Δημοσιογραφική αναταραχή

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Γράφω για τους ανθρώπους που πονάνε. Γράφω για τους ανθρώπους που λένε: «Άντε να φύγει και αυτό το καλοκαίρι, δεν μπορώ άλλο». Γράφω για τους ανθρώπους που κάθε μέρα ελπίζουν να συμβεί κάτι στη ζωή τους που θα τους δώσει χαρά. Γράφω για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς θα πληρώσουν το ενοίκιο τον άλλο μήνα. Γράφω για τους ανθρώπους που η κοινωνία τούς είπε τι θα φοράνε, τι σώμα θα έχουν, πώς θα μιλάνε, με ποιους θα βγαίνουν και που θα συχνάζουν, αλλά εκείνοι έκαναν αυτό που ήθελαν. Γράφω για τους ανθρώπους που σιχάθηκαν τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των πολιτικών. Γράφω για τους ανθρώπους που παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους, γιατί το αφεντικό δεν έμαθε μάλλον στο σχολείο τη λέξη "ανθρωπιά". Γράφω για τους ανθρώπους που βαρέθηκαν να απορρίπτονται από δουλειές επειδή δεν έχουν την κατάλληλη προϋπηρεσία. Γράφω για τους ανθρώπους που φέτος το καλοκαίρι ήθελαν διακαώς να πάνε διακοπές αλλά έμειναν στην πόλη τους δουλεύοντας με ένα ρεπό

Γράφει ο Γιώργος Α. Παπαδάκης Ο Βέβηλος είπε: «Κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό». Και έχει δίκιο. Οι δικοί μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν περίπου7 χρόνων. Έκαναν αυτό που θεώρησαν σωστό, και ενώ υπήρξαν δυσκολίες, νιώθω ευγνώμων και περήφανος για το πώς  μεγάλωσα αν και ζώντας στο σπίτι με τον ένα από τους δύο, εδώ όμως θέλω να σταθώ κάπου αλλού. Θέλω να σταθώ στο τι μηνύματα «περνούσε» τότε η κοινωνία ακόμα και μερικοί δάσκαλοι για τα παιδιά που μεγαλώνουν με έναν γονιό στο σπίτι. Ας πούμε, στο δημοτικό που πήγαινα ήμασταν λίγα παιδιά των οποίων οι γονείς είχαν χωρίσει ή εν πάση περιπτώση για κάποιο άλλο λόγο το παιδί μεγάλωνε με τον ένα γονιό. Εγώ για πολλά χρόνια στο σχολείο δεν αισθανόμουν άνετα να μιλάω για αυτό, πίστευα ότι θα κρίνουν οι πάντες την κάθε μου κίνηση. Για παράδειγμα, εάν γινόταν κάποια φασαρία, ήταν πολύ πιο εύκολο να βρεις το πρόβλημα στο παιδί με τον ένα γονιό και πολύ πιο δύσκολο στο παιδί που ζει σε «φυσιολογικό

Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης Στην Ελλάδα φαίνεται πως έχουμε κοντή μνήμη. Είναι γεγονός. Πιστέψαμε σε έναν τυπάκο που έταζε λαγούς με πετραχήλια και αφού κατέστρεψε την χώρα με τις πολιτικές του πήγαμε σε έναν άλλο τυπάκο που επίσης έταζε και συνεχίζει να τάζει λαγούς με πετραχήλια και ανάπτυξη. Ο ελληνικός λαός πίστεψε ξανά σε ένα κόμμα που έχει ψηφίσει μέτρα λιτότητας και που μέλη του κόμματος είναι γνωστό ότι έχουν ακροδεξιές πεποιθήσεις, αλλά κατά τα άλλα ο αρχηγός του βγαίνει στα κανάλια και καταγγέλει τη Χρυσή Αυγή και την Ελληνική Λύση.  Παρ' όλα αυτά ο λαός δεν είναι ηλίθιος. Άκουγα από πολύ κόσμο να βρίζει, να καταγγέλει όσους έπεσαν πάλι στην παγίδα να πιστέψουν ότι ένας «μεσσίας» θα μας σώσει από το βούρκο που βρισκόμαστε, χωρίς ωστόσο αυτό να έχει κανένα αντίκτυπο στην εκλογή του. Την ώρα που θα έπρεπε να δούμε πώς θα πείσουμε τους συμπολίτες μας ότι αυτός ο τυπάκος όχι μόνο λύση δεν θα προσφέρει στην χώρα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει το έργο των προηγούμενω