Συνέντευξη σε έναν χώρο πολιτισμού και αλληλεγγύης

Το Ρέθυμνο είναι μια μικρή πόλη με ανθρώπους που έχουν όνειρα τεράστια. Με ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν, με ανθρώπους που σέβονται τη διαφορετικότητα και την αγκαλιάζουν. Ο Γιάννης Μπλέτας, η Άρτεμις Τασσιού και η Φλώρα Ασουμανάκη συνεργάζονται και δημιουργούν κάτι πολύ όμορφο στο «Σημείο». Γνωρίστε τους!

Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά

Ας ξεκινήσουμε με την Άρτεμις. Εσύ έχεις αναλάβει τη θεατρική ειδική απασχόληση για παιδιά και νέους με δυσκολίες...

Ακριβώς, εγώ έχω σπουδάσει νηπιαγωγός, έχω εξειδικευτεί στην ειδική αγωγή και κάνω διάφορες δραστηριότητες με τα παιδιά. Έχουμε κάνει θέατρο, έχουμε κάνει παραστάσεις, επίσης έχουμε κάνει και ηχωμασάζ το οποίο είναι πολύ βοηθητικό για παιδιά με δυσκολίες. Πάντα σε συνεργασία με τους γονείς, ειδικά στο ηχωμασάζ που είναι ένα καινούργιο κομμάτι, αλλά και γενικότερα οτιδήποτε και να κάνω πάντα το συζητώ με τους γονείς. Δυστυχώς βλέπω όμως ότι τα ξεχωριστά παιδιά πολλοί γονείς τα αφήνουν στο σπίτι. Επίσης πολλοί γονείς δεν δέχονται ότι το παιδί τους θέλει βοήθεια, μου έχει τύχει να γνωρίσω γονιό που έχει παιδί με αυτισμό και ο οποίος δεν ήθελε να πιστέψει ότι το δικό του παιδί αντιμετωπίζει αυτή τη δυσκολία. 

Πιστεύεις ότι κάποιοι γονείς αφήνουν στο σπίτι τα ξεχωριστά παιδιά μόνο στην Ελλάδα; 

Όταν ήμουν στην Κύπρο δώδεκα χρόνια υπήρχε ένα σχολείο αποκλειστικά για παιδιά με σύνδρομο Down. Δεν αισθανόσουν ότι ήταν κλειστά στον χώρο τους, τα έβλεπες να κινούνται άνετα. Αυτό ισχύει και για άλλες χώρες αλλά εδώ στην Ελλάδα δεν το κάνουν. 

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεσαι;

Σε παιδιά από 2,5 χρόνων μέχρι και 6.

Φλώρα εσύ έχεις αναλάβει τη θεατρική εκπαίδευση για εφήβους...

Σωστά, ξεκίνησα τη συνεργασία με τον Γιάννη πέρυσι. Εδώ είμαι ως θεατροπαιδαγωγός, στοχεύουμε δηλαδή στην αγωγή με βάση το θέατρο. Αυτό το πετυχαίνουμε συνήθως μέσα από ασκήσεις και δραστηριότητες κίνησης, λόγου, ρυθμού, αυτοσχεδιασμού, κειμένου. Θέλουμε να εκκινήσουμε στο άτομο την ανάγκη του να έρθει σε επαφή με τους άλλους και να διερευνήσει τον ψυχικό του κόσμο, αλλά και γενικότερα τον κόσμο γύρω του. Εγώ ειδικεύομαι κυρίως σε παιδιά και εφήβους, και πιστεύω ότι ειδικά στο εφηβικό κοινό αυτή η δραστηριότητα λείπει γιατί είναι πολύ συγκεντρωμένοι στις εξετάσεις, προετοιμάζονται για τις πανελλήνιες. Θεωρώ ότι μια τέτοια καλλιτεχνική έκφραση είναι κάτι που λείπει.

Τι θεωρείται εφηβικό έργο; Με τι ακριβώς πραγματεύεστε;

Είναι κάποια ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους διαχρονικά. Για παράδειγμα η αμφισβήτηση των γονέων, το χάσμα των γενεών, η πίεση από τον ενήλικο κόσμο στον οποίο λίγο έχουν μπει, λίγο ακόμα είναι παιδιά, σιγά-σιγά εισέρχονται. Υπάρχει επίσης η πίεση από το σώμα που διαρκώς αλλάζει και πρέπει να το διαχειριστούν. Είναι πολλά τα απανωτά σοκ που παθαίνει ένας έφηβος, ένα εφηβικό σώμα. Αν δώσεις το κίνητρο στους εφήβους μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, οπότε πάνω κάτω με τέτοια ζητήματα ασχολούμαστε και εμείς. 

Γιάννη ο χώρος εδώ ποτέ ξεκίνησε να λειτουργεί;

Ξεκίνησε να λειτουργεί πέρυσι τέλη Φεβρουαρίου. Η δημιουργία του «Σημείου» ήταν μια απόφαση πολύ γρήγορη γιατί ήταν εκείνη η περίοδος που είχα ιδρύσει την εταιρία παραγωγής. Για να υπάρξει όμως μια εταιρία παραγωγής χρειάζεται μια διεύθυνση και έτσι σκέφτηκα, αντί να πάω κάπου στο κέντρο με έναν μικρό χώρο, να έρθω εδώ στην Πατριάρχη Αθηναγόρα 17 σε έναν λίγο πιο μεγάλο χώρο που εξυπηρετεί περισσότερο αυτά που θέλω να κάνω. 

Η τελευταία σου ταινία με τίτλο «Στροφές» συζητήθηκε αρκετά. Τι σκέφτεσαι για αυτή την κατάσταση που επικρατεί στην Κρήτη;

Η Κρήτη είναι ένας υπέροχος τόπος και για αυτό έχω πάρει την απόφαση να εγκατασταθώ εδώ πλέον και ως επιχειρηματίας. Παρ'όλα αυτά, από όταν ήρθα εδώ κάποια πράγματα που είδα με προβλημάτισαν αρκετά. Το πρώτο κομμάτι ήταν αυτό της εγκατάλειψης ζώων και αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος έκανα την πρώτη ταινία εδώ. Στην ταινία «Στροφές» η πρωτοβουλία ήταν του Δήμου Αγίου Βασιλείου. Ήρθαν και μου μίλησαν στις αρχές του καλοκαιριού λέγοντάς μου ότι ειδικά στο Δήμο Αγίου Βασιλείου υπάρχει μεγάλο ποσοστό κατανάλωσης αλκοόλ και ότι θέλουν να κάνουν κάτι για αυτό. Το σκεφτήκαμε αρκετά για το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε ένα τέτοιο θέμα γιατί δεν ήταν κάτι εύκολο, είναι αρκετά δύσκολο και φαντάσου ότι το σενάριο που γυρίσαμε ήταν το τρίτο. Είχαμε απορρίψει άλλα δύο τα οποία δεν μας έκαναν τελικά και φτάσαμε στις «Στροφές». 

Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση η ταινία να γίνει κλισέ. Η αποδοχή του κόσμου στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλη για αυτή την ταινία αλλά δεν ξέρω πραγματικά αν φτάνει μόνο μια ταινία για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονται μερικοί άνθρωποι. Χρειάζονται πολλές προσπάθειες. Οι «Στροφές» πλέον προβάλλονται σε όλα τα σχολεία της Κρήτης για να ευαισθητοποιηθούν περισσότερο οι νέοι και εύχομαι πραγματικά να ευαισθητοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Ακόμα και ένα άτομο να σώσουμε μέσα από αυτή την ταινία για εμάς θα είναι πολυ σημαντικό. 

Ακολούθησε το blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi