Δημοσιογραφική αναταραχή

Γράφει η Εύα Κρίκη Ο Pedro Almodovar είναι ένας ισπανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Γεννήθηκε το 1949 και παράγει έργα από το 1980 έως και σήμερα. Διεθνή αναγνώριση έλαβε το 1988 με την ταινία "Γυναίκες στα όρια νευρικού κλωνισμού", η οποία προτάθηκε για Όσκαρ και συνέχισε με ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες όπως το "Όλα για την Μητέρα μου" (1999), "Μίλα της" (2002), "Γύρνα" (2006) και πολλά ακόμη. Γιατί όμως οι ταινίες του Almodovar είναι άξιες προσοχής;  Το στοιχείο που έκανε τον Almodovar να ξεχωρίσει ως σκηνοθέτη-συγγραφέα ήταν ο συνεχής δανεισμός στοιχείων από ταινίες του μελοδραματικού είδους και η εξειδικευμένη του γνώση πάνω στο Χολιγουντιανό μελόδραμα, της δομής του και των λειτουργιών του. Το Χολυγουντιανό μελόδραμα αποτελείται κυρίως με γυναικείους στερεοτυπικούς χαρακτήρες και με πλοκή που περιστρέφεται γύρω από αρκετά συναισθηματικά θέματα, όπως  αλκοολισμός, ασθένεια, βία, ρομαντικές κ

πηγή: The Press Project Παρακολουθούσα τη συνέντευξη ενός Γερμανού που μιλούσε για την τραυματική σχέση που είχε με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ναζί. Ο πατέρας μου, λέει, μου έδωσε δύο συμβουλές στη ζωή μου: Πρώτον, να μη φοράς ζώνη, μόνο τιράντες. Δεν φόρεσα ποτέ. Η άλλη συμβουλή ήταν «Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο σε ένα χαντάκι, να μην απλώνεις το χέρι να βοηθήσεις, γιατί θα μπλέξεις». Ο πατέρας του δεν είχε μιλήσει ποτέ ανοιχτά για τη σχέση του με τον ναζισμό, αλλά θυμάται μέσα στο σαλόνι του σπιτιού τους να υπάρχει ένας χάρτης με τις κατακτήσεις του τρίτου Ράιχ. «Αυτό εμένα μου μοιάζει με υπερηφάνεια, τι λέτε;». Του Κωνσταντίνου Πουλή Αυτή η λεπτομέρεια με τις τιράντες μού φάνηκε σαν μία πολύ χαρακτηριστική απαίτηση ενός τυραννικού ανθρώπου, που έχει μικρές εμμονές για το πώς πρέπει τα παιδιά του να διαχειρίζονται την καθημερινότητά τους: να μην τρως το μήλο με κανέλα, να μη διπλώνεις τα μανίκια, λεπτομέρειες. Όμως πιο σημαντική είναι η σχέση ανάμεσα στη ναζιστική

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Ζούμε σε μια εποχή η οποία δεν επιτρέπει να κάνουμε όνειρα. Είναι σαν ξαφνικά να απαγόρευσε η κοινωνία μας το δικαίωμα αυτό και οποιαδήποτε τρελή σκέψη είναι μη επιτρεπτή. Πλέον μπορούμε να κάνουμε όνειρα, μόνοι μας κρυμμένοι στα σκοτάδια αγκαλιά με ένα μπουκάλι μπύρας και συντροφιά το φωτεινό χαμόγελο των αστεριών. Ένδειξη ελπίδας. Και μετά σκέφτεσαι, κάνω κάτι λάθος εγώ; Φυσικά και δεν κάνεις κανένα λάθος! Δικαίωμα στο όραμα έχει κάθε άνθρωπος που θέλει να εξελιχθεί σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Δεν φταις εσύ που οι μεγάλοι πήραν έναν κόσμο όμορφο και μέσα σε μερικά χρόνια τον κατέστρεψαν μεταφέροντας στις επόμενες γενιές λανθασμένα ιδανικά και αξίες. Όσο για τα όνειρα λόγος κανένας! Εσύ πρέπει να μείνεις κρυμμένος και να ακολουθήσεις τυφλά το κοπάδι ακόμη και αν δεν θες. Ακόμη και αν δεν σου αξίζει. Λοιπόν να σου πω κάτι; Να προστατεύεις το όνειρό σου! Να μην κρύβεσαι στο σκοτάδι και μην λες μόνο στα αστέρια την αλήθεια σου. Βγες έξω στον ήλιο και τ

Βιβλιοπρόταση από τη Βάσω Κωνσταντινίδου Πόσο βαραίνει στον άνθρωπο επάνω το χρήμα; O πόλεμος στο όνομά του τον ωθεί στα αδιάβαστα πέλαγα ψάχνοντας- πολλές φορές μάταια- να σωθεί. Κρεμιέται πάνω στο κορμί και ση Μοίρα του και τον τραβά στον πάτο. Στον πάτο αυτής της θάλασσας και στον αφρό της, σώματα πολλά και αβοήθητα κυκλοφορούν τη δύνη του πολέμου. Την ασήκωτη. Έτσι ήταν και το θέαμα που αντίκρισαν τη νύχτα εκείνη ο Δημοσθένης και η Κατρίν: ασήκωτο. Με τον ιδιαίτερο αυτό μηχανισμό του νησιού να είναι επί ποδός, πρόσφυγες, άνθρωποι σε ανάγκη και κίνδυνο, βρίσκουν καταφύγιο στους ντόπιους: έναν καπετάνιο παλιό, μια μαμή που ξέρει τις ιστορίες του κόσμου όλου και άλλους, πολλούς. Μονάχα εκείνον δε θα γνώριζαν ποτέ. Τον Μιχάλη. Αυτόν που τον «στράβωσε» η ίδια του η μοίρα. Αυτόν που οι δαίμονές του πήραν σάρκα και οστά και δεν τον άφησαν σε χλωρό κλαρί, όση συγχώρηση κι αν ζήτησε. Απ'το σπιτάλι που στέγασε κάποτε ανθρώπους λεπρούς ξεκινά και ολοκληρώνεται η πιο περίε

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Αν ανοίξεις την αρχική σου σελίδα στο Facebook στις 8 Μαρτίου θα παρατηρήσεις ότι υπάρχουν χιλιάδες αφιερώσεις στις γυναίκες. Ιδίως θα δεις ότι οι συγκεκριμένες αφιερώσεις ποικίλουν ως προς τη θεματολογία και συνήθως καταλήγουν να έχουν ένα άκρως συναισθηματικό και απογοητευτικό περιεχόμενο το οποίο ξεφεύγει τελείως από τον πραγματικό λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης ημέρας. Στον Ελληνικό χώρο ιδίως η 8η Μαρτίου έχει χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα αποκτώντας μια καπιταλιστική χροιά η οποία είμαι σίγουρη ότι δεν υπήρχε εξ' αρχής.  Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να δούμε τελικά ποια είναι η πραγματική ύπαρξη της συγκεκριμένης ημέρας. Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας καθιερώθηκε το 1997 από τον ΟΗΕ ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες να γιορτάσουν τα δικαιώματα των γυναικών. Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως ημέρα γυναίκας για να τιμήσουμε τον αγώνα που κάνανε οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας, οι οποίες διαδήλωναν για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτή

Ποια είναι τα οφέλη της στείρωσης; Τι πρέπει να γνωρίζουμε για το καλαζάρ; Η κτηνίατρος Αλίκη Χατζηδάκη απαντάει σε σημαντικά ερωτήματα. Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά   Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την κτηνιατρική; Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, γιατί δεν είχα πολλή επαφή με τα ζώα όταν ήμουν μικρή. Η κτηνιατρική όμως έχει πολλούς κλάδους, όπως ο τομέας των παραγωγικών ζώων, ο τομέας των ζώων συντροφιάς και τα τρόφιμα. Όταν εγώ το δήλωσα μου άρεσε ο τομέας των τροφίμων, δηλαδή είχα μια γνωστή που ασχολούνταν με το μέλι, με ελέγχους σε σφαγεία, σε εστιατόρια οπότε αυτό το κομμάτι μου άρεσε και το δήλωσα σαν επιλογή. Όταν πέρασα στη Θεσσαλονική, γνώρισα και το κομμάτι των ζώων συντροφιάς και είδα ότι μου άρεσε περισσότερο τελικά.   Σου έχει τύχει κάποιο περιστατικό έκτακτης ανάγκης;  Ναι αρκετές φορές. Δυστυχώς στο Ρέθυμνο δεν υπάρχει 24ωρη κλινική οπότε, βάζω το κινητό τηλέφωνο εάν χρειαστεί κάτι, σε κάποιες