Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια με τον ηθοποιό Χρήστο Σαπουντζή και συζητήσαμε για θέατρο,πολιτική επικαιρότητα,κινηματογράφο,τηλεόραση. Mας είπε ακόμα πώς είναι να κάνεις παράσταση σε καφενείο! Η συζήτηση όμως δεν έμεινε μόνο εκεί.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Σε μια συνέντευξή σας στο παρελθόν,είχατε πει ότι δεν θα ξανακάνετε τηλεόραση. Θα θέλατε να μας πείτε γιατί;
Όπως βλέπετε και εσείς,η τηλεόραση στην Ελλάδα έχει τελειώσει και οι προτάσεις που γίνονται δεν έχουν πλέον ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο αυτό βέβαια.Τα τελευταία χρόνια είχα πάρα πολλές ατυχίες λόγω της τηλεόρασης και έχασα πάρα πολλά λεφτά,λεφτά τα οποία πρόσφατα έμαθα ότι έχασα διαπαντός. Και αυτό είναι ένα πράγμα που με τράβηξε μακριά,γιατί ας μην γελιόμαστε,εγώ τηλεόραση έκανα καθαρά για οικονομικούς λόγους και η προβολή ή η αναγνωρισιμότητα που ήρθε δεν με ωφέλησε τόσο πολύ,δεν μου έδωσε δουλειές στο θέατρο τόσες πολλές και κυρίως γιατί η προσωπικότητά μου είχε χτιστεί μέσα στο θέατρο τα τελευταία 25 χρόνια. Η τηλεόραση ήταν για μένα μια παρένθεση έτσι κι αλλιώς. Είμαι πολύ καλά με το θέατρο.
Γύρω από τον χώρο της υποκριτικής, έχετε ασχοληθεί μόνο ως ηθοποιός;
Έχω κάνει και μια σκηνοθεσία,σκηνοθέτησα πριν από 3-4 χρόνια το θεατρικό έργο «Το μάθημα του Ευγένιου Ιονέσκο»,το οποίο επειδή εγώ αγαπάω πάρα πολύ τη μουσική, το έκανα και λίγο σαν μιούζικαλ τσέπης. Θα ασχοληθώ και αργότερα με τη σκηνοθεσία,σίγουρα κάτι θα ξανακάνω,απλά δεν είναι προτεραιότητά μου να σκηνοθετώ. Πρέπει να μου έρθει κάτι που γουστάρω πολύ.
Πότε ξεκινήσατε να παίζετε επαγγελματικά ως ηθοποιός;
Επαγγελματικά ξεκίνησα αμέσως μετά τη σχολή,το 1994.Τότε με φώναξε η Λυδία Κονιόρδου που ήταν διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου και μου έκανε την τιμή και έμεινα δύο χρόνια εκεί. Ήταν δύο πάρα πολύ ωραία χρόνια.Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός γενικά,αν εξαιρέσεις αυτά που έγιναν με την τηλεόραση,στο θέατρο είμαι πάρα πολύ τυχερός. Ζω από αυτό που αγαπάω,δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να το πουν αυτό.
Παρακολουθείτε την πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα;Προσπαθώ να την παρακολουθώ συνέχεια,προσπαθώ να είμαι ενεργός. Προσπαθώ να πηγαίνω σε όσες πιο πολλές διαδηλώσεις στήριξης γίνεται,ήμουν πολύ ενεργός στο δημοψήφισμα. Αλλά θα ήθελα να βοηθάω πιο πολύ τον κόσμο,και δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που με κρατάνε πίσω τα προσωπικά μου πάθη. Από το 2010 και μετά ήταν πάρα πολλές οι προσωπικές μου περιπέτειες,με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συμμετέχω όσο ενεργά θα ήθελα. Διαβάζω πολλά βιβλία γενικά τα τελευταία χρόνια, και θα ήθελα να πω κάτι ακόμα πάνω σε αυτό: Είναι αυτό το φαρμάκι που ρίχνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων αυτό το σύστημα, το οποίο δηλητήριο το έχει στη σύστασή του. Όπως είχε πει και ο Καστοριάδης, η αλόγιστη παραγωγή και η αλόγιστη αναζήτηση του συνεχόμενου κέρδους είναι μια τρέλα. Αυτό το σύστημα,o καπιταλισμός,έχει δηλητήριο μέσα. Και το κυριότερο δηλητήριο είναι «η ζαχαρένια μου», δηλαδή δεν με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του γείτονα αλλά το θέμα είναι να μην χαλάω τη ζαχαρένια μου,να είμαι εγώ καλά.
Ασχολείστε με κάποια άλλη τέχνη όπως η μουσική, η ποίηση; Αν όχι, θα θέλατε;
Αρχικά,θα ήθελα να πω ότι το θέατρο με έμαθε να μιλαώ,να διαβάζω και κυρίως το θέατρο με έμαθε να ακούω. Αλλά αυτό που βρήκα από πολύ μικρός και δεν το βρήκα στο θέατρο,και το βρήκα στη μουσική,είναι η σύνδεσή μου με το σύμπαν και τους ανθρώπους. Παίζω μουσική από πολύ μικρός,ξεκίνησα με κιθάρα και είχα παίξει σε κάποιες παραστάσεις,αλλά δεν ήταν η σχέση μου τέτοια έτσι ώστε να πω ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Αλλά ναι,πιστεύω ότι η ψυχή μου μέσα είναι νότες και ένα σύμπλεγμα από ό,τι είδος μουσικής έχω ακούσει. Ακούω τα πάντα από μουσική,κλασική,παραδοσιακή,ροκ,μ΄αρέσει επίσης να χορεύω με ντίσκο πάρα πολύ. Θεωρώ την ντίσκο την πιο ωραία μουσική για πάρτι. Μ'αρέσει να ακούω καλή tecno music,καλή electro music.
Η σχέση σας με την Κρήτη, ποια είναι;
Θα ήθελα να είναι ο πατέρας μου από την Ήπειρο και η μάνα μου από την Κρήτη! Και το λέω αυτό γιατί είναι δύο τόποι που αγαπώ πάρα πολύ. Θεωρώ την Κρήτη δεύτερη πατρίδα για μένα,έχω κατεβάσει και όσες παραστάσεις μπορώ,έχω κάνει πολύ γερές φιλίες,λατεύω τη ρακί.
Είδαμε ότι έχετε παίξει και σε κάποιες ταινίες. Πώς σας φάνηκε ο χώρος του κινηματογράφου;
Ο Κινηματογράφος μου αρέσει πάρα πολύ, στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει. Οι σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν πάρα πολλά προβλήματα, οι παραγωγοί αντιμετωπίζουν πάρα πολλά προβλήματα, πάει πολύ σιγά το πράγμα.
Στην παράσταση που είχατε συμμετάσχει και είχε γίνει σε καφενείο, πώς ήταν σαν εμπειρία;Στο καφενείο δεν υπάρχει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ηθοποιών και θεατών,ήταν κάτι τελείως διαφορετικό,ήταν κάτι πολύ ζωντανό. Ήταν η αφήγηση μιας ιστορίας και αυτό που εμείς θελήσαμε ήταν να πιάσουμε το νήμα της ιστορίας από εκεί που το γνωρίσαμε. Και εγώ προσωπικά το γνώρισα μέσα από τις ιστορίες των θειάδων μου,τότε καθόμασταν στη στόφα και μου έλεγε ιστόρίες από τον πόλεμο,ιστορίες πριν από τον πόλεμο. Και προσπαθήσαμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί γιατί είχαμε ανάγκη να το ζήσουμε όλο αυτό, αλλά και εγώ ως ηθοποιός είχα την ανάγκη να βρω μέσα μου την ανάγκη που με κάνει να πω μια ιστορία. Ήθελα να ξανατοποθετήσω τον εαυτό μου απέναντι στη δουλειά μου. Και με το καφενείο,ξαναβρήκα το κέντρο μου. Ήταν τέτοια η συγκίνηση του κόσμου,ήταν τέτοια η φόρτιση γενικά του όλου πράγματος σε ένα μικρό καφενείο 50-60 θέσεων. Αυτό το θέατρο με νοιάζει,ένα θέατρο που απευθύνεται στην καρδιά. Δεν με ενδιαφέρουν τα εγκεφαλικά πράγματα,με ενδιαφέρει ο υποδοχέας του ανθρώπου που με ακούει να είναι η καρδιά.
Τώρα ετοιμάζετε κάτι;
Το καλοκαίρι έχει δυσκολέψει πολύ η δουλειά μας,αλλά έχω δυσκολέψει και εγώ πλέον στο να πω ναι. Σκέφτομαι ότι ίσως έρθω προς τα μέρη σας,το Ρέθυμνο είναι μια καλή περίπτωση.Τελειώσαμε για φέτος με το έργο «Το τίμημα» και θα συνεχίσουμε πάλι του χρόνου.
Ακολούθησε τo blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου