Δημοσιογραφική αναταραχή

Γράφει η Ελβίνα Μποτονάκη, συγγραφέας και σκηνοθέτρια Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν έρχεσαι αντιμέτωπος πρώτη φορά με μια κρίση πανικού είναι:<< Πεθαίνω, σβήνω, χάνομαι! >>, << Αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου! >>, << Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες! >>. Τελικά όμως κάπως επιβίωσες! Γιατί στην πραγματικότητα η κρίση πανικού δεν ήρθε για να σε σκοτώσει.Τουναντίον. Ήρθε για να σε σώσει!  Υπήρχαν πάντα αυτές οι φορές. Οι φορές που προσωπικά ονόμαζα ''ορισμένες φορές'' ή ''μερικές φορές''. '' Ορισμένες φορές'' λοιπόν, ενώ όλα έδειχναν στη ζωή μου να έχουν πάρει το δρόμο τους και να έχω αυτά που φαινομενικά επιθυμούσα, ξυπνούσα ένα πρωί και χωρίς προφανή λόγο...δεν ήμουν καλά! Δεν είχα όρεξη να βγω. Αργότερα δεν είχα όρεξη να φάω! Έπειτα δεν είχα όρεξη να δουλέψω! Ακατάσχετες, θλιβερές και απογοητευτικές σκέψεις καταλάμβαναν το νου μου, από τις οποίες δεν μπορούσα να βγάλ

 Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Από μικρός που τα έβλεπα μου άρεσε να τα παρατηρώ να κόβουν βόλτες δεξιά και αριστερά κοιτούσαν τον κόσμο από απόσταση τον μελετούσαν και ενώ κάποια από αυτά έβλεπαν θήραμα άλλα έβλεπαν φίλο άλλα ήταν μαύρα άλλα ήταν άσπρα μα όλα είχαν αυτό που όλοι ψάχνουμε την ελευθερία της ψυχής την ελευθερία της έκφρασης την ελευθερία της αλληλεγγύης για αυτό και εγώ τα ζήλεψα και μια μέρα τα χτύπησα στο σώμα μου. Ακολούθησε τον Γιώργο: Instagram: @georgios__papadakis  Facebook: @Georgios Papadakis  Ακολούθησε τo blog μας: Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή Instagram: @dimosiografiki_anataraxi

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Σε έβλεπα κάθε βράδυ που γυρνούσες απ'τη δουλειά κάθε φορά το πρώτο πράγμα που έκανες ήταν να ανάψεις τσιγάρο κρατούσες μια φωτογραφία και βούρκωνες την κοιτούσες και της έλεγες: <<Δεν αντέχω άλλο αυτή την κούραση,αλλά θα συνεχίσω να παλεύω>> μετά την ξαναέβαζες στη θέση της και κάθε μέρα συνέχιζες στο ίδιο πρόγραμμα κάθε φορά που σε έβλεπα ήθελα τόσο να σου μιλήσω δεν άντεχα να σε βλέπω άλλο έτσι και έψαχνα έψαχνα κάτι να κάνω μόνο για να σε δω να χαμογελάς έτσι μια μέρα πήγα και έκοψα ένα τριαντάφυλλο από έναν κήπο σε σταμάτησα λίγο πριν μπεις στην είσοδο της πολυκατοικίας το βλέμμα σου έδειχνε την κόπωση του σώματός σου υπήρχε ένα παγκάκι λίγο πιο κάτω σου είπα να πάμε να κάτσουμε για να τα πούμε καθίσαμε και καθώς έβγαζες τον καπνό από την τσάντα σου εγώ σου έδωσα το τριαντάφυλλο χαμογέλασες μου είπες:<<Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα εκραγώ.Αλλά τι να κάνω;>> και εγώ απάντησα:<<Αυτό ρε συ δεν είναι ζωή.Α