Γιάννης Μπλέτας: «Αυτό θέλω και εγώ να πετύχω μέσα από τον κινηματογράφο, να αναδείξω κοινωνικά προβλήματα»

Ο δημιουργός των ταινιών 《Τα γεμιστά》,《Ομπρέλα》, 《Το Ταξίδι》, 《Βάλσαμο》 μιλάει στη Δημοσιογραφική αναταραχή και λέει πράγματα που θέλεις να ακούς από ανθρώπους του χώρου.


Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη





Γιάννη εκτός από σκηνοθέτης, παραγωγός ταινιών είσαι και ηθοποιός.

                     Ακριβώς, προσπαθώ να τα συνδυάζω όλα μαζί. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, νομίζω ότι λίγο πολύ όταν έχεις ελεύθερο χρόνο αρκετό, μπορείς να τα κάνεις όλα και όταν έχεις την οικονομική δυνατότητα, βασικό κομμάτι και αυτό. Διότι αν φτάσεις στο σημείο να μην έχεις να φας είναι πολυτέλεια να ασχολείσαι με κάτι από αυτά. Δεν μπορώ να διαλέξω κάτι από αυτά, αλλά μόλις περάσουν τα χρόνια ίσως καταλήξω κάπου.
                              

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία;

 Με τη σκηνοθεσία ξεκίνησα πριν από περίπου 2 χρόνια. Με τη μικρού μήκους ταινία που είχα κάνει, με τίτλο 《Ομπρέλα》. Έχει να κάνει με την εγκατάλειψη ζώων συντροφιάς. Ήταν ένα ταινιάκι που το γύρισα με τελείως δικά μου μέσα, εννοώ ότι πήρα μια κάμερα και τη γύρισα την ταινία γιατί έβλεπα ένα πρόβλημα όσο ήμουν φοιτητής στο Ρέθυμνο, το οποίο βεβαίως υπάρχει σε όλη την Ελλάδα όχι μόνο στο Ρέθυμνο και έτσι έγινε η Ομπρέλα.

Έχεις υιοθετήσει κάποιο ζώο στο παρελθόν; Αν όχι, σκέφτεσαι να υιοθετήσεις στο μέλλον;

Δεν έχω υιοθετήσει ποτέ, αλλά έχω φιλοξενήσει κατά καιρούς διάφορα αδέσποτα που έψαχναν οικογένειες. Θεωρώ ότι δεν είμαι σε φάση ακόμα να υιοθετήσω γιατί για να υιοθετήσεις ένα σκύλο π.χ., χρειάζεται να είσαι πολύ ώριμος για μια τέτοια απόφαση και να έχεις ένα συγκεκριμένο ωράριο.Το δικό μου ωράριο τα τελευταία 3-4 χρόνια μεταβάλλεται συνεχώς, οπότε δεν είναι τόσο εύκολο. Είναι ευθύνη και χρειάζεται φροντίδα το ζώο.

Πες μας για τις σπουδές σου γενικότερα.

Οι πρώτες μου σπουδές είναι στο τμήμα Φιλολογίας στο Ρέθυμνο, μπήκα το 2008. Παράλληλα όμως σπουδάζοντας Φιλολογία, ήθελα να ασχοληθώ με τα θεατρικά μου. Έτσι ήρθε η πρώτη επαφή με το θεατρικό εργαστήριο του Λυκείου Ελληνίδων στο Ρέθυμνο. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων είδα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό το κομμάτι, επομένως λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου δίνω εξετάσεις στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Πέρασα τις εξετάσεις και ξεκίνησα τα μαθήματα στο Ρέθυμνο.

Από που είσαι;

Είμαι από Κοζάνη.


Πώς προέκυψε ο τίτλος της νέας σου ταινίας, 《Τα γεμιστά》 ;

Η ταινία 《Τα γεμιστά》 μου ήρθε σαν ιδέα πριν περίπου ενάμιση χρόνο. Αυτή η ιδέα ενός ταψιού με γεμιστά,από έναν άνθρωπο που δε βρίσκεται πλέον στη ζωή,ως ένα μοναδικό ενθύμιο από ένα δικό του άνθρωπο. Έτσι άρχισε σιγά-σιγά να πλέκεται το σενάριο της ταινίας. Προσωπικά το φαγητό γεμιστά, δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν και ιδιαίτερα. Δραματουργικά όμως σημαίνει ότι είναι το γεμάτο, αυτό που νιώθει ο πρωταγωνιστής καταναλώνοντας τα γεμιστά στην ταινία, νιώθει γεμάτος από αναμνήσεις από το άτομο που μόλις έχει χάσει που είναι ο παππούς του στη συγκεκριμένη περίπτωση.Το φυσικό σκηνικό,τοπίο της Κρήτης, η κρητική παράδοση ταίριαξαν απόλυτα στην ταινία, η οποία έχει πάει πολύ καλά. Είναι μια δουλειά που την αγαπήσαμε πολύ,την αγαπάει ο κόσμος πάρα πολύ, βλέπουμε ότι υπάρχει ανταπόκριση έχουμε πάρει και κάποια βραβεία, αλλά θεωρώ ότι θα έρθουν και άλλα.

Πώς αισθάνεσαι για τα βραβεία που έχει ήδη αποκτήσει αυτή η ταινία;

Τα βραβεία αυτά, ακόμα και αν δεν τα είχα πάρει εγώ θα συνέχιζα να κάνω τις ταινίες μου, να κάνω τη δουλειά μου όπως ξέρω να την κάνω, να αγαπώ αυτό που κάνω. Σίγουρα είναι μια μικρή επιβράβευση αυτά τα βραβεία. Οικονομικά αν το δούμε δεν ήταν κάτι, γιατί δεν πληρώνεσαι για αυτά τα βραβεία. Αλλά ίσως σου ανοίξουν κάποιες πόρτες γιατί θα σε δούνε 10-15 άτομα παραπάνω.

Έχεις σκηνοθετήσει και μουσικό video clip.

Το πρώτο video clip που σκηνοθέτησα ήταν πέρυσι,για την προηγούμενη ταινία μου <<Το Ταξίδι>> με τον Αργύρη Έξαρχο και φέτος κάναμε το τραγούδι της ταινίας.Το τραγούδι <<Σύννεφο θα γίνω>>  με τη Γεωργία Νταγάκη. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Προσπαθώ όσο μπορώ  και σε video clip να βάζω μια κινηματογραφική οπτική για να διαφέρουν και λίγο από τα υπόλοιπα.

Θέατρο ή κινηματογράφος;

Αυτή τη στιγμή, επιλέγω  και τα δύο. Και το θέατρο μου αρέσει πάρα πολύ και ο κινηματογράφος  πάρα πολύ. Βλέπω όμως ότι και στον κινηματογράφο επειδή παίρνω την πρωτοβουλία και γυρίζω μόνος μου ταινίες, προκύπτουν πιο πολλές ευκαιρίες και σίγουρα είναι ένα πιο οικονομικό μέσον σε σχέση με το θέατρο. Και στο θέατρο προκύπτουν ευκαιρίες,αλλά όχι τόσο. Για παράδειγμα τον Μάιο είχα κάνει μια δική μου παραγωγή, ένα δικό μου θεατρικό, που λεγόταν 《Το βήμα της γάτας》.Το συγκεκριμένο σε σχέση με τα έξοδα που είχα κάνει για μία μικρή μήκους ήταν πολύ παραπάνω,πολύ περισσότερα. Προς το παρόν επιλέγω και τα δύο,αλλά βλέπω ότι στο κινηματογράφο αρχίζει να υπάρχει πιο έντονο το ενδιαφέρον και ότι προκύπτουν πιο πολλές ευκαιρίες.

Εσύ τι ταινίες, σειρές βλέπεις;

Βλέπω σειρές και ελληνικές και ξένες. Ελληνικές βλέπω παλιές συνήθως που έχουν αφήσει εποχή,αλλά και ξένες. Μία ξένη σειρά που βλέπω και συστήνω ανεπιφύλακτα λέγεται 《Breaking Bad》. Και τη συστήνω  γιατί βλέπεις αυτή τη μεταμόρφωση αυτού του ανθρώπου που είναι ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, πώς ξαφνικά γίνεται και τι είναι διατεθειμένος να κάνει. Από ταινίες βλέπω πολύ ταινίες φαντασίας, απλά τα τελευταία 2-3 χρόνια λόγω της σχολής έχω αρχίσει να ασχολούμαι και με τον πιο παλιό κινηματογράφο που είναι πάρα πολύ ωραίες δουλειές, και τις οποίες πρέπει όλοι να τις βλέπουμε γιατί πάνω σε αυτές βασίζεται ο κινηματογράφος.

Που έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός;

 Το 2015 όσο ήμουν ακόμα στη Δραματική Σχολή, έτυχε να συμμετάσχω στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι στο 《Θέλω μία χώρα》 σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλπαρη. Μετά το 2017,στη θεατρική παράσταση 《Το βήμα της γάτας》 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παπαθύμιου, στην Αθήνα στο θέατρο 《Δημήτρης Ροντήρης》. Μετά τον Μάιο του ίδιου έτους συμμετείχα στο Φεστιβάλ 《Μπομπ Φέστιβαλ》 και Off-off Athens.

Πιστεύεις ότι ο κινηματογράφος ή το θέατρο έχουν τη δύναμη να περάσουν κάποια κοινωνικά μηνύματα στον κόσμο και να τον κάνουν να προβληματιστεί;

Ναι ο κινηματογράφος ας πούμε πιστέυω ότι την έχει 100% αυτή τη δύναμη, είναι πιο άμεσος τρόπος, είναι κάτι πιο γρήγορο. Στο θέατρο μπορεί να προσπαθήσεις να δώσεις ένα μήνυμα και να μην το καταλάβει τόσο εύκολα ο θεατής. Εκτός των άλλων, στον κινηματογράφο τα πράγματα είναι καθοδηγούμενα, ο θεατής βλέπει ό,τι επιθυμεί ο σκηνοθέτης να δει. Ακόμα και αν δεν έχεις ένα πολύ δυνατό σενάριο και απλά να δείξεις μια εικόνα που κάποιος κάνει μια βόλτα στην εξοχή, εάν αυτή η εικόνα προκαλεί συγκίνηση θα μπορέσεις να περάσεις και ένα βασικό μήνυμα. Αυτό θέλω και εγώ να πετύχω μέσα από τον κινηματογράφο, να αναδείξω κοινωνικά προβλήματα.

Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο τώρα;

Γυρίσαμε μια μικρού μήκους ταινία τον Οκτώβριο στην Κρήτη ξανά. Ο τίτλος είναι 《Τάμα》, είναι ωραία δουλειά και εκείνη με επαγγελματίες ηθοποιούς και ερασιτέχνες από το Ρέθυμνο. Είμαστε στην διαδικασία της επεξεργασίας,μοντάζ και αυτά. Όλα αυτά γενικά θέλουν πολύ χρόνο μέχρι να βγάλουν το αποτέλεσμα που θέλεις. Πάντως, σίγουρα, θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω και μία μεγάλου μήκους ταινία στο μέλλον, το σκέφτομαι αρκετά.

Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi