Γράφει η Τσαμπίκα Βασιλειάδη,ποιήτρια-αρθρογράφος Γεννιέσαι γυναίκα. Ροζ πεταλουδίτσες, ροζ κρεβατάκια, παιχνιδάκια. Ροζ σκέψεις και συναισθήματα. Μεγαλώνεις, σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι μέσα από τα μάτια του λοιπού κόσμου. Μαθαίνεις να υπηρετείς την ομορφιά, ξέροντας μια μέρα πως θα στο ξεπληρώσει. Η κοινωνία-η μεγάλη μας μάνα-σε παρακολουθεί στενά κι αν κάνεις κάποιο βήμα έξω από τον δρόμο που σου επιβλήθηκε θα το πληρώσεις ακριβά. Απομόνωση, κοροϊδία. Να είσαι το πρότυπο ομορφιάς όπως αρμόζει σωστά σε μια κυρία. Αλλιώς δεν είσαι χρήσιμη. Το νέο όπλο τους όπλο οι διαφημίσεις, εκείνοι ξέρουν. Παίρνουν την γυναίκα-την ιδέα της-απομονώνουν την απαλή και όμορφη της φύση από την ανθρώπινη, την φθαρτή, την ζωντανή. Αντικειμενοποίηση. Ποντάροντας σε σένα-σε κάθε εσένα- που θαμπωμένος από τις σειρήνες θα προβεί σε αγορά. «Να κερδίσουμε τις γυναίκες φίλε μου, θέλω κι εγώ μια τέτοια!» Ε ναι αφού το αποφάσισες ποια είμαι εγώ να σου φέρω αντίρρηση; Η γυναίκα ούτως ή άλλως πρέπε