Δημοσιογραφική αναταραχή

«Με κείμενα, που ξυπνούν προσωπικά ζητήματα και γεγονότα πραγματικά, αναζητούμε τι μας κρατάει μακρυά από την Αλήθεια μας και την επίγνωση της Ύπαρξης». Η Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, η Κωνσταντίνα Χαβάκη και η Ελένη Δάγκα μίλησαν στη Δημοσιογραφική αναταραχή για «Kάθαρσις_Δοκιμή 1» και «Kάθαρσις_Δοκιμή 2». Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά         Ελένη εμείς τα έχουμε ξαναπεί, οπότε θα θέλαμε αρχικά Κωνσταντίνα και Κωνσταντίνα να μας πείτε πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο... Κ. Γ. : Εγώ τελείωσα τη Δραματική σχολή Αρχή, δουλεύω από τότε που τέλειωσα. Το 2011 δημιούργησα μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους τη καλλιτεχνική ομάδα nomades artcore. Βασικός στόχος της ομάδας είναι πρώτα να μετακινούμαστε εντός και εκτός Ελλάδας, έπειτα να κάνουμε projects στους τόπους αυτούς και να συλλέγουμε πληροφορίες από τόπο σε τόπο όπως κάνανε κάποτε και οι νομαδικές φυλές. Μέχρι στιγμής έχουμε δραστηριοποιηθεί μόνο εντός Ελλάδας, έχ

Γράφει η Σίσσυ Λάλλου Η συνδρομητική φόρμα της Netflix έχει γίνει τρόπος ζωής για μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Πλήθος ταινιών και σειρών μπορούν να προσφέρουν απλόχερα ψυχαγωγία καλύπτοντας τα γούστα ακόμα και του πιο απαιτητικού θεατή. Έτσι λοιπόν, καθώς έψαχνα άλλη μια σειρά για να αρχίσω έναν ακόμη μαραθώνιο έπεσα πάνω στο Las chicas de cable ή αλλιώς οι τηλεφωνήτριες.  Μια σειρά άκρως φεμινιστική με την ιστορία της να διαδραματίζεται το 1929 στην Ισπανία. Ο πρώτος ουρανοξύστης στην Μαδρίτη είναι γεγονός και στεγάζει τα γραφεία του πρώτου τηλεφωνικού κέντρου της χώρας. Εκεί οι τέσσερις πρωταγωνίστριες Λίντια/Άλμπα, Καρλότα, Μάργα και Άνχελες γνωρίζονται καθώς πιάνουν θέση εργασίας ως τηλεφωνήτριες που μεταβιβάζουν κλήσεις από το τηλεφωνικό  κέντρο στο άτομο με το οποίο ενδιαφερόταν κάποιος να επικοινωνήσει. Ο θεατής παρακολουθεί τέσσερις διαφορετικές γυναικείες προσωπικότητες, η κάθε μια με τη δική της ιστορία να μάχονται καθημερινά για τη θέση τους στην καταπιεστική κοινωνία του

Γράφει η Χριστίνα Μαλιαρίτη Τα πράγματα ήταν έτσι από πάντα, όσα έβλεπα πιο πολύ με άγγιζαν παρά με κοίταζαν. Στην πόλη ήταν νύχτα, πάντα μου έλεγε η μάνα μου να μην τριγυρίζω νύχτα αλλά και τι κατάλαβα μέχρι τώρα που τριγύριζα με το φως; Ο κόσμος μου έδειχνε το σκληρό του πρόσωπο, αυτό που προσφέρει η ξεκούραση της νύχτας, αυτή η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά που γεννιέται στους ανθρώπους με τον ύπνο. Αυτές είναι που γεννούν στους ανθρώπους -μαζί με άλλα- την υπεροψία που κι αυτή με την σειρά της γεννά την κακία. Γεννιέται, λοιπόν, κι αυτή με τον ύπνο, άλλος ένας κρίκος αυτής της τόσο τρομακτικής αλυσίδας. Ο ύπνος ξεκουράζει κι είσαι έπειτα έτοιμος και πανέτοιμος να πατήσεις, να σπρώξεις, ν' αποστρέψεις, να πληγώσεις. Όσα πρέπει να κάνεις δηλαδή για να μην σε καταπιούν. Την νύχτα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι την νύχτα, ήταν γλυκείς και μαλακοί, δύο πράγματα που βρίσκεις μονάχα σε κουρασμένα μάτια. Περπάταγα στην νυχτερινή Αθήνα, ένα θέατρο σχόλ