«Κρίση πανικού! Το καλύτερο δώρο που έχω λάβει στη ζωή μου!»

Γράφει η Ελβίνα Μποτονάκη, συγγραφέας και σκηνοθέτρια

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν έρχεσαι αντιμέτωπος πρώτη φορά με μια κρίση πανικού είναι:<< Πεθαίνω, σβήνω, χάνομαι! >>, << Αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου! >>, << Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες! >>. Τελικά όμως κάπως επιβίωσες! Γιατί στην πραγματικότητα η κρίση πανικού δεν ήρθε για να σε σκοτώσει.Τουναντίον. Ήρθε για να σε σώσει!

 Υπήρχαν πάντα αυτές οι φορές. Οι φορές που προσωπικά ονόμαζα ''ορισμένες φορές'' ή ''μερικές φορές''. '' Ορισμένες φορές'' λοιπόν, ενώ όλα έδειχναν στη ζωή μου να έχουν πάρει το δρόμο τους και να έχω αυτά που φαινομενικά επιθυμούσα, ξυπνούσα ένα πρωί και χωρίς προφανή λόγο...δεν ήμουν καλά! Δεν είχα όρεξη να βγω. Αργότερα δεν είχα όρεξη να φάω! Έπειτα δεν είχα όρεξη να δουλέψω! Ακατάσχετες, θλιβερές και απογοητευτικές σκέψεις καταλάμβαναν το νου μου, από τις οποίες δεν μπορούσα να βγάλω κάποια άκρη ή συμπέρασμα. Έτσι συνέχισα να βγαίνω. Συνέχισα να τρώω-υπό πίεση, συνέχισα να δουλεύω και να χαμογελώ προσπαθώντας να κρατήσω μια θετική στάση στη ζωή, κάνοντας εν πάση περιπτώσει αυτό που μέχρι τότε ήξερα να κάνω. Να συνεχίζω.

 Η ζωή κυλούσε και ήμουν καλά-έλεγα! Απλώς ''μερικές φορές'' η ζωή μου μαύριζε και άλλοτε αυτό κρατούσε μια μέρα, άλλοτε κρατούσε τρεις μέρες, άλλοτε μια εβδομάδα. Έμαθα να ζω με αυτές τις μέρες! Και προσπαθούσα να είμαι εντάξει με αυτό! Μέχρι που οι ''μερικές φορές'' άρχισαν να συνοδεύονται από ταχυπαλμίες ή αρρυθμίες, πόνο στο στομάχι και κολικούς του εντέρου, παλινδρομήσεις, ζαλάδες. Πήγα στους απαραίτητους γιατρούς κι αφού κατάλαβα ότι το ζήτημά μου δεν είναι παθολογικό, αλλά οφείλεται σε ''στρεσογόνους'' παράγοντες, έκανα αυτό που ήξερα καλύτερα να κάνω. Συνέχισα. Έλεγα: << Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας, μια πάλη.Είναι λογικό τη μια μέρα να είσαι έτσι και την άλλη αλλιώς. Η ζωή που ζούμε είναι γεμάτη άγχος και στρες, όλος ο πλανήτης έχει άγχος, δεν πειράζει! Θα μάθω να ζω με αυτό! >> Και συνέχισα.

Μια μέρα όμως, ενώ περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας, ένας κρύος ιδρώτας έλουσε το πρόσωπό μου και ένα αίσθημα πλήρους εξάντλησης και ανημποριάς διαπέρασε όλο μου το είναι. Κρίση πανικού. Τα γόνατά μου <<κόπηκαν>> ρίχνοντάς με κυριολεκτικά κάτω. Και έμεινα εκεί, καταγής, μην μπορώντας να πάρω ανάσα, νομίζοντας ότι ήρθε το τέλος της ζωής μου. Και εκείνο,κυρίες και κύριοι, ήταν το σημείο που σταμάτησα.

 Μετά από αρκετή ώρα, με τη βοήθεια περαστικών στάθηκα στα πόδια μου και βρήκα την αναπνοή μου. Γύρισα στο σπίτι μου και έμεινα εκεί αδυνατώντας να ξαναβγώ έξω,κυριαρχούμενη από έναν τρομερό φόβο, ότι αυτή η δυσβάσταχτη και αποκαρδιωτική αίσθηση πλήρους αδυναμίας θα ξαναερχόταν. Δεν έμπαινα στο μετρό, στο καράβι, στο αεροπλάνο, από τον φόβο να μην μου ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Ακύρωσα την κανονισμένη περιοδεία, ακύρωσα την επερχόμενη παράσταση που ήμουν βοηθός και κλείστηκα στο σπίτι. Και έκανα αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει από καιρό όσο οι ''μερικές φορές'' μου χτυπούσαν την πόρτα. Πήρα χρόνο. Και έμεινα με τον εαυτό μου. Έτσι είχα απεριόριστο χρόνο χωμένη μέσα στις ακατάσχετες σκέψεις μου οι οποίες με τον καιρό και τη βοήθεια φίλων, συγγενών και ψυχολόγου, άρχισαν να ξεδιαλύνουν. Στην προσπάθειά μου να <<θεραπευτώ>> χωρίς φάρμακα και να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους η κρίση πανικού ήρθε στη ζωή μου,άρχισα να διαβάζω πολύ,άρχισα να εκφράζομαι, να παρακολουθώ σεμινάρια και βίντεο αυτό-βελτίωσης τα οποία πάντοτε αξιολογούσα και κράταγα αυτά που θεωρούσα ωφέλημα και βοηθητικά. Σε αυτή την διαδρομή ήρθα σε επαφή με αξιόλογους ανθρώπους και με έννοιες όπως το σύστημα αξιών, την εύρεση του σκοπού στη ζωή, την σπουδαιότητα της επίγνωσης και της αυτογνωσίας. Και τελικά αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι εκεί εσύ για εσένα, να σε γνωρίσεις σε βάθος, να έρθεις σε επαφή με τους φόβους και τα γεγονότα που μπορεί ακόμη και υποσυνείδητα να πληγώθηκες από αυτά και να τα κοιτάξεις στα μάτια. Να τα γνωρίσεις. Να τα αξιολογήσεις. Να τα αποδεχθείς. Να τα συγχωρήσεις ή να τα εντάξεις κάπου που θα είναι εντάξει και έπειτα να συνεχίσεις κάνοντας καλύτερες επιλογές. Επιλογές που αντικατοπτρίζουν και αντιπροσωπεύουν αυτό που πραγματικά είσαι. Για να συμβεί όλο αυτό ίσως χρειαστεί να σταματήσεις για λιγάκι. Έπειτα όμως θα συνεχίσεις το ταξίδι της ζωής και της αυτεπίγνωσης πιο όμορφα και πολύ πιο ουσιαστικά. Και όταν ξυπνάς τα πρωινά γύρω σου θα βρίσκεις ανθρώπους φωτεινούς, που ξέρουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Και εσένα. Είναι πρωινά που οι ''μερικές φορές'' θα σου χτυπήσουν ακόμη και τότε την πόρτα. Απλώς τότε θα χαμογελάς σε αυτές και θα αναρωτιέσαι ''για ποιον λόγο'' ήρθαν εδώ σήμερα σε μένα; Ποια από τις επιλογές μου δεν αντιπροσωπεύει αυτό που είμαι; Και τότε θα σταματάς από μόνος σου. Και θα παίρνεις λίγο χρόνο. Και όταν σύντομα πια θα βρίσκεις την απάντηση, θα συνεχίζεις απελευθερωμένος αυτό το μαγικό και πανέμορφο ταξίδι της ζωής.

 Όλο αυτό το ''ξύπνημα'' οφείλεται σε μια κρίση πανικού, ένα ισχυρό καμπανάκι που έκρουσε ακριβώς επειδή γνώριζε πόσο είχα ανάγκη αυτά που θα επακολουθήσουν. Ας εμπιστευτούμε το σώμα μας και τα μηνύματα που μας δίνει, ας επαναξιολογήσουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και ας πάρουμε την πλήρη ευθύνη κάνοντας κάθε μέρα το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Με αγάπη.

Ακολούθησε την Ελβίνα:

Facebook:@Elvina Botonaki

Instagram: @elvinabotonaki

Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi