Φώτης Δούσος: «Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό κτίριο μιας πόλης είναι η βιβλιοθήκη»

Ο μουσικός, θεατρολόγος και συγγραφέας Φώτης Δούσος μιλάει στη Δημοσιογραφική αναταραχή. Μας μίλησε για τις «Δάρνακες», την θεατρική ομάδα «Hippo», το τελευταίο βιβλίο που έγραψε με τίτλο «Παβ, ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια». Συμμετείχε ως εθελοντής και σε ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου, μια δράση που όπως είπε και ο ίδιος αξίζει να στηριχθεί.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Ιωάννα Καταραχιά

Αρχικά θα θέλαμε να μας πεις μερικά λόγια για το συγκρότημα «Δάρνακες» του οποίου υπήρξες και ιδρυτικό μέλος...

Το συγκρότημα αυτό ξεκίνησε πριν την εποχή του Youtube και αυτό είναι κάτι που νομίζω μας αδίκησε. Ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη, κάναμε πολλές συναυλίες και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, βγάλαμε 3 δίσκους και παίξαμε αρκετά. Ήμασταν επίσης πολλά άτομα, ήμασταν 11 άτομα. Παίζαμε μια μίξη της ελληνικής με της βαλκανικής μουσικής, τότε ήταν κάτι καινούργιο μετά βγήκαν πολλές μπάντες με αυτό το στιλ. Παίζαμε για δέκα χρόνια και παρόλο που έχουμε σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια συναντάω ακόμα κόσμο που μας ακούει.

Tώρα τι μουσική ακούς;

Ακούω κυρίως στο αμάξι. Μου αρέσει πολύ η μπαρόκ μουσική.

Και αργότερα δημιουργήθηκε η θεατρική ομάδα «Hippo»...

Μόλις σταμάτησα με το συγκρότημα άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο πιο πολύ. Φτιάξαμε με τον συνεργάτη μου Αλέξη Ράπτη την ομάδα το 2009, ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη με παιδικό θέατρο. Ξεκινήσαμε πολλές περιοδείες, η Θεσσαλονίκη έφερε το Λονδίνο, το Λονδίνο έφερε τη Νέα Υόρκη αλλά και αργότερα και άλλες πολιτείες της Αμερικής. Στη συνέχεια πήγαμε και Καναδά. Πολλή κούραση αλλά τρομερή εμπειρία, όμως πέρα από την εμπειρί

α είχε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι παίζαμε για παιδιά που ήταν τρίτης και τέταρτης γενιάς μετανάστες, που δεν ήξεραν καλά ελληνικά και που δεν είχαν δει τέτοιο στιλ θεάτρου. Στην Αμερική όταν ακούν «θέατρο για παιδιά» έχουν στο μυαλό τους τα μεγάλα θεάματα όπως στο Μπρόντγουεϊ. Εμείς κάναμε Physical Theatre, πηγαίναμε χωρίς σκηνικά. Ακόμα και στην Ελλάδα όταν μας βλέπανε λέγανε: «Που είναι τα σκηνικά σας;» και εμείς λέγαμε: «Δεν έχουμε σκηνικά, έχουμε σώμα». Είχε πολύ ενδιαφέρον και ακόμα έχει αυτό, γιατί «περνούσε» πολύ στα παιδιά και ακόμα δηλαδή «περνάει» και αναφέρομαι στο γεγονός ότι πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι: «Τα παιδιά θέλουν φανταχτερά ρούχα, σκηνικά» όμως στην πραγματικότητα θέλουν κάτι εντελώς διαφορετικό.

Στη συνέχεια ήρθε και ο «Παβ ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια». Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την παιδική λογοτεχνία;

Πάντα ήθελα να γράψω για παιδιά. Πίστευα ότι δεν μπορούσα και όσες φορές προσπαθούσα δεν τα κατάφερνα. Είχα γράψει θεατρικά κέιμενα βέβαια, μαζί με συνεργάτες μου, αλλά ποτέ πεζό. Αυτό το βιβλίο προέκυψε επειδή έμεινε έγκυος η γυναίκα μου και η έμπνευσή μου ήταν ο μικρός. Ήταν σαν να μου «έλυσε» τα χέρια και μετά άρχισα να γράφω και για άλλα παιδικά τα οποία δεν έχουν εκδωθεί ακόμα.

Είδαμε πως προσφέρθηκες και εθελοντικά να υλοποιήσεις ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου...

Κάθε καλοκαίρι γίνονται στις δημόσιες βιβλιοθήκες δραστηριότητες φιλαναγνωσίας και ο λόγος που γίνονται είναι για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με τα βιβλία. Μόλις μου έγινε η πρόταση να συμμετάσχω ως εθελοντής χάρηκα πολύ. Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό κτίριο μιας πόλης είναι η βιβλιοθήκη. Είναι σημαντικό να έρχονται τα παιδιά σε επαφή με τα βιβλία και αποτελεί ευθύνη μας να ενισχύουμε τέτοιες δράσεις.

Εσύ τι διαβάζεις;

Διαβάζω πολλά συγχρόνως. Τώρα τελευταία ασχολούμαι και με τη δημιουργική γραφή οπότε διαβάζω κείμενα, άρθρα, μελέτες, διατριβές σχετικά με αυτό το θέμα. Μου αρέσει πολύ η νεοελληνική λογοτεχνία και νομίζω πως είμαστε λίγο προκατειλειμένοι απέναντί της. Προσπαθώ να διαβάζω σύγχρονους συγγραφείς, που ζουν, αναπνέουν, κινούνται ανάμεσά μας, αυτοί πιάνουν τον παλμό της εποχής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαβάζω και τους παλιούς, αλλά θέλω να βλέπω τι γράφεται τώρα. Διάβασα πρόσφατα αρκετά Θοδωρή Καλλιφατίδη, Βασίλη Αλεξάκη, Αγγέλα Καστρινάκη, Απόστολο Δοξιάδη, Δημήτρη Καρακίτσο, Γιάννη Μακριδάκη, αλλά και Μπολάνιο, Τσβάιχ, Γουάλας. Διαβάζω επίσης παιδική λογοτεχνία, θέατρο, σενάριο, δοκίμιο, ταξιδιωτική λογοτεχνία. Κάποιοι από τους πιο δυνατούς μας δοκιμιογράφους είναι ο Κώστας Κουτσουρέλης, ο Φώτης Τερζάκης και ο Παντελής Μπουκάλας. Λατρεύω το διάβασμα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην διαβάσω κάτι.

Αρθρογραφείς σε site για τηλεοπτικές σειρές. Σου αρέσουν πολύ γενικά οι σειρές;

Κοίταξε πριν μερικά χρόνια ήμουν αρνητικός με τις σειρές. Ξεκίνησα όμως να βλέπω σειρές και τώρα δεν μπορώ να δω ταινίες. Για εμένα αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι το storytelling. Δηλαδή σε μια σειρά, σε ένα βιβλίο, σε ένα ποίημα, σε μια ταινία κάποιος προσπαθεί να σου πει κάτι. Εμένα λοιπόν με ενδιαφέρει τι είναι αυτό που θέλει να πει και στις αναλύσεις που κάνω για τις σειρές στην ουσία αυτό κοιτάζω. Αλλά κυρίως προσπαθώ να εντοπίσω τα δομικά υλικά, τον τρόπο που είναι χτισμένη μια αφήγηση, τις τεχνικές που χρησιμοποιεί. Τις αναλύσεις αυτές τις κάνω μαζί με τον Γιάννη Σαμαρά ένα συνεργάτη μου που ζει στο Λος Άντζελες. Θα έλεγα ότι πιο πολύ μελετάμε τις σειρές παρά τις παρακολουθούμε, εγώ ας πούμε όταν βάζω ένα επεισόδιο κάθομαι και σημειώνω. Είμαι συνέχεια με το στοπ στο χέρι. Δεν παρακολουθώ πλοκή, αλλά βλέπω γραμμές οριζόντιες και κάθετες πίσω από ό,τι γίνεται.

Ακολούθησε τον Φώτη:
Facebook: @Fotis Dousos

Ακολούθησε το blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi