάνουμε κάτι μαζί. Ψάχνοντας χώρους, τελείως τυχαία βρήκαμε το Ινστιτούτο και μας γεννήθηκαν πολλά πράγματα. Για μένα το «Κάθαρσις_Δοκιμή 1» είχε πολύ προσωπικό γνώμονα, και το «Κάθαρσις_Δοκιμή 2» είναι το επόμενο βήμα. Και θεωρώ ότι είχε τέτοια σύνδεση με το κοινό γιατί το θέατρο χωρίς κοινό δεν υπάρχει.
Κ. Γ. : Για εμένα είναι σημαντικό να αναφέρουμε και το στοιχείο του νερού. Αυτό είχε προκύψει από μια παρουσίαση που είχα κάνει στη Στέγη Γραμμάτων, μας είχαν ζητήσει να παρουσιάσουμε κάτι με θεματική την εξουσία. Σε οποιαδήποτε μορφή, όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας από εμάς την έννοια της εξουσίας. Η δράση ήταν ότι εγώ έπρεπε να πλύνω τα πόδια ενός ανθρώπου. Αυτό στερεοτυπικά μας δίνει μια θέση ισχύς και αδυναμίας, δηλαδή ότι κάποιος πλένει τα πόδια κάποιου και το οποίο είναι στερεοτυπικό. Το πήρα από εκεί αυτό αλλά εδώ δεν το χρησιμοποίησα στερεοτυπικά, αλλά με την πραγματική φροντίδα, το να πιάσεις το σώμα του άλλου, τα πόδια του που ταλαιπωρούνται καθημερινά. Ήθελα να παίξω λίγο όμως και εδώ με την έννοια της εξουσίας μαζί με την Κωνσταντίνα. Δηλαδή το πώς δίνω και παίρνω, και αυτό συνέβη όταν κάποια στιγμή η μία από τις δύο έπλενε τα πόδια της άλλης και η δεύτερη έπλενε τα πόδια ενός θεατή. Το τι σηματοδότησε αυτό για τον καθένα το πήρε μαζί του.
Ε.Δ. : Ως απλός θεατής, επειδή δε συμμετείχα στο δημιουργικό κομμάτι του «Κάθαρσις_Δοκιμή 1», μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι συμμετείχα σε θρησκευτική τελετή. Μου έδωσε το μήνυμα ότι περνάμε δια πυρός και σιδήρου ο καθένας μόνος του, αλλά ο ένας εξαγνίζει τον άλλο μέσα από μια διαδικασία τέτοιου τύπου.
Και πάμε τώρα στο «Κάθαρσις_Δοκιμή 2»...
Κ. Χ. : Το κείμενο ξεκινάει ως εξής: «Βοήθεια! Θέατρο βοήθεια!». Στην ουσία όλο το κείμενο πραγματεύεται τη σχέση μας με το θέατρο.
Κ. Γ. : Στο κείμενο υπάρχει ένας μονόλογος για χαρακτηριστικά που έχουμε, δηλαδή για το πόσο απάνθρωποι είμαστε, το πόσο αδιάφοροι, το πόσο δεσποτικοί. Μιλάει στο πρώτο πρόσωπο, αλλά εγώ δεν το περιόρισα για έναν άνθρωπο αλλά ότι μιλάει για τον άνθρωπο γενικότερα. Έχουν προκύψει διάφορες ιδέες, διάφορες σκέψεις και γεγονότα όσον αφορά το «Κάθαρσις_Δοκιμή 2». Συμβαίνουν διάφορα στον κόσμο και αν κάτι δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι την αδικία. Νομίζω ότι τελικά μόνο μέσα από το θέατρο βρίσκω νέους τρόπους να διαχειρίζομαι ό,τι με βαραίνει. Οι συντελεστές της παράστασης θα είναι η Κωνσταντίνα Χαβάκη, εγώ, η Αργυρώ Πισκοπάκη, ο Μανώλης Στεφανάκης και ο Γιώργος Ξενικάκης (στον ίδιο ρόλο, εναλλάξ) και θα συμμετέχει και ένα φωνητικό σύνολο που θα συντονίζει η Μαρία Κώττη. Τα υπόλοιπα κορίτσια είναι η Βασιλική Τσιφτσή, η Στέλλα Λογαρά, η Γεωργία Σταματάκι, η Ευαγγελία Δανίλη. Η Ελένη Δάγκα -από το The Garage- επιμελείται τα κοστούμια και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ γενικότερα. Η Άννα Χρονάκη έχει αναλάβει το φωτογραφικό υλικό.
Πότε θα γίνει;
Κ. Γ. : Κατ' αρχάς να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ το Ινστιτούτο και όλους τους υπεύθυνους που μας έδωσαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε για δεύτερη φορά τον χώρο εδώ πέρα. Η παράσταση θα γίνει 27 & 28 Ιουνίου, στον κήπο του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών στις 20:00 αυστηρά, η είσοδος θα είναι ελεύθερη και θα γίνει μόνο με τηλεφωνική κράτηση γιατί είναι αυστηρά περιορισμένος ο αριθμός των ατόμων που θα παρευρεθούν.
Ακολούθησε την καλλιτεχνική ομάδα nomades artcore στο Facebook: @[nomades artcore]
Ακολούθησε το blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
27 & 28 Ιουνίου 2019| 20:00| Είσοδος Ελεύθερη| Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών. Μόνο με κράτηση θέσεων: 6982210551 *Η παράσταση δεν είναι κατάλληλη για παιδιά κάτω των 8 ετών.
Καλλιτεχνική επιμέλεια-παραγωγή: [nomades artcore], συνδιοργάνωση: σύλλογος για την προώθηση του πολιτισμού Συν, στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Εικόνας Ήχου και Κίνησης, Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών-ΙΤΕ.
ιδέα_σύλληψη_συντονισμός: Κωνσταντίνα Γιασεμίδου
σκηνική σύνθεση: Κωνσταντίνα Γιασεμίδου-Κωνσταντίνα Χαβάκη
ακούγονται κείμενα των: Κωνσταντίνου Αλσίνου, Δημήτρη Αποστολάκη, Κατερίνας Γώγου, Ίλντας Νταλί
ερμηνεύουν: Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, Αργυρώ Πισκοπάκη, Κωνσταντίνα Χαβάκη
φωνητικό σύνολο: Ευαγγελία Δανίλη, Μαρία Κώτη, Στέλλα Λογαρά, Γεωργία Σταματάκι, Βασιλική Τσιφτσή
περαματάρης: Γιώργος Ξενικάκης/ Μανόλης Στεφανάκης (εναλλάξ)
επιμέλεια κουστουμιών: Ελένη Δάγκα
οργάνωση-εκτέλεση παραγωγής: Αγάπη Ευαγγελινάκη
φωτογραφικό υλικό: Άννα Χρονάκη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου