Γράφει η Τσαμπίκα Βασιλειάδη,ποιήτρια-αρθρογράφος
Γεννιέσαι γυναίκα. Ροζ πεταλουδίτσες, ροζ κρεβατάκια, παιχνιδάκια. Ροζ σκέψεις και συναισθήματα. Μεγαλώνεις, σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι μέσα από τα μάτια του λοιπού κόσμου. Μαθαίνεις να υπηρετείς την ομορφιά, ξέροντας μια μέρα πως θα στο ξεπληρώσει.
Η κοινωνία-η μεγάλη μας μάνα-σε παρακολουθεί στενά κι αν κάνεις κάποιο βήμα έξω από τον δρόμο που σου επιβλήθηκε θα το πληρώσεις ακριβά. Απομόνωση, κοροϊδία. Να είσαι το πρότυπο ομορφιάς όπως αρμόζει σωστά σε μια κυρία. Αλλιώς δεν είσαι χρήσιμη.
Το νέο όπλο τους όπλο οι διαφημίσεις, εκείνοι ξέρουν. Παίρνουν την γυναίκα-την ιδέα της-απομονώνουν την απαλή και όμορφη της φύση από την ανθρώπινη, την φθαρτή, την ζωντανή. Αντικειμενοποίηση. Ποντάροντας σε σένα-σε κάθε εσένα- που θαμπωμένος από τις σειρήνες θα προβεί σε αγορά.
«Να κερδίσουμε τις γυναίκες φίλε μου, θέλω κι εγώ μια τέτοια!» Ε ναι αφού το αποφάσισες ποια είμαι εγώ να σου φέρω αντίρρηση; Η γυναίκα ούτως ή άλλως πρέπει να είναι κομψή κι ευγενική, η διαφήμιση υποσχέθηκε πως θα σου πλύνει και τα πόδια.
«Να κερδίσουμε τις γυναίκες φίλε μου, θέλω κι εγώ μια τέτοια!» Ε ναι αφού το αποφάσισες ποια είμαι εγώ να σου φέρω αντίρρηση; Η γυναίκα ούτως ή άλλως πρέπει να είναι κομψή κι ευγενική, η διαφήμιση υποσχέθηκε πως θα σου πλύνει και τα πόδια.
Και προφανώς ως όν αβρό δεν έχει δικαίωμα να πολεμήσει, πρέπει να είναι αδύναμο. Είναι πολλές. Είναι η γυναίκα που ορκισμένο θύμα κλαίει και πονά για τον άπιστο σύζυγο και αφού καταστρέψει δυο τρία υλικά αγαθά-προφανώς!-τον δέχεται πίσω. Εκείνη, που μετά από ώρες δουλειάς, καρτερικά περιμένει στο σπίτι μέσα στην ποδίτσα της τον άνδρα να γυρίσει, να τον φροντίσει και να του κάνει παιδιά να έχει να κουβαλά κι άλλα στην πλάτη της.
Τα σκουπίδια που προσπαθούν να μας ταΐσουν οι διαφημίσεις βρωμάνε από χιλιόμετρα, φτάνει να είσαι νοήμων άνθρωπος της εποχής και να μην βαδίζεις με μάτια κλειστά. Η γυναίκα και ο άνδρας ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, βεβαίως με τις διαφορές τους-είναι η φύση μας τέτοια- αλλά δεν παύουν να είναι ισότιμοι.
Τα σκουπίδια που προσπαθούν να μας ταΐσουν οι διαφημίσεις βρωμάνε από χιλιόμετρα, φτάνει να είσαι νοήμων άνθρωπος της εποχής και να μην βαδίζεις με μάτια κλειστά. Η γυναίκα και ο άνδρας ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, βεβαίως με τις διαφορές τους-είναι η φύση μας τέτοια- αλλά δεν παύουν να είναι ισότιμοι.
Το γεγονός πως ακόμα και στον αιώνα που ζούμε αντιμετωπίζονται διαφορετικά φταίει κάθε ένας από μας ξεχωριστά. Αν εγώ, εσύ και κάθε ανθρώπινο όν πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν σταματήσει να βλέπει την γυναίκα σεξιστικά και ως ένα αδύναμο μέσο που θα του επιφέρει κέρδος, καμία εταιρία και κανένας διαφημιστής δεν θα πάψει να το κάνει, αντίστοιχα.
Και κάτι τελευταίο, μια αποσαφήνιση. Αυτή η σεξιστική στάση απέναντι στην γυναίκα δεν οφείλεται απλά στους άντρες. Το πρόβλημα είναι γενικό, διότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που θα πλασάρουν το νάζι τους, την ομορφιά τους, το σώμα τους, τον εαυτό τους τον ίδιο για να επιτεύξουν τον στόχο τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Όχι άλλος εξευτελισμός. Σεβασμός στον εαυτό μας πρώτα και μετά σ’ όλο το ανθρώπινο είδος, γυναίκες και άντρες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου