Γνωρίστε την Ελβίνα Μποτονάκη, μια γυναίκα που αγωνίζεται, ελπίζει, ονειρεύεται. Ηθοποιός, δασκάλα θεατρικής αγωγής σε παιδιά,σκηνοθέτης και συγγραφέας θεάτρου. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη σε παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης,όπως «Τερέζα Ρακέν» του Emil Zola, «Δέρμα στις φλόγες» του Guillem Clua,αλλά και σε άλλες. Έχει πάρει μέρος στη θεατρική παράσταση «Το Μπαμ»του Νικόλα Ανδρουλάκη. Το 2015 αποφασίζει να ιδρύσει τη θεατρική ομάδα Vagabond, να γράψει και να σκηνοθετήσει τη θεατρική παράσταση «Βασιλικώ Καρπώ» και το 2016 να γράψει και να σκηνοθετήσει το νικητήριο θεατρικό έργο σε διαγωνισμό πρωτότυπου θεατρικού έργου «SocialLies2078» στην Αθήνα. Και φυσικά,μας μίλησε για την πρώτη ταινία μικρού μήκους που έγραψε και σκηνοθέτησε τον Αύγουστο του 2016,την «Έρφοι», η οποία προκρίθηκε στο 40ο Διαγωνιστικό Φεστιβάλ ταινιών Δράμας.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Μπορείς να σκηνοθετήσεις,μπορείς να γράψεις,μπορείς να παίξεις,μπορείς να διδάξεις.Τι προτιμάς από τα τέσσερα περισσότερο;
Τελείωσα τη δραματική σχολή του Καρόλου Κουν γιατί ήθελα να είμαι ηθοποιός,γιατί ήθελα να παίζω,ήθελα να εκφράζομαι με αυτό το μέσο και αν με ρωτήσεις <<Γιατί;>>,δεν ξέρω να σου πω ακριβώς το γιατί.Υποθέτω ότι η ανάγκη μου αυτή δημιουργήθηκε από μικρή ηλικία στην προσπάθειά μου να βρω τρόπους να εκφραστώ και να επικοινωνήσω. Μεγαλώνοντας όμως,στην προσπάθειά μου να βρω κι άλλους τρόπους ξεκίνησα να γράφω και μετά στην προσπάθειά μου να μεταδώσω αυτά που έχω γράψει,ξεκίνησα να σκηνοθετώ. Όταν αντιλήφθηκα πόσο καλό μου έχει κάνει αυτή η διαδικασία,πόσο γλυκά και όμορφα το μυαλό μου έχει ανοίξει,μου δημιουργήθηκε η ανάγκη αυτό να το διδάξω στα παιδιά. Έτσι το τελευταίο έτος που ήρθα στο Ρέθυμνο,ξεκίνησα να διδάσκω θέατρο και στα παιδιά. Δεν μπορώ να σου πω τι προτιμώ περισσότερο,το μόνο σίγουρο είναι ότι το να βρίσκομαι κοντά στο θέατρο και με οποιονδήποτε τρόπο να παίρνω και να δίνω μέσω αυτού,αποτελεί μια βαθύτερη ανάγκη. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα και μόνο ένα,με βαριά καρδιά να ξέρεις,θα διάλεγα τη σκηνοθεσία.
Τι είναι για εσένα το θέατρο;
Για μένα το θέατρο είναι ζωή,είναι μαγεία,είναι αυτό που αποκαλώ συμπικνωμένη ζωή. Είναι άνθρωποι, είναι ιδέες, είναι καταστάσεις, είναι σκέψεις, είναι λόγια που γεννιούνται και πεθαίνουν την ίδια στιγμή.Υπάρχουν στο παρόν,ακριβώς όπως και το τώρα,όπως και εμείς αυτή τη στιγμή,όπως η ζωή. Μια θεατρική παράσταση διάρκειας 90 λεπτών, στο πρώτο λεπτό έχουμε τη γέννηση όλων των παραπάνω και στο ενεννηκοστό τον θάνατό τους.
Κατά τη διάρκεια των προβών μαζεύονται μερικοί άνθρωποι που πιθανόν να ξέρει ελάχιστα ο ένας για τον άλλο,διαφορετικά παρελθόντα,διαφορετικές πεποιθήσεις,διαφορετικές διαδρομές και φτιάχνουν μια κοινή συνθήκη στην οποία μπαίνουν μέσα και μέσω της οποίας επικοινωνούν,συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν. Και όταν φτάνει η στιγμή της παράστασης στο κοινό καταδεικνύουν συμπεριφορές,κοινωνικά πρότυπα,πλάθουν γνώμες,ψυχαγωγούν και ποιούν ήθος. Εάν και εφόσον ο θίασος με τους ηθοποιούς,σκηνογράφο,σκηνοθέτη,φωτιστή και όλους τους συντελεστές καταφέρουν να αποδώσουν το έργο και να επικοινωνήσουν τις ιδέες, τη δραματικότητα ή και την κωμικότητα στο κοινό,τότε δημιουργείται αυτό που λέμε σύμπνοια και στο τέλος της επικοινωνίας αυτής ως θεατής φεύγεις πιο γεμάτος, προβληματισμένος, πιο ανάλαφρος ή πιο γελαστός. Κι αν αυτό δεν είναι μαγεία τότε δεν ξέρω τι είναι.
Για εμένα το θέατρο είναι έκφραση, είναι επικοινωνία, είναι λέξεις, είναι σκέψεις, είναι άνθρωποι, είναι πάθη, είναι προσμονή, είναι συναισθήματα, είναι κραυγή, είναι σιωπή, είναι ανάγκη.
Έχεις γράψει και σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους.
Αρχικά να πω ότι η ταινία είναι αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα,που παίρνει την ευθύνη της ζωής και της ύπαρξής της και αγωνίζεται στο να προσδιορίσει την προσωπική της πορεία και ηθική,ανεξάρτητα από τις περιστάσεις και τους εξωτερικούς παράγοντες. Τον Αύγουστο του 2016 με τη βοήθεια των συνεργατών μου,των συντελεστών στην κάμερα,στον ήχο,στο drone,των ηθοποιών και των βοηθητικών συντελεστών,της οικογένειάς μου και των κατοίκων του χωριού Έρφοι,κινηματογραφήσαμε την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους <<Έρφοι>> .
Αυτή η ταινία μικρού μήκους,ήταν η πρώτη μου ταινία και μη έχοντας σπουδάσει το αντικείμενο αυτό,χρειάστηκε να διαβάσω και να ψάξω αρκετά στο ίντερνετ για το πώς γίνονται τα γυρίσματα,πώς οργανώνονται τα γυρίσματα,ποια τα πλάνα κτλ. Παρ'όλα αυτά το γεγονός της απειρίας μου δε φάνηκε να αποθαρρύνει κανέναν από τους συντε
λεστές,στο να συμφωνήσουν να συμμετέχουν αμισθή στο εν λόγω project.Δεν μπορούσα να καταλάβω από που πήγαζε αυτή η εμπιστοσύνη που έδειχναν στο πρόσωπό μου και στην απόφασή μου αυτή,πάντως τους ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτα από αυτά που θα σας περιγράψω παρακάτω.
Ενάμιση χρόνο μετά τα γυρίσματα της ταινίας αυτής, αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η ταινία ήταν για μένα μια απόφαση,ένα σημείο καμπής, ένα έναυσμα για επαναπροσδιορισμό της πορείας μου, για επαννεκίνηση,για ένα καθολικό επαναπροσανατολισμό της κατεύθυνσής μου. Με αφετηρία την ταινία αυτή,επαναξιολόγησα τις αξίες και την προτεραιότητα που είχα δώσει σε αυτές,την οπτική και την προσωπική ηθική μου και τέλος τις εν γένει επιλογές μου. Κάποιους μήνες πριν από τα γυρίσματα,πριν ακόμα έρθει στο μυαλό μου καν η ιδέα,πέρασα από μια πνευματική και σωματική εξάντληση.Κάπου εκεί σε μια στιγμή έκλαμψης αυτής της <<σκοτεινής>> περιόδου,άρχισαν στο μυαλό μου να δημιουργούνται εικόνες,όπως εικόνες που υπάρχουν σε αυτή την ταινία. Εικόνες από τη φύση του χωριού που με έκαναν να νιώθω πιο γαλήνια,πιο οικεία. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή,η αφορμή,αλλά και η απόφαση να κινηματογραφήσω αυτή την ταινία.Το να καταφέρω να απαντήσω σε κάποιο από αυτά τα ερωτήματα που είχα μέσα μου ως παιδί,έμοιαζε με έναν τρόπο ότι μπορεί να είναι η λύση στο να ξεκολλήσω από το προσωπικό μου αδιέξοδο.Δηλαδή:
1) Γιατί οι άνθρωποι στο χωριό μου πίνουν τόσο πολύ,αφού τους οδηγεί σε πράξεις παράλογες και απάνθρωπες;
2) Γιατί οι γυναίκες υπομένουν τόσο πολύ τις άσχημες καταστάσεις και γιατί συνενούν στο να γίνονται υποχείρια των αντρών τους,των πατεράδων τους,αδελφών τους;
3) Γιατί ένας άνθρωπος και στην περίπτωση της ταινίας μια γυναίκα,που για χρόνια δεν έχει ζωή εκεί που βρίσκεται,δεν μετακινείται από εκεί που είναι; Είναι απαραίτητο ότι η πρώτη της απόφαση ή η απόφαση της μοίρας (εκεί γεννήθηκε,εκεί την έφεραν οι γονείς κτλ) να την ριζώνει και να την καθιστά αμετακίνητη;
Θα κλείσω λέγοντας πως μετά τα γυρίσματα της ταινίας αποφάσισα,μετά από δεκαετή απουσία μου από την Κρήτη,να επιστρέψω στο Ρέθυμνο,μη έχοντας καμία δουλειά να με περιμένει και σχεδόν κανένα φίλο εδώ. Ενάμιση χρόνο μετά ζω στο Ρέθυμνο με τον σύντροφό μου,τον οποίο γνώρισα στα γυρίσματα της ταινίας,κάνω μαθήματα θεάτρου σε ενήλικες και παιδιά και συνεχίζω να γράφω θεατρικές παραστάσεις.Έχω γνωρίσει πολλούς φίλους,όμορφους ανθρώπους και με βεβαιότητα λέω πως είμαι ευτυχισμένη και πιο δημιουργική από ποτέ. Οπότε,καταλήγω στο ότι σαν ταινία,σίγουρα δεν είναι το αποτέλεσμα ενός έμπειρου κινηματογραφιστή,αλλά προσωπικά αποτέλεσε ένα σημείο συνειδητοποίησης και βαθύτερης έκφρασης που αυτό τελικά στην Τέχνη είναι και το πιο σημαντικό.Το ότι προκρίθηκε στο 40ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας ήταν ένα δώρο για το οποίο είμαι περήφανη,αλλά το πραγματικό κέρδος,βρίσκεται στην ψυχή μου.
Η ταινία είναι επίσης αφιερωμένη στη μνήμη του θείου μου Μπουρμπογιώργη,έναν άνθρωπο με αξίες και προσωπική ηθική,ο οποίος με ενθάρρυνε από μικρό παιδί να ασχοληθώ με τις τέχνες και που δυστυχώς πέθανε λίγες μέρες μετά τα γυρίσματα.
Ζούμε σε μια χώρα που υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας.Εκτός αυτού,υπάρχει και το μεγάλο πρόβλημα του ρατσισμού,φυλετικού,κοινωνικού.Μπορεί η τέχνη κατά τη γνώμη σου,να συγκινήσει τον κόσμο αναδεικνύοντας τέτοια προβλήματα;
Οποιαδήποτε μορφή τέχνης αναδεικνύει τέτοια θέματα 100%.Τα σχολιάζει,ευαισθητοποιεί τον κόσμο και μπορεί να τον κινητοποιήσει. Μέσα από ένα θεατρικό έργο ή μια ταινία μπορεί να αναδειχθεί το πρόβλημα ακόμα και να προταθεί μια λύση. Πολλές φορές οι άνθρωποι επίσης,δεν αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία οι ίδιοι βρισκόμαστε γιατί την αντιλαμβανόμαστε ως κάτι φυσιολογικό,εάν για παράδειγμα όλο το κοινωνικό πλαίσιο είναι έτσι διαμορφωμένο! Μπορεί κάποιος να διαβάζει ένα βιβλίο,να βλέπει μια ταινία,να ακούει τους στίχους κάποιου τραγουδιού και σκέφτεται: << Ααα κοίτα να δεις,αυτά περνάω και εγώ>> ή << Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο,μήπως να κλείσω την τηλεόραση και να πηγαίνω περισσότερο κινηματογράφο;>>
Όσον αφορά την ανεργία,ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο και πολλές ακόμα μορφές τέχνης είχαν εξαιρετικά ποσοστά ανεργίας πολύ πριν την κρίση. Χρόνια τώρα ένας άνθρωπος που ασχολείται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν μπορεί να βιοπορίζεται μονάχα από αυτό. Θα χρειαστεί ή να κάνει και κάποια άλλη δουλειά ή να κάνει εκπτώσεις ή συμβιβασμούς στην τέχνη του και σε αυτά που πρεσβεύει και να τραγουδάει σε ξενυχτάδικα αν για παράδειγμα είναι μουσικός,σε στιλ <<για να βγει το μεροκάματο>> κ.ο.κ. ή φυσικά και το ενδεχόμενο να υπάρχει από πίσω και κάποια πλάτη,κάποια οικογένεια που να τον στηρίζει.
Θέλουμε να μας πεις αν θαυμάζεις κάποιους ανθρώπους του χώρου στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Στην Ελλάδα,από σκηνοθέτες αγαπώ πάρα πολύ τον Νίκο Καραθάνο και μάλιστα από τις αγαπημένες μου παραστάσεις,είναι δύο παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει,τη <<Γκόλφω>> και <<Το Δεκαήμερο του Βοκάκιου>>. Με συγκινούν πολύ οι παραστάσεις του και η ματιά του πάνω στα κλασικά κείμενα. Επίσης εκτιμώ πολύ τη Λίλλυ Μελεμέ,εξαιρετική σκηνοθέτρια με τόλμη και πυγμή,έμπνευση για μένα μιας και ήταν η πρώτη σκηνοθέτης που δούλεψα ως βοηθός σε ένα κλασικό έργο,τον πατέρα του Στρίντμπεργκ από το δεύτερο κι όλας έτος της σχολής μου.Υπάρχει επίσης μια ομάδα θεάτρου που λέγεται <<Ιδέα>> που τους λατρεύω,είναι ένα πολύ καλό team,που ό,τι και να ανεβάσουν νιώθω τη σύμπνοια της ομάδας και τη μαγεία του θεάτρου να με συγκινούν και να με εμπνέουν. Επίσης είμαι φαν της Κιτσοπούλου.Από νέους ηθοποιούς εκτιμώ πολύ τη Στεφανία Γουλιώτη,Μαρία Κίτσου,Αθηνά Μουστάκα,Μιχάλη Σαράντη,Αργύρη Πανταζάρα.
Αγαπημένες σειρές,ταινίες;
Από αυτές που έχω δει,σειρά υποκριτικής αρτιότητας είναι το Breaking Bad,σεναριακής αρτιότητας το Sense 8.Άλλες αγαπημένες σειρές είναι το twin peaks,fargo,utopia και η σειρά που βλέπω τώρα το peaky blinders.Η αγαπημένη μου ταινία είναι μια σουρεαλιστική ταινία,<<Ο χορός της πραγματικότητας>> του Χοδορόφσκι.Άλλη μια επίσης αγαπημένη ταινία που έλεγα όταν ήμουν παιδί και συνεχίζω να τη λέω ακόμα αν και έχω μεγαλώσει,είναι <<Η ζωή είναι ωραία>> του Μπενίνι.
Τι να περιμένουμε καλλιτεχνικά από εσένα το επόμενο διάστημα;
Αρχικά να πούμε ότι στις 5 Μαρτίου στο σινεμά <<Απόλλωνας>> θα γίνει η παρουσίαση της μικρού μήκους ταινίας <<Έρφοι>>,η οποία θα πλαισιωθεί από ένα θεατρικό μονόλογο του Ντάριο Φο και συρραφή κειμένων από τα μέλη της θεατρικής ομάδας του ΤΕΙ Ρεθύμνου,Ισχύς Απογείωσης,στην οποία φέτος είμαι συντονίστρια. Στις 8 Μαρτίου ξεκινάω μαθήματα υποκριτικής στο <<Garage>>,θα διαρκέσουν 3 μήνες και θα είναι τεχνικές απόδοσης θεατρικών σκηνών.Το καλοκαίρι ευελπιστώ να σκηνοθετήσω ένα αγαπημένο μου θεατρικό έργο,το <<Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας>> του Σαίξπηρ,με έναν αγαπημένο θίασο που όμως δεν θα ήταν σωστό να πω το όνομα γιατί ακόμα δεν είναι επιβεβαιωμένο. Ευελπιστώ ακόμα ότι θα ξαναγράψω ένα παιδικό θεατρικό έργο για τα παιδιά του θεάτρου Μυλοποτάμου,όπως πέρυσι. Και κατά τα Χριστούγεννα όνειρό μου και επιθυμία μου,είναι να παρουσιάσω ένα θεατρικό έργο στο οποίο ακόμη βρίσκομαι στα σκαριά και έχει να κάνει με τα διαφορετικά είδη πραγματικότητας τα οποία βιώνει ο καθένας μας,τα οποία κινούνται παράλληλα και στην ουσία υποδεικνύει πότε συγκρούονται,πώς και γιατί.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Μπορείς να σκηνοθετήσεις,μπορείς να γράψεις,μπορείς να παίξεις,μπορείς να διδάξεις.Τι προτιμάς από τα τέσσερα περισσότερο;
Τελείωσα τη δραματική σχολή του Καρόλου Κουν γιατί ήθελα να είμαι ηθοποιός,γιατί ήθελα να παίζω,ήθελα να εκφράζομαι με αυτό το μέσο και αν με ρωτήσεις <<Γιατί;>>,δεν ξέρω να σου πω ακριβώς το γιατί.Υποθέτω ότι η ανάγκη μου αυτή δημιουργήθηκε από μικρή ηλικία στην προσπάθειά μου να βρω τρόπους να εκφραστώ και να επικοινωνήσω. Μεγαλώνοντας όμως,στην προσπάθειά μου να βρω κι άλλους τρόπους ξεκίνησα να γράφω και μετά στην προσπάθειά μου να μεταδώσω αυτά που έχω γράψει,ξεκίνησα να σκηνοθετώ. Όταν αντιλήφθηκα πόσο καλό μου έχει κάνει αυτή η διαδικασία,πόσο γλυκά και όμορφα το μυαλό μου έχει ανοίξει,μου δημιουργήθηκε η ανάγκη αυτό να το διδάξω στα παιδιά. Έτσι το τελευταίο έτος που ήρθα στο Ρέθυμνο,ξεκίνησα να διδάσκω θέατρο και στα παιδιά. Δεν μπορώ να σου πω τι προτιμώ περισσότερο,το μόνο σίγουρο είναι ότι το να βρίσκομαι κοντά στο θέατρο και με οποιονδήποτε τρόπο να παίρνω και να δίνω μέσω αυτού,αποτελεί μια βαθύτερη ανάγκη. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα και μόνο ένα,με βαριά καρδιά να ξέρεις,θα διάλεγα τη σκηνοθεσία.
Τι είναι για εσένα το θέατρο;
Για μένα το θέατρο είναι ζωή,είναι μαγεία,είναι αυτό που αποκαλώ συμπικνωμένη ζωή. Είναι άνθρωποι, είναι ιδέες, είναι καταστάσεις, είναι σκέψεις, είναι λόγια που γεννιούνται και πεθαίνουν την ίδια στιγμή.Υπάρχουν στο παρόν,ακριβώς όπως και το τώρα,όπως και εμείς αυτή τη στιγμή,όπως η ζωή. Μια θεατρική παράσταση διάρκειας 90 λεπτών, στο πρώτο λεπτό έχουμε τη γέννηση όλων των παραπάνω και στο ενεννηκοστό τον θάνατό τους.
Κατά τη διάρκεια των προβών μαζεύονται μερικοί άνθρωποι που πιθανόν να ξέρει ελάχιστα ο ένας για τον άλλο,διαφορετικά παρελθόντα,διαφορετικές πεποιθήσεις,διαφορετικές διαδρομές και φτιάχνουν μια κοινή συνθήκη στην οποία μπαίνουν μέσα και μέσω της οποίας επικοινωνούν,συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν. Και όταν φτάνει η στιγμή της παράστασης στο κοινό καταδεικνύουν συμπεριφορές,κοινωνικά πρότυπα,πλάθουν γνώμες,ψυχαγωγούν και ποιούν ήθος. Εάν και εφόσον ο θίασος με τους ηθοποιούς,σκηνογράφο,σκηνοθέτη,φωτιστή και όλους τους συντελεστές καταφέρουν να αποδώσουν το έργο και να επικοινωνήσουν τις ιδέες, τη δραματικότητα ή και την κωμικότητα στο κοινό,τότε δημιουργείται αυτό που λέμε σύμπνοια και στο τέλος της επικοινωνίας αυτής ως θεατής φεύγεις πιο γεμάτος, προβληματισμένος, πιο ανάλαφρος ή πιο γελαστός. Κι αν αυτό δεν είναι μαγεία τότε δεν ξέρω τι είναι.
Για εμένα το θέατρο είναι έκφραση, είναι επικοινωνία, είναι λέξεις, είναι σκέψεις, είναι άνθρωποι, είναι πάθη, είναι προσμονή, είναι συναισθήματα, είναι κραυγή, είναι σιωπή, είναι ανάγκη.
Έχεις γράψει και σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους.
Αρχικά να πω ότι η ταινία είναι αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα,που παίρνει την ευθύνη της ζωής και της ύπαρξής της και αγωνίζεται στο να προσδιορίσει την προσωπική της πορεία και ηθική,ανεξάρτητα από τις περιστάσεις και τους εξωτερικούς παράγοντες. Τον Αύγουστο του 2016 με τη βοήθεια των συνεργατών μου,των συντελεστών στην κάμερα,στον ήχο,στο drone,των ηθοποιών και των βοηθητικών συντελεστών,της οικογένειάς μου και των κατοίκων του χωριού Έρφοι,κινηματογραφήσαμε την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους <<Έρφοι>> .
Αυτή η ταινία μικρού μήκους,ήταν η πρώτη μου ταινία και μη έχοντας σπουδάσει το αντικείμενο αυτό,χρειάστηκε να διαβάσω και να ψάξω αρκετά στο ίντερνετ για το πώς γίνονται τα γυρίσματα,πώς οργανώνονται τα γυρίσματα,ποια τα πλάνα κτλ. Παρ'όλα αυτά το γεγονός της απειρίας μου δε φάνηκε να αποθαρρύνει κανέναν από τους συντε
λεστές,στο να συμφωνήσουν να συμμετέχουν αμισθή στο εν λόγω project.Δεν μπορούσα να καταλάβω από που πήγαζε αυτή η εμπιστοσύνη που έδειχναν στο πρόσωπό μου και στην απόφασή μου αυτή,πάντως τους ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτα από αυτά που θα σας περιγράψω παρακάτω.
1) Γιατί οι άνθρωποι στο χωριό μου πίνουν τόσο πολύ,αφού τους οδηγεί σε πράξεις παράλογες και απάνθρωπες;
2) Γιατί οι γυναίκες υπομένουν τόσο πολύ τις άσχημες καταστάσεις και γιατί συνενούν στο να γίνονται υποχείρια των αντρών τους,των πατεράδων τους,αδελφών τους;
3) Γιατί ένας άνθρωπος και στην περίπτωση της ταινίας μια γυναίκα,που για χρόνια δεν έχει ζωή εκεί που βρίσκεται,δεν μετακινείται από εκεί που είναι; Είναι απαραίτητο ότι η πρώτη της απόφαση ή η απόφαση της μοίρας (εκεί γεννήθηκε,εκεί την έφεραν οι γονείς κτλ) να την ριζώνει και να την καθιστά αμετακίνητη;
Θα κλείσω λέγοντας πως μετά τα γυρίσματα της ταινίας αποφάσισα,μετά από δεκαετή απουσία μου από την Κρήτη,να επιστρέψω στο Ρέθυμνο,μη έχοντας καμία δουλειά να με περιμένει και σχεδόν κανένα φίλο εδώ. Ενάμιση χρόνο μετά ζω στο Ρέθυμνο με τον σύντροφό μου,τον οποίο γνώρισα στα γυρίσματα της ταινίας,κάνω μαθήματα θεάτρου σε ενήλικες και παιδιά και συνεχίζω να γράφω θεατρικές παραστάσεις.Έχω γνωρίσει πολλούς φίλους,όμορφους ανθρώπους και με βεβαιότητα λέω πως είμαι ευτυχισμένη και πιο δημιουργική από ποτέ. Οπότε,καταλήγω στο ότι σαν ταινία,σίγουρα δεν είναι το αποτέλεσμα ενός έμπειρου κινηματογραφιστή,αλλά προσωπικά αποτέλεσε ένα σημείο συνειδητοποίησης και βαθύτερης έκφρασης που αυτό τελικά στην Τέχνη είναι και το πιο σημαντικό.Το ότι προκρίθηκε στο 40ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας ήταν ένα δώρο για το οποίο είμαι περήφανη,αλλά το πραγματικό κέρδος,βρίσκεται στην ψυχή μου.
Η ταινία είναι επίσης αφιερωμένη στη μνήμη του θείου μου Μπουρμπογιώργη,έναν άνθρωπο με αξίες και προσωπική ηθική,ο οποίος με ενθάρρυνε από μικρό παιδί να ασχοληθώ με τις τέχνες και που δυστυχώς πέθανε λίγες μέρες μετά τα γυρίσματα.
Ζούμε σε μια χώρα που υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας.Εκτός αυτού,υπάρχει και το μεγάλο πρόβλημα του ρατσισμού,φυλετικού,κοινωνικού.Μπορεί η τέχνη κατά τη γνώμη σου,να συγκινήσει τον κόσμο αναδεικνύοντας τέτοια προβλήματα;
Οποιαδήποτε μορφή τέχνης αναδεικνύει τέτοια θέματα 100%.Τα σχολιάζει,ευαισθητοποιεί τον κόσμο και μπορεί να τον κινητοποιήσει. Μέσα από ένα θεατρικό έργο ή μια ταινία μπορεί να αναδειχθεί το πρόβλημα ακόμα και να προταθεί μια λύση. Πολλές φορές οι άνθρωποι επίσης,δεν αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία οι ίδιοι βρισκόμαστε γιατί την αντιλαμβανόμαστε ως κάτι φυσιολογικό,εάν για παράδειγμα όλο το κοινωνικό πλαίσιο είναι έτσι διαμορφωμένο! Μπορεί κάποιος να διαβάζει ένα βιβλίο,να βλέπει μια ταινία,να ακούει τους στίχους κάποιου τραγουδιού και σκέφτεται: << Ααα κοίτα να δεις,αυτά περνάω και εγώ>> ή << Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο,μήπως να κλείσω την τηλεόραση και να πηγαίνω περισσότερο κινηματογράφο;>>
Όσον αφορά την ανεργία,ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο και πολλές ακόμα μορφές τέχνης είχαν εξαιρετικά ποσοστά ανεργίας πολύ πριν την κρίση. Χρόνια τώρα ένας άνθρωπος που ασχολείται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν μπορεί να βιοπορίζεται μονάχα από αυτό. Θα χρειαστεί ή να κάνει και κάποια άλλη δουλειά ή να κάνει εκπτώσεις ή συμβιβασμούς στην τέχνη του και σε αυτά που πρεσβεύει και να τραγουδάει σε ξενυχτάδικα αν για παράδειγμα είναι μουσικός,σε στιλ <<για να βγει το μεροκάματο>> κ.ο.κ. ή φυσικά και το ενδεχόμενο να υπάρχει από πίσω και κάποια πλάτη,κάποια οικογένεια που να τον στηρίζει.
Θέλουμε να μας πεις αν θαυμάζεις κάποιους ανθρώπους του χώρου στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Στην Ελλάδα,από σκηνοθέτες αγαπώ πάρα πολύ τον Νίκο Καραθάνο και μάλιστα από τις αγαπημένες μου παραστάσεις,είναι δύο παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει,τη <<Γκόλφω>> και <<Το Δεκαήμερο του Βοκάκιου>>. Με συγκινούν πολύ οι παραστάσεις του και η ματιά του πάνω στα κλασικά κείμενα. Επίσης εκτιμώ πολύ τη Λίλλυ Μελεμέ,εξαιρετική σκηνοθέτρια με τόλμη και πυγμή,έμπνευση για μένα μιας και ήταν η πρώτη σκηνοθέτης που δούλεψα ως βοηθός σε ένα κλασικό έργο,τον πατέρα του Στρίντμπεργκ από το δεύτερο κι όλας έτος της σχολής μου.Υπάρχει επίσης μια ομάδα θεάτρου που λέγεται <<Ιδέα>> που τους λατρεύω,είναι ένα πολύ καλό team,που ό,τι και να ανεβάσουν νιώθω τη σύμπνοια της ομάδας και τη μαγεία του θεάτρου να με συγκινούν και να με εμπνέουν. Επίσης είμαι φαν της Κιτσοπούλου.Από νέους ηθοποιούς εκτιμώ πολύ τη Στεφανία Γουλιώτη,Μαρία Κίτσου,Αθηνά Μουστάκα,Μιχάλη Σαράντη,Αργύρη Πανταζάρα.
Αγαπημένες σειρές,ταινίες;Από αυτές που έχω δει,σειρά υποκριτικής αρτιότητας είναι το Breaking Bad,σεναριακής αρτιότητας το Sense 8.Άλλες αγαπημένες σειρές είναι το twin peaks,fargo,utopia και η σειρά που βλέπω τώρα το peaky blinders.Η αγαπημένη μου ταινία είναι μια σουρεαλιστική ταινία,<<Ο χορός της πραγματικότητας>> του Χοδορόφσκι.Άλλη μια επίσης αγαπημένη ταινία που έλεγα όταν ήμουν παιδί και συνεχίζω να τη λέω ακόμα αν και έχω μεγαλώσει,είναι <<Η ζωή είναι ωραία>> του Μπενίνι.
Τι να περιμένουμε καλλιτεχνικά από εσένα το επόμενο διάστημα;
Αρχικά να πούμε ότι στις 5 Μαρτίου στο σινεμά <<Απόλλωνας>> θα γίνει η παρουσίαση της μικρού μήκους ταινίας <<Έρφοι>>,η οποία θα πλαισιωθεί από ένα θεατρικό μονόλογο του Ντάριο Φο και συρραφή κειμένων από τα μέλη της θεατρικής ομάδας του ΤΕΙ Ρεθύμνου,Ισχύς Απογείωσης,στην οποία φέτος είμαι συντονίστρια. Στις 8 Μαρτίου ξεκινάω μαθήματα υποκριτικής στο <<Garage>>,θα διαρκέσουν 3 μήνες και θα είναι τεχνικές απόδοσης θεατρικών σκηνών.Το καλοκαίρι ευελπιστώ να σκηνοθετήσω ένα αγαπημένο μου θεατρικό έργο,το <<Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας>> του Σαίξπηρ,με έναν αγαπημένο θίασο που όμως δεν θα ήταν σωστό να πω το όνομα γιατί ακόμα δεν είναι επιβεβαιωμένο. Ευελπιστώ ακόμα ότι θα ξαναγράψω ένα παιδικό θεατρικό έργο για τα παιδιά του θεάτρου Μυλοποτάμου,όπως πέρυσι. Και κατά τα Χριστούγεννα όνειρό μου και επιθυμία μου,είναι να παρουσιάσω ένα θεατρικό έργο στο οποίο ακόμη βρίσκομαι στα σκαριά και έχει να κάνει με τα διαφορετικά είδη πραγματικότητας τα οποία βιώνει ο καθένας μας,τα οποία κινούνται παράλληλα και στην ουσία υποδεικνύει πότε συγκρούονται,πώς και γιατί.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου