Είναι πολύ σημαντικό που σε μια μικρή πόλη, όπως το Ρέθυμνο, να υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν αγάπη σε μία τέχνη. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Διονύσης, με την αγάπη του για το θέατρο. Μαζί του συζητήσαμε για την θεατρική παράσταση που συμμετείχε «Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού» και για άλλα!
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Πού μεγάλωσες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Κορυδαλλό. Έζησα εκεί αδιάκοπτα μέχρι τα 18 μου, γιατί έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο Ρέθυμνο, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Μόλις τελείωσα γύρισα στην Αθήνα, σκεπτόμενος τι θα κάνω στη συνέχεια. Αποφάσισα τελικά να κάνω μεταπτυχιακό στη Θεσσαλονίκη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με θέμα ευρωπαϊκή λογοτεχνία και πολιτισμό. Στο Ρέθυμνο επέστρεψα μόνιμα πλέον πριν 7 χρόνια περίπου.
Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Η υποριτική υπήρχε μέσα μου από πάντα, αλλά δεν της είχα δώσει χώρο να βγει προς τα έξω. Είπα ότι υπήρχε πάντα μέσα μου επειδή είμαστε τρία αδέρφια και στην ουσία και οι τρεις ασχολούμαστε με το θέατρο. Παρότι είμαι ο μεγαλύτερος αδερφός μπήκα σε αυτό τον χώρο τελευταίος στη σειρά. Ξεκίνησα από την ομάδα του ΤΕΙ εδώ στο Ρέθυμνο, μετά συνέχισα με διάφορες άλλες ομάδες, επίσης εδώ, παρακολουθώντας και σεμινάρια τόσο στην Κρήτη όσο και στην Αθήνα. Προσπαθώ γενικά να συμμετέχω σε παραστάσεις και σε οτιδήποτε υπάρχει από το οποίο μπορώ να πάρω πράγματα. Οι γονείς μου δεν μας πήγαιναν στο θέατρο κάτι το οποίο έχει ενδιαφέρον, γιατί όπως είπα και πριν, και τα τρία αδέρφια το ανακαλύψαμε, το αγαπάμε και αφιερώνουμε χρόνο πάνω του.
Διαβάζεις λογοτεχνικά βιβλία, ποίηση;
Αγαπάω περισσότερο τον πεζό λόγο και ίσως λιγότερο την ποίηση. Εκτιμώ την ποίηση, αλλά αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε ένα μυθιστόρημα ή ποίημα μάλλον θα διαλέξω το μυθιστόρημα.
Πες μας για «Το Ημερόλογιο Ενός Τρελού» ...
Είναι ένα έργο που γράφτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από έναν Ρώσο συγγραφέα, τον Νικολάι Γκόγκολ. Το θέμα είναι η ζωή ενός γραφιά, ενός ανθρώπου που αισθάνεται ότι έχει μια καταγωγή η οποία αξίζει κάτι παραπάνω, αλλά η δουλειά που κάνει μοιάζει να είναι κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό. Ο ίδιος είναι ερωτευμένος με την κόρη του διευθυντή του, αλλά συνειδητοποιεί ότι εξαιτίας της χαμηλής καταγωγής του δεν μπορεί να προσεγγίσει την γυναίκα που αγαπά. Ίσως αυτό είναι μια αφορμή που τον κάνει να τρελαίνεται, δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορεί να την έχει λόγω αυτής της κατάστασης. Η κόρη του διευθυντή πρέπει να παντρευτεί κάποιον υψηλότερης καταγωγής και θέσης και αυτό είναι κάτι που τον κάνει να θέλει να «ξεφύγει» από αυτό και ως «καταφύγιο» βρίσκει την τρέλα. Σε κάποια φάση διαβάζει στην εφημερίδα ότι ο βασιλιάς της Ισπανίας πέθανε και ψάχνουν διάδοχο. Αποφασίζει λοιπόν ότι αυτός θα γίνει ο διάδοχος, πράγμα το οποίο θα του επιτρέψει να πραγματοποιήσει όλες του τις επιθυμίες και να «ανέβει» κοινωνικά. Είναι ένα κλασικό, δύσκολο έργο που έχει παιχτεί από πολύ σημαντικά ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Για μένα ήταν ένα έργο που είχα αγαπήσει πολύ σαν θεατής και είχα όνειρο να ανεβάσω. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο γιατί είναι μονόλογος, οπότε είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή. Το ανέβασμα της παράστασης που συμμετείχα εγώ ξεκίνησε πριν περίπου δύο χρόνια, όταν είχα δει τον σκηνοθέτη μου τον Βαγγέλη τον Λιοδάκη σε έναν μονόλογο που έπαιζε εδώ στο Ρέθυμνο, την «κρίσις». Πιο μετά που βγήκαμε και το συζητήσαμε του είπα ότι ο δικός μου αγαπημένος μονόλογος είναι Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού και στο πολύ χαλαρό τότε μου πρότεινε να το δοκιμάσουμε, να δούμε πώς θα πάει. Οπότε από μια συζήτηση ξεκίνησε αυτό που ολοκληρώθηκε πριν περίπου ένα μήνα εδώ στο Ρέθυμνο. Ήταν ένας δρόμος μακρύς, δύσκολος, είχε πολλές αναζητήσεις. Όταν δουλεύεις σε ένα τέτοιο δύσκολο ρόλο σίγουρα πρέπει να ανακαλύψεις την αλήθεια στον ρόλο, στον ήρωά σου. Όταν βλέπεις μια παράσταση στο θέατρο, τήνεις να εξιδανικέψεις κάπως τον κάθε χαρακτήρα. Βλέποντας τον Ποπρίτσιν, που ήταν ο ήρωας που υποδυόμουν, στο τέλος να είναι στο ψυχιατρείο και να υποφέρει μοιραία ταυτίζεσαι, τον λυπάσαι. Νομίζω πως το δύσκολο στο να παίξεις ένα τέτοιο ρόλο, είναι να διώξεις το κυρίαρχο συναίσθημα που σου μένει στο τέλος, τη θλίψη δηλαδή που σου προκαλεί ο ήρωας στο τέλος και να κρατήσεις τα επιμέρους στοιχεία του. Δηλαδή κάθε φορά πώς αισθάνεται, γιατί ο κάθε ήρωας όσο μελαγχολικός και αν είναι, όσο και αν μας προκαλεί θλίψη ή χαρά ή το οτιδήποτε, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι έχει θραύσματα από πάρα πολλά συναισθήματα και πρέπει να τα ανακαλύψουμε όλα στον χαρακτήρα αυτό. Δεν πρέπει να είναι εξιδανικευμένος, αλλά πρέπει να είναι ανθρώπινος και τα ελαττώματά του να βγαίνουν πάνω στη σκηνή και να τα προσεγγίζουμε με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια κατά τη γνώμη μου.
Υπάρχει και κάποιο άλλο έργο στο οποίο θα ήθελες να παίξεις;
Ένα κομμάτι με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί και θα ήθελα πάρα πολύ, είναι το αρχαίο δράμα. Τα έργα του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή μπορεί να έχουν παιχτεί πολλές φορές -και όχι τυχαία- αλλά πάντα έχουν ένα ενδιαφέρον και προκαλούν ένα δέος με τα ζητήματα που έχουν διαχειριστεί. Οπότε ναι, αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να δω είναι σίγουρα μια αρχαία τραγωδία.
Θεωρείς ότι είναι δύσκολο γενικά να γίνονται παραστάσεις στο Ρέθυμνο;
Στο Ρέθυμνο υπάρχουν αρκετές θεατρικές ομάδες αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μια μικρή πόλη. Μία μεγάλη δυσκολία είναι ο χώρος και ο εξοπλισμός. Όσον αφορά τον χώρο, είναι δεδομένο ότι στο Ρέθυμνο δεν υπάρχει χώρος κατάλληλος για να φιλοξενήσει θεατρική παράσταση κάποιων απαιτήσεων. Εκτός του Θεατρικού Περίπλου που είναι ένας αξιόλογος χώρος, το Ωδείο ή το Πολιτιστικό Κέντρο δεν είναι ιδιαίτερα κατάλληλοι. Το Κέντρο Λαϊκής Τέχνης δεν είναι σίγουρο για πόσο θα φιλοξενεί παραστάσεις, το The Garage της Ελένης Δάγκα μεταστεγάζεται. Τώρα για τον εξοπλισμό, θεωρώ ότι ο Δήμος θα μπορούσε να παρέχει κάποια μηχανήματα, εξοπλισμό για ήχο, φώτα, τα οποία θα μπορούσαν να δανείζονται οι ομάδες που δρουν στο Ρέθυμνο. Δηλαδή πέρα από τον κόπο και τον χρόνο που όλοι διαθέτουμε με μεγάλη χαρά για να βγει κάτι όμορφο πάνω στη σκηνή, χρειάζονται επίσης και κάποιοι απαραίτητοι εξοπλισμοί, οι οποίοι κοστίζουν αρκετά για να τους προμηθευτεί κάποιος. Τα κοστούμια ας πούμε ή ο ήχος και τα φώτα που είπα πιο πριν.
Πρόκειται να συμμετάσχεις σε κάτι το επόμενο χρονικό διάστημα;
Χαίρομαι πραγματικά που δεν έχω παύσεις. Δηλαδή, μόλις τελείωσε «Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού» αμέσως μετά ξεκίνησα να συμμετέχω σε μια ομάδα στο πανεπιστήμιο, την ομάδα του ψυχοράματος, από τον ρόλο του συντονιστή-σκηνοθέτη αυτή τη φορά. Μου είναι σαν ανάγκη να ασχολούμαι με το θέατρο, οπότε αν είχα παύση θα ήταν κάπως περίεργο για μένα. Επίσης, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεργαστώ από τη νέα χρονιά με την Ελβίνα Μποτονάκη πάνω σε κάτι που ετοιμάζει, κάτι το οποίο περιμένω με χαρά, μιας και δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Πού μεγάλωσες;Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Κορυδαλλό. Έζησα εκεί αδιάκοπτα μέχρι τα 18 μου, γιατί έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο Ρέθυμνο, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Μόλις τελείωσα γύρισα στην Αθήνα, σκεπτόμενος τι θα κάνω στη συνέχεια. Αποφάσισα τελικά να κάνω μεταπτυχιακό στη Θεσσαλονίκη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με θέμα ευρωπαϊκή λογοτεχνία και πολιτισμό. Στο Ρέθυμνο επέστρεψα μόνιμα πλέον πριν 7 χρόνια περίπου.
Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Η υποριτική υπήρχε μέσα μου από πάντα, αλλά δεν της είχα δώσει χώρο να βγει προς τα έξω. Είπα ότι υπήρχε πάντα μέσα μου επειδή είμαστε τρία αδέρφια και στην ουσία και οι τρεις ασχολούμαστε με το θέατρο. Παρότι είμαι ο μεγαλύτερος αδερφός μπήκα σε αυτό τον χώρο τελευταίος στη σειρά. Ξεκίνησα από την ομάδα του ΤΕΙ εδώ στο Ρέθυμνο, μετά συνέχισα με διάφορες άλλες ομάδες, επίσης εδώ, παρακολουθώντας και σεμινάρια τόσο στην Κρήτη όσο και στην Αθήνα. Προσπαθώ γενικά να συμμετέχω σε παραστάσεις και σε οτιδήποτε υπάρχει από το οποίο μπορώ να πάρω πράγματα. Οι γονείς μου δεν μας πήγαιναν στο θέατρο κάτι το οποίο έχει ενδιαφέρον, γιατί όπως είπα και πριν, και τα τρία αδέρφια το ανακαλύψαμε, το αγαπάμε και αφιερώνουμε χρόνο πάνω του.
Διαβάζεις λογοτεχνικά βιβλία, ποίηση;
Αγαπάω περισσότερο τον πεζό λόγο και ίσως λιγότερο την ποίηση. Εκτιμώ την ποίηση, αλλά αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε ένα μυθιστόρημα ή ποίημα μάλλον θα διαλέξω το μυθιστόρημα.
Πες μας για «Το Ημερόλογιο Ενός Τρελού» ...
Είναι ένα έργο που γράφτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από έναν Ρώσο συγγραφέα, τον Νικολάι Γκόγκολ. Το θέμα είναι η ζωή ενός γραφιά, ενός ανθρώπου που αισθάνεται ότι έχει μια καταγωγή η οποία αξίζει κάτι παραπάνω, αλλά η δουλειά που κάνει μοιάζει να είναι κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό. Ο ίδιος είναι ερωτευμένος με την κόρη του διευθυντή του, αλλά συνειδητοποιεί ότι εξαιτίας της χαμηλής καταγωγής του δεν μπορεί να προσεγγίσει την γυναίκα που αγαπά. Ίσως αυτό είναι μια αφορμή που τον κάνει να τρελαίνεται, δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορεί να την έχει λόγω αυτής της κατάστασης. Η κόρη του διευθυντή πρέπει να παντρευτεί κάποιον υψηλότερης καταγωγής και θέσης και αυτό είναι κάτι που τον κάνει να θέλει να «ξεφύγει» από αυτό και ως «καταφύγιο» βρίσκει την τρέλα. Σε κάποια φάση διαβάζει στην εφημερίδα ότι ο βασιλιάς της Ισπανίας πέθανε και ψάχνουν διάδοχο. Αποφασίζει λοιπόν ότι αυτός θα γίνει ο διάδοχος, πράγμα το οποίο θα του επιτρέψει να πραγματοποιήσει όλες του τις επιθυμίες και να «ανέβει» κοινωνικά. Είναι ένα κλασικό, δύσκολο έργο που έχει παιχτεί από πολύ σημαντικά ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Για μένα ήταν ένα έργο που είχα αγαπήσει πολύ σαν θεατής και είχα όνειρο να ανεβάσω. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο γιατί είναι μονόλογος, οπότε είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή. Το ανέβασμα της παράστασης που συμμετείχα εγώ ξεκίνησε πριν περίπου δύο χρόνια, όταν είχα δει τον σκηνοθέτη μου τον Βαγγέλη τον Λιοδάκη σε έναν μονόλογο που έπαιζε εδώ στο Ρέθυμνο, την «κρίσις». Πιο μετά που βγήκαμε και το συζητήσαμε του είπα ότι ο δικός μου αγαπημένος μονόλογος είναι Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού και στο πολύ χαλαρό τότε μου πρότεινε να το δοκιμάσουμε, να δούμε πώς θα πάει. Οπότε από μια συζήτηση ξεκίνησε αυτό που ολοκληρώθηκε πριν περίπου ένα μήνα εδώ στο Ρέθυμνο. Ήταν ένας δρόμος μακρύς, δύσκολος, είχε πολλές αναζητήσεις. Όταν δουλεύεις σε ένα τέτοιο δύσκολο ρόλο σίγουρα πρέπει να ανακαλύψεις την αλήθεια στον ρόλο, στον ήρωά σου. Όταν βλέπεις μια παράσταση στο θέατρο, τήνεις να εξιδανικέψεις κάπως τον κάθε χαρακτήρα. Βλέποντας τον Ποπρίτσιν, που ήταν ο ήρωας που υποδυόμουν, στο τέλος να είναι στο ψυχιατρείο και να υποφέρει μοιραία ταυτίζεσαι, τον λυπάσαι. Νομίζω πως το δύσκολο στο να παίξεις ένα τέτοιο ρόλο, είναι να διώξεις το κυρίαρχο συναίσθημα που σου μένει στο τέλος, τη θλίψη δηλαδή που σου προκαλεί ο ήρωας στο τέλος και να κρατήσεις τα επιμέρους στοιχεία του. Δηλαδή κάθε φορά πώς αισθάνεται, γιατί ο κάθε ήρωας όσο μελαγχολικός και αν είναι, όσο και αν μας προκαλεί θλίψη ή χαρά ή το οτιδήποτε, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι έχει θραύσματα από πάρα πολλά συναισθήματα και πρέπει να τα ανακαλύψουμε όλα στον χαρακτήρα αυτό. Δεν πρέπει να είναι εξιδανικευμένος, αλλά πρέπει να είναι ανθρώπινος και τα ελαττώματά του να βγαίνουν πάνω στη σκηνή και να τα προσεγγίζουμε με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια κατά τη γνώμη μου.
Υπάρχει και κάποιο άλλο έργο στο οποίο θα ήθελες να παίξεις;
Ένα κομμάτι με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί και θα ήθελα πάρα πολύ, είναι το αρχαίο δράμα. Τα έργα του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή μπορεί να έχουν παιχτεί πολλές φορές -και όχι τυχαία- αλλά πάντα έχουν ένα ενδιαφέρον και προκαλούν ένα δέος με τα ζητήματα που έχουν διαχειριστεί. Οπότε ναι, αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να δω είναι σίγουρα μια αρχαία τραγωδία.
Θεωρείς ότι είναι δύσκολο γενικά να γίνονται παραστάσεις στο Ρέθυμνο;
Στο Ρέθυμνο υπάρχουν αρκετές θεατρικές ομάδες αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μια μικρή πόλη. Μία μεγάλη δυσκολία είναι ο χώρος και ο εξοπλισμός. Όσον αφορά τον χώρο, είναι δεδομένο ότι στο Ρέθυμνο δεν υπάρχει χώρος κατάλληλος για να φιλοξενήσει θεατρική παράσταση κάποιων απαιτήσεων. Εκτός του Θεατρικού Περίπλου που είναι ένας αξιόλογος χώρος, το Ωδείο ή το Πολιτιστικό Κέντρο δεν είναι ιδιαίτερα κατάλληλοι. Το Κέντρο Λαϊκής Τέχνης δεν είναι σίγουρο για πόσο θα φιλοξενεί παραστάσεις, το The Garage της Ελένης Δάγκα μεταστεγάζεται. Τώρα για τον εξοπλισμό, θεωρώ ότι ο Δήμος θα μπορούσε να παρέχει κάποια μηχανήματα, εξοπλισμό για ήχο, φώτα, τα οποία θα μπορούσαν να δανείζονται οι ομάδες που δρουν στο Ρέθυμνο. Δηλαδή πέρα από τον κόπο και τον χρόνο που όλοι διαθέτουμε με μεγάλη χαρά για να βγει κάτι όμορφο πάνω στη σκηνή, χρειάζονται επίσης και κάποιοι απαραίτητοι εξοπλισμοί, οι οποίοι κοστίζουν αρκετά για να τους προμηθευτεί κάποιος. Τα κοστούμια ας πούμε ή ο ήχος και τα φώτα που είπα πιο πριν.
Πρόκειται να συμμετάσχεις σε κάτι το επόμενο χρονικό διάστημα;
Χαίρομαι πραγματικά που δεν έχω παύσεις. Δηλαδή, μόλις τελείωσε «Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού» αμέσως μετά ξεκίνησα να συμμετέχω σε μια ομάδα στο πανεπιστήμιο, την ομάδα του ψυχοράματος, από τον ρόλο του συντονιστή-σκηνοθέτη αυτή τη φορά. Μου είναι σαν ανάγκη να ασχολούμαι με το θέατρο, οπότε αν είχα παύση θα ήταν κάπως περίεργο για μένα. Επίσης, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεργαστώ από τη νέα χρονιά με την Ελβίνα Μποτονάκη πάνω σε κάτι που ετοιμάζει, κάτι το οποίο περιμένω με χαρά, μιας και δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου