* Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης,είναι σκιτσογράφος στην ιστοσελίδα ειδήσεων «Real.gr», στην εφημερίδα «Realnews», στην κυψέλη σκιτσογραφικής δημιουργίας «Cartoonbee.com» και από τις 14/2/2017 στην νέα καθημερινή εφημερίδα, «Ειδήσεις».
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Πότε αποφάσισες να ξεκινήσεις,να δημιουργείς σκίτσα; Είχες κάποιο ερέθισμα;
Από πολύ μικρός, από το δημοτικό ήδη, είχα αποφασίσει τι δουλειά ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια στη σχετική ερώτηση: «σκιτσογράφος σε εφημερίδα» και σχεδόν πάντα την ακολουθούσε η φράση: «καλά, εντάξει, από κανονική δουλειά όμως τι θα κάνεις;» Αυτός,μάλλον,ήταν και ο λόγος που σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στη συνέχεια, βέβαια, ανακάλυψα πως δεν ήμουν ο μόνος που επέλεξα να πάω Αθήνα μέσω Λαμίας...Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι σκιτσογράφοι που σπούδασαν κάποιο,φαινομενικά άσχετο,γνωστικό αντικείμενο, όπως Οικονομικά ή Αρχιτεκτονική ή Ιστορία ή ακόμα-ακόμα Ιατρική,για να γίνουν στο τέλος γελοιογράφοι.Τώρα ως προς το ερέθισμα..Οι εφημερίδες και τα περιοδικά που έμπαιναν στο σπίτι είχαν πολύ και καλό υλικό για να «θρέψουν» τη φαντασία ενός νεαρού εκκολαπτόμενου σκιτσογράφου.
Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι ζηλεύουν,θα έλεγε κανείς,τους σκιτσογράφους επειδή ένα σκίτσο που κάποιος θα το δει σε μία εφημερίδα ή ένα site θα το προσέξει κατευθείαν,αλλά ένα κείμενο μπορεί και να το προσπεράσει.Τι έχεις να πεις για αυτό;
Πιστεύω ότι ουσιαστικά την ίδια δουλειά κάνουμε μ'αυτούς,αφού η γελοιογραφία είναι δημοσιογραφία με εικόνα. Μέσα σε ένα καρέ πρέπει να δώσεις την είδηση,την αίσθηση του κόσμου,έτσι όπως πιάνουν οι «κεραίες» σου, να πεις την άποψή σου,και όλα αυτά να τα προσφέρεις με μία δόση χιούμορ για να γίνουν πιο δελεαστικά.
Η γελοιογραφία (όπως άκουσα,και μου άρεσε,τελευταία) είναι σαν να βάζεις το κεφάλι μιας αλήθειας στο σώμα ενός αστείου (Τζόζεφ Κόνραντ).Mέσα σε ένα μικρό καρέ,λοιπόν,τα έχεις όλα: Επικαιρότητα,πείραγμα και χιούμορ.Σερβίρεις έτσι στον κόσμο άμεσα ένα αρωματικό,γελοιογραφικό, «εσπρέσο ενημέρωσης». Τον ξυπνάς,τον ενημερώνεις, του φτιάχνεις τη μέρα..
Έχεις αισθανθεί ποτέ πίεση από κάποιον εργοδότη για ένα σκίτσο; Κάτι που να είδε κάποιος από αυτούς και να τον ενόχλησε...
Πριν από αρκετά χρόνια, είμαι στο γραφείο του τότε διευθυντή μου, και μου λέει λίγο απορημένος, λίγο νευριασμένος, κρατώντας το σκίτσο της ημέρας που μόλις είχα παραδώσει: « Πότε θα καταλάβεις, ρε Γεωργοπάλη, ότι εδώ είμαστε μία δεξιά εφημερίδα;» Η απάντησή μου άμεση και αυθόρμητη: «Πότε θα καταλάβετε, ότι εγώ δεν είμαι σκιτσογράφος με κομματική ταμπέλα;»
Λίγες ημέρες μετά, και αφού είχαν αρχίσει να «κόβονται» η μία γελοιογραφία μετά την άλλη, μου ανακοινώθηκε η απόλυσή μου. Δεν ξέρω, αλλά το αίσθημα που μου άφησε τότε αυτή η απόφαση δεν ήταν λύπη. Μάλλον ανακούφιση θα το έλεγα.
Το αυτονόητο,βέβαια,είναι να μην γίνεται καμία παρέμβαση στη δουλειά σου.Επειδή όμως όλοι πια ξέρουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα,αυτό το αυτονόητο συχνά καταντά το μέγα ζητούμενο,η μέγιστη πολυτέλεια...Κι αν η περίοδος που περιγράφω παραπάνω ήταν μία μικρή κόλαση, η περίοδος της απόλυτης ελεύθερης έκφρασης που βιώνω τα τελευταία οκτώ χρόνια στη «Realnews» και στη «Real.gr», μάλλον είναι ο παράδεισος του σκιτσογράφου. Αντιδράσεις,βέβαια,υπάρχουν και από τους πρωταγωνιστές των γελοιογραφιών σου.Κάποιοι δείχνουν κολακευμένοι και σου στέλνουν ένα ωραίο μήνυμα για να πουν «ευχαριστώ», κάποιοι πάλι εμφανίζονται ενοχλημένοι και βγάζουν ανακοινώσεις του τύπου «στην πυρά,στην πυρά!» ή, ακόμα χειρότερα, σου στέλνουν μία ωραιότατη αγωγή των 300.000 ευρώ. Έχω βιώσει και τις τρεις καταστάσεις που προανέφερα.
Πολύς κόσμος συνεχώς φωνάζει ότι θα ήθελε να βλέπει αντικειμενικότητα στα Μ.Μ.Ε. Πώς είναι,κατά τη γνώμη σου,η αντικειμενική δημοσιογραφία;
Η δημοσιογραφία εξ ορισμού θα έπρεπε να είναι αντικειμενική. Όμως αυτό δε συμβαίνει.Αν ο δημοσιογράφος θα έπρεπε να μεταφέρει απλώς την είδηση περνώντας την πρώτα μέσα από το φίλτρο της προσωπικότητάς του,βάσει δηλαδή των γνώσεων,της εμπειρίας και της κρίσης του,η ενημέρωση που θα απολάμβανε ο κόσμος θα ήταν όντως «κρυστάλλινη». Αυτοί που θαμπώνουν την ποιότητα της ενημέρωσης είναι αυτοί που παρεμβάλλονται μεταξύ της είδησης και του δημοσιογράφου. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από επιχειρηματίες,κόμματα ή πολιτικοί.
Συμβαίνει όλο και πιο συχνά τα μέσα ενημέρωσης, αντί να είναι το όχημα που θα μεταφέρει την είδηση στο κοινό,να μετατρέπονται σε συνειδητούς διαστρεβλωτές της.Φαινόμενο που έγινε,χωρίς ιδιαίτερο κόπο,αισθητό το 2015,οπότε δημοσιογράφοι σε κεντρικά δελτία ειδήσεων,αντί να παρουσιάζουν αντικειμενικά και τις δύο εκδοχές των εξελίξεων,προσπαθούσαν με καταστροφολογίες,μεγαλοστομίες και χίλια δύο άλλα να προπαγανδίσουν υπέρ της μιας άποψης, με τρόπο εξόφθαλμα μεροληπτικό. Ζούμε σε μία εποχή που οι εξελίξεις είναι «χοντροκομμένες» και οι πράξεις και παραλήψεις όλων μας γίνονται αμέσως αντιληπτές από τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πια. Όλοι είναι υποψιασμένοι. Συμφέροντα και τακτικές είναι όλα πάνω στο τραπέζι. Σε κοινή θέα.
Τι στόχους έχεις βάλει, όσον αφορά τη δουλειά σου, για το 2017;
Στα χρόνια των μνημονίων,είναι δύσκολο να έχεις στόχους,γιατί απλώς είσαι και ο ίδιος στόχος των άθλιων πολιτικών που εφαρμόζονται. Παρ'όλα αυτά,έχω βάλει κάποιους πολύ συγκεκριμένους στόχους για το έτος που διανύουμε.
Ο πρώτος είναι η έκδοση ενός λευκώματος με πολιτικές γελοιογραφίες και ο δεύτερος μία ατομική έκθεση με δουλειά που έχει ήδη δημοσιευθεί.Σε συλλογικό επίπεδο,ως Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων,μετά την τεράστια απήχηση της έκθεσης «Μετέωρο Βήμα» για το προσφυγικό ζήτημα το 2016, ετοιμάζουμε τη νέα ομαδική έκθεση της λέσχης με θέμα τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Πότε αποφάσισες να ξεκινήσεις,να δημιουργείς σκίτσα; Είχες κάποιο ερέθισμα;
Από πολύ μικρός, από το δημοτικό ήδη, είχα αποφασίσει τι δουλειά ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια στη σχετική ερώτηση: «σκιτσογράφος σε εφημερίδα» και σχεδόν πάντα την ακολουθούσε η φράση: «καλά, εντάξει, από κανονική δουλειά όμως τι θα κάνεις;» Αυτός,μάλλον,ήταν και ο λόγος που σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στη συνέχεια, βέβαια, ανακάλυψα πως δεν ήμουν ο μόνος που επέλεξα να πάω Αθήνα μέσω Λαμίας...Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι σκιτσογράφοι που σπούδασαν κάποιο,φαινομενικά άσχετο,γνωστικό αντικείμενο, όπως Οικονομικά ή Αρχιτεκτονική ή Ιστορία ή ακόμα-ακόμα Ιατρική,για να γίνουν στο τέλος γελοιογράφοι.Τώρα ως προς το ερέθισμα..Οι εφημερίδες και τα περιοδικά που έμπαιναν στο σπίτι είχαν πολύ και καλό υλικό για να «θρέψουν» τη φαντασία ενός νεαρού εκκολαπτόμενου σκιτσογράφου.Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι ζηλεύουν,θα έλεγε κανείς,τους σκιτσογράφους επειδή ένα σκίτσο που κάποιος θα το δει σε μία εφημερίδα ή ένα site θα το προσέξει κατευθείαν,αλλά ένα κείμενο μπορεί και να το προσπεράσει.Τι έχεις να πεις για αυτό;
Πιστεύω ότι ουσιαστικά την ίδια δουλειά κάνουμε μ'αυτούς,αφού η γελοιογραφία είναι δημοσιογραφία με εικόνα. Μέσα σε ένα καρέ πρέπει να δώσεις την είδηση,την αίσθηση του κόσμου,έτσι όπως πιάνουν οι «κεραίες» σου, να πεις την άποψή σου,και όλα αυτά να τα προσφέρεις με μία δόση χιούμορ για να γίνουν πιο δελεαστικά.Η γελοιογραφία (όπως άκουσα,και μου άρεσε,τελευταία) είναι σαν να βάζεις το κεφάλι μιας αλήθειας στο σώμα ενός αστείου (Τζόζεφ Κόνραντ).Mέσα σε ένα μικρό καρέ,λοιπόν,τα έχεις όλα: Επικαιρότητα,πείραγμα και χιούμορ.Σερβίρεις έτσι στον κόσμο άμεσα ένα αρωματικό,γελοιογραφικό, «εσπρέσο ενημέρωσης». Τον ξυπνάς,τον ενημερώνεις, του φτιάχνεις τη μέρα..
Έχεις αισθανθεί ποτέ πίεση από κάποιον εργοδότη για ένα σκίτσο; Κάτι που να είδε κάποιος από αυτούς και να τον ενόχλησε...
Πριν από αρκετά χρόνια, είμαι στο γραφείο του τότε διευθυντή μου, και μου λέει λίγο απορημένος, λίγο νευριασμένος, κρατώντας το σκίτσο της ημέρας που μόλις είχα παραδώσει: « Πότε θα καταλάβεις, ρε Γεωργοπάλη, ότι εδώ είμαστε μία δεξιά εφημερίδα;» Η απάντησή μου άμεση και αυθόρμητη: «Πότε θα καταλάβετε, ότι εγώ δεν είμαι σκιτσογράφος με κομματική ταμπέλα;»Λίγες ημέρες μετά, και αφού είχαν αρχίσει να «κόβονται» η μία γελοιογραφία μετά την άλλη, μου ανακοινώθηκε η απόλυσή μου. Δεν ξέρω, αλλά το αίσθημα που μου άφησε τότε αυτή η απόφαση δεν ήταν λύπη. Μάλλον ανακούφιση θα το έλεγα.
Το αυτονόητο,βέβαια,είναι να μην γίνεται καμία παρέμβαση στη δουλειά σου.Επειδή όμως όλοι πια ξέρουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα,αυτό το αυτονόητο συχνά καταντά το μέγα ζητούμενο,η μέγιστη πολυτέλεια...Κι αν η περίοδος που περιγράφω παραπάνω ήταν μία μικρή κόλαση, η περίοδος της απόλυτης ελεύθερης έκφρασης που βιώνω τα τελευταία οκτώ χρόνια στη «Realnews» και στη «Real.gr», μάλλον είναι ο παράδεισος του σκιτσογράφου. Αντιδράσεις,βέβαια,υπάρχουν και από τους πρωταγωνιστές των γελοιογραφιών σου.Κάποιοι δείχνουν κολακευμένοι και σου στέλνουν ένα ωραίο μήνυμα για να πουν «ευχαριστώ», κάποιοι πάλι εμφανίζονται ενοχλημένοι και βγάζουν ανακοινώσεις του τύπου «στην πυρά,στην πυρά!» ή, ακόμα χειρότερα, σου στέλνουν μία ωραιότατη αγωγή των 300.000 ευρώ. Έχω βιώσει και τις τρεις καταστάσεις που προανέφερα.
Πολύς κόσμος συνεχώς φωνάζει ότι θα ήθελε να βλέπει αντικειμενικότητα στα Μ.Μ.Ε. Πώς είναι,κατά τη γνώμη σου,η αντικειμενική δημοσιογραφία;
Συμβαίνει όλο και πιο συχνά τα μέσα ενημέρωσης, αντί να είναι το όχημα που θα μεταφέρει την είδηση στο κοινό,να μετατρέπονται σε συνειδητούς διαστρεβλωτές της.Φαινόμενο που έγινε,χωρίς ιδιαίτερο κόπο,αισθητό το 2015,οπότε δημοσιογράφοι σε κεντρικά δελτία ειδήσεων,αντί να παρουσιάζουν αντικειμενικά και τις δύο εκδοχές των εξελίξεων,προσπαθούσαν με καταστροφολογίες,μεγαλοστομίες και χίλια δύο άλλα να προπαγανδίσουν υπέρ της μιας άποψης, με τρόπο εξόφθαλμα μεροληπτικό. Ζούμε σε μία εποχή που οι εξελίξεις είναι «χοντροκομμένες» και οι πράξεις και παραλήψεις όλων μας γίνονται αμέσως αντιληπτές από τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πια. Όλοι είναι υποψιασμένοι. Συμφέροντα και τακτικές είναι όλα πάνω στο τραπέζι. Σε κοινή θέα.
Τι στόχους έχεις βάλει, όσον αφορά τη δουλειά σου, για το 2017;Στα χρόνια των μνημονίων,είναι δύσκολο να έχεις στόχους,γιατί απλώς είσαι και ο ίδιος στόχος των άθλιων πολιτικών που εφαρμόζονται. Παρ'όλα αυτά,έχω βάλει κάποιους πολύ συγκεκριμένους στόχους για το έτος που διανύουμε.
Ο πρώτος είναι η έκδοση ενός λευκώματος με πολιτικές γελοιογραφίες και ο δεύτερος μία ατομική έκθεση με δουλειά που έχει ήδη δημοσιευθεί.Σε συλλογικό επίπεδο,ως Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων,μετά την τεράστια απήχηση της έκθεσης «Μετέωρο Βήμα» για το προσφυγικό ζήτημα το 2016, ετοιμάζουμε τη νέα ομαδική έκθεση της λέσχης με θέμα τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου