Θωμάς Καντιφές:«Για αυτό φτιάχτηκε η τέχνη, σου ανοίγει δρόμους για να δεις πράγματα που δεν τα έβλεπες»
Συναντηθήκαμε στον Θεατρικό Περίπλου με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό, Θωμά Καντιφέ, και συζητήσαμε πολύ ενδιαφέροντα πραγματάκια γύρω από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Στην ιστοσελίδα του Περίπλου γράφει ότι έχεις σπουδάσει σπουδάσει θέατρο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,έχεις παρακολουθήσει σεμινάρια για εναλλακτικές μορφές θεάτρου σε παιδιά,έχεις ειδικευτεί πάνω στη σύγχρονη υποκριτική τέχνη και στη σωματική έκφραση του ηθοποιού,ήταν το όνειρό σου από μικρός;
Ξεκίνησα από όταν ήμουν πιτσιρικάκι και κάναμε εκεί διάφορα τρελά και παλαβά όταν παίζαμε. Έφτιαχνα στο χωριό, στις διακοπές, στο σπίτι διάφορα θεατράκια και σκετσάκια και δεν ξέρω και εγώ τι,ε,κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει ουσιαστικό. Πρώτη φορά πήγα σε μία Δραματική σχολή όταν ήμουν φοιτητής στο Ηράκλειο,μετά στην Αθήνα,μετά πήγα έξω στο Σάλτσμπουργκ και στο Μόναχο. Έχω κάνει και λίγο στην Αγγλία, βοήθησε γιατί έχεις να κάνεις με την επικοινωνία και το θέατρο είναι επικοινωνία. Στην Αθήνα έκανα πάρα πολλά,εδώ στο Ρέθυμνο ξεκίνησα λοιπόν με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή πρέπει το Ρέθυμνο να αποκτήσει ένα θέατρο,κάτι που εμένα μου είχε λείψει τότε στα νεανικά μου χρόνια,με τον Θεατρικό Περίπλου στην αρχή σε μία αποθήκη.Τότε ήμασταν δακτυλοδειχτούμενοι γιατί έλεγαν ποιοι είναι αυτοί,τι κάνουν εκεί,τι θέλουν,γιατί φωνάζουν. Είχαν πει διάφορα.Τα καταφέραμε,φτιάξαμε εκεί ένα χώρο,μετά ο επόμενος χώρος ήταν στην οδό Δημοκρατίας,και μετά ήρθαμε εδώ. Και αυτό εδώ το φτιάξαμε με πολύ κόπο και αγάπη, είμαστε 10 χρόνια εδώ συνολικά 30 στο Ρέθυμνο.
Σε μια προηγούμενη συνέντευξή σου,είχες πει ότι μικροί βλέπατε κρυφά θέατρο με την αδελφή σου διότι ήταν ενάντια οι γονείς σας.
Ναι, πηγαίναμε κρυφά. Μαζεύαμε λεφτά και πηγαίναμε να βλέπουμε θέατρο.
Πώς αισθάνθηκες όταν πήγες για πρώτη φορά;
Κοίτα,αυτό το πράγμα ήταν για μας ένας κόσμος σαν να τον ξέραμε αλλά ταυτόχρονα φάνταζε τεράστιος.Θέλαμε να τον γνωρίσουμε και ήταν αυτή η παιδικότητα της εφηβείας που είχαμε τότε.Το να αναγνωρίσω να βρω,να δω πράγματα.Ήταν δέος,αν μπορώ να το περιγράψω με μια λέξη και αγάπη,σαν κάτι να μας τραβούσε ένα μυστήριο.
Είσαι σκηνοθέτης και ηθοποιός.Πότε άρχισες να είσαι σκηνοθέτης και πότε ηθοποιός;
Αναγκάστηκα να είμαι και σκηνοθέτης γιατί δεν είχαμε. Όταν κατέβηκα εγώ,από την Αθήνα,είπαν τα παιδιά ωραία έχεις μία εμπειρία θα σε βάλουμε εσένα.Αποδείχτηκε ότι ήμουν καλός και αποδεικνύεται ακόμα μάλλον, όπως μου λένε. Κοίταξε,οι περισσότεροι σκηνοθέτες ήταν πρώτα ηθοποιοί. Πλέον, μόνο όσοι θέλουν να σπουδάσουν σκηνοθεσία όσον αφορά τον κινηματογράφο,αλλά και πάλι μπλέκεται πάρα πολύ ο κινηματογράφος με το θέατρο. Θα μου πεις,το ίδιο δεν είναι; Δεν είναι το ίδιο,είναι άλλα πράγματα. Στον κινηματογράφο έχει να κάνει με την τεχνική,έχει να κάνει με τη φωτογραφία, κτλ και στο θέατρο έχει να κάνει με το ζωντανό το οποίο είναι και το μαγικό,το ενδιαφέρον.
Έχεις δουλέψει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, ποιες είναι οι εμπειρίες σου;
Είναι λίγες,στην τηλεόραση έχω κάνει πολύ λίγα πράγματα και επίσης στον κινηματογράφο ακόμα λιγότερα και αυτό διότι δεν μου αρέσει η κάμερα.Κοίταξε,δεν αισθάνομαι καθόλου καλά αν πάω σε ένα δοκιμαστικό. Αυτό δηλαδή που είναι μπροστά σου μια κάμερα και σε παίρνουν από 300 μεριές,και από αυτές διαλέγουν την καλύτερη,μετά σταματάνε,μετά πάλι από την αρχή κτλ.Δεν με ενδιαφέρει,γιατί δεν υπάρχει μια συνέχεια. Μπορεί και να έχω λάθος, δεν ξέρω πάντως δεν μου αρέσει. Μου αρέσει να κοιτάω τους ανθρώπους,να τους νιώθω,να τους έχω κοντά μου,να υπάρχει αυτό το πράγμα που συμβαίνει στο θέατρο. Ο ένας δρα,ο άλλος αντιδρά. Πρέπει αυτοί οι δύο να επικοινωνήσουν,θεατής και ηθοποιός πρέπει να επικοινωνήσουν και να φτιάξουν ένα πράγμα μαζί. Ενώ στον κινηματογράφο,μπαίνει μια μηχανή και εγώ δεν είμαι με τις μηχανές άνετος.Βλέπεις όταν βλέπουμε μια καλή ταινία,λέμε:«Τι,ωραία φωτογραφία», «τι ωραία σκηνοθεσία», βλέπεις την τεχνική καθαρά,ενώ στο θέατρο το έχεις μπροστά σου και συμβαίνει τώρα,στον κινηματογράφο υπάρχει μια απόσταση.
Πιστεύεις ότι μια ταινία, μία παράσταση στο θέατρο, μπορεί να δώσει ερεθίσματα σε έναν άνθρωπο και να του αλλάξει τον τρόπο σκέψης γύρω από κάποια πράγματα για τη ζωή;
Πιστεύω ότι η τέχνη βοηθάει γενικότερα.Οποιαδήποτε μορφή τέχνης βοηθάει,γιατί για αυτό φτιάχτηκε η τέχνη,σου ανοίγει δρόμους για να δεις πράγματα που δεν τα έβλεπες και είναι αυτό το μαγικό της,παίρνει το οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας και το αποθανατίζει σαν παραμύθι,σαν ένας μαγικός καθρέφτης που λέει μόνο την αλήθεια της ζωής.
Είναι γνωστό ότι η κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο.Τι έχεις να πεις πάνω σε αυτό;
Σε περιόδους κρίσης έχει αποδειχτεί και από την ιστορία, ότι η τέχνη έχει μπει μπροστά για να σώσει τις καταστάσεις, έχει βοηθήσει τον άνθρωπο να συνεχίσει να ονειρεύεται. Νομίζω ότι θα γίνει το ίδιο και τώρα και ας δυσκολεύουν τα οικονομικά,το θέατρο θα βρίσκει πάντα τον δρόμο του.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που θέλει να σπουδάσει υποκριτική;
Ας το δοκιμάσει,πρέπει να γνωρίσουμε αυτά που μας ελκύουν,μόνο έτσι θα τα μάθουμε.Θέλει πολλή δουλειά.Δεν είναι αυτό που λένε όλοι: «Α, να γίνω γρήγορα γνωστός να γραφτεί το όνομά μου, να μπούνε τα γράμματα στη μαρκίζα, να γίνονται συνεντεύξεις». Θέλει εκεί επιμονή και δουλειά συνέχεια. Θα μου πεις, τι δουλειά κάνει ένας ηθοποιός; Είναι λίγο σαν να κάνεις μια συνεχόμενη ψυχανάλυση. Γιατί πρέπει να βρίσκεις τους ρόλους, τους άλλους ανθρώπους, να τους ανακαλύπτεις, να τους φτιάχνεις, να τους δίνεις σάρκα και οστά. Αυτό το πράγμα κάνεις συνέχεια,πέρα από τις τεχνικές που τις αποκτάς σιγά-σιγά,δηλαδή πονάς για να βρεις τον τρόπο να βγει κάποιος άλλος από μέσα σου.
Τι ετοιμάζετε τώρα;
Τώρα ετοιμάζουμε πολλά πράγματα. Αρχικά είναι πολύ ωραία τώρα που έχει κατεβεί η αδερφή μου, η Μαρία από Αθήνα. Έχει αναλάβει το σχολείο θεάτρου. Αυτό θέλει πολλή δουλειά για να γίνει,γιατί φέτος γίνονται και 3 τα έτη.Έχουμε πολλά να φτιάξουμε πάνω σε αυτό,επίσης έχουμε τις παραστάσεις μας με τον «Φεγγαροσκεπαστή» και την «Κυρία Μαργαρίτα» που μάλλον θα επαναληφθούνε τέλος Σεπτεμβρίου αρχές Οκτωβρίου. Για να ξεκινήσω μία καινούργια δουλειά πρέπει να βρω ηθοποιούς,και αναλόγως από το πόσους θα έχω τι μπορώ να κάνω και ονειρεύομαι. Ξέρεις πρέπει να έρθει η κατάλληλη στιγμή,που θα σου κάνει το κλικ για να ξεκινήσεις. Πρέπει να πεις ότι τώρα,έχουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να φτιάξουμε αυτό το έργο που έχουμε στο συρτάρι και περιμένει. Κάθομαι διαβάζω και ταυτόχρονα γράφω και ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε για ακόμα 30 χρόνια, μια που φέτος κλείνουμε τα 30 μας, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Ακολούθησε το blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφίες: Εύα Κρίκη
Στην ιστοσελίδα του Περίπλου γράφει ότι έχεις σπουδάσει σπουδάσει θέατρο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,έχεις παρακολουθήσει σεμινάρια για εναλλακτικές μορφές θεάτρου σε παιδιά,έχεις ειδικευτεί πάνω στη σύγχρονη υποκριτική τέχνη και στη σωματική έκφραση του ηθοποιού,ήταν το όνειρό σου από μικρός;
Ξεκίνησα από όταν ήμουν πιτσιρικάκι και κάναμε εκεί διάφορα τρελά και παλαβά όταν παίζαμε. Έφτιαχνα στο χωριό, στις διακοπές, στο σπίτι διάφορα θεατράκια και σκετσάκια και δεν ξέρω και εγώ τι,ε,κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει ουσιαστικό. Πρώτη φορά πήγα σε μία Δραματική σχολή όταν ήμουν φοιτητής στο Ηράκλειο,μετά στην Αθήνα,μετά πήγα έξω στο Σάλτσμπουργκ και στο Μόναχο. Έχω κάνει και λίγο στην Αγγλία, βοήθησε γιατί έχεις να κάνεις με την επικοινωνία και το θέατρο είναι επικοινωνία. Στην Αθήνα έκανα πάρα πολλά,εδώ στο Ρέθυμνο ξεκίνησα λοιπόν με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή πρέπει το Ρέθυμνο να αποκτήσει ένα θέατρο,κάτι που εμένα μου είχε λείψει τότε στα νεανικά μου χρόνια,με τον Θεατρικό Περίπλου στην αρχή σε μία αποθήκη.Τότε ήμασταν δακτυλοδειχτούμενοι γιατί έλεγαν ποιοι είναι αυτοί,τι κάνουν εκεί,τι θέλουν,γιατί φωνάζουν. Είχαν πει διάφορα.Τα καταφέραμε,φτιάξαμε εκεί ένα χώρο,μετά ο επόμενος χώρος ήταν στην οδό Δημοκρατίας,και μετά ήρθαμε εδώ. Και αυτό εδώ το φτιάξαμε με πολύ κόπο και αγάπη, είμαστε 10 χρόνια εδώ συνολικά 30 στο Ρέθυμνο.
Σε μια προηγούμενη συνέντευξή σου,είχες πει ότι μικροί βλέπατε κρυφά θέατρο με την αδελφή σου διότι ήταν ενάντια οι γονείς σας.
Ναι, πηγαίναμε κρυφά. Μαζεύαμε λεφτά και πηγαίναμε να βλέπουμε θέατρο.
Πώς αισθάνθηκες όταν πήγες για πρώτη φορά;
Κοίτα,αυτό το πράγμα ήταν για μας ένας κόσμος σαν να τον ξέραμε αλλά ταυτόχρονα φάνταζε τεράστιος.Θέλαμε να τον γνωρίσουμε και ήταν αυτή η παιδικότητα της εφηβείας που είχαμε τότε.Το να αναγνωρίσω να βρω,να δω πράγματα.Ήταν δέος,αν μπορώ να το περιγράψω με μια λέξη και αγάπη,σαν κάτι να μας τραβούσε ένα μυστήριο.
Είσαι σκηνοθέτης και ηθοποιός.Πότε άρχισες να είσαι σκηνοθέτης και πότε ηθοποιός;
Αναγκάστηκα να είμαι και σκηνοθέτης γιατί δεν είχαμε. Όταν κατέβηκα εγώ,από την Αθήνα,είπαν τα παιδιά ωραία έχεις μία εμπειρία θα σε βάλουμε εσένα.Αποδείχτηκε ότι ήμουν καλός και αποδεικνύεται ακόμα μάλλον, όπως μου λένε. Κοίταξε,οι περισσότεροι σκηνοθέτες ήταν πρώτα ηθοποιοί. Πλέον, μόνο όσοι θέλουν να σπουδάσουν σκηνοθεσία όσον αφορά τον κινηματογράφο,αλλά και πάλι μπλέκεται πάρα πολύ ο κινηματογράφος με το θέατρο. Θα μου πεις,το ίδιο δεν είναι; Δεν είναι το ίδιο,είναι άλλα πράγματα. Στον κινηματογράφο έχει να κάνει με την τεχνική,έχει να κάνει με τη φωτογραφία, κτλ και στο θέατρο έχει να κάνει με το ζωντανό το οποίο είναι και το μαγικό,το ενδιαφέρον.
Έχεις δουλέψει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, ποιες είναι οι εμπειρίες σου;
Είναι λίγες,στην τηλεόραση έχω κάνει πολύ λίγα πράγματα και επίσης στον κινηματογράφο ακόμα λιγότερα και αυτό διότι δεν μου αρέσει η κάμερα.Κοίταξε,δεν αισθάνομαι καθόλου καλά αν πάω σε ένα δοκιμαστικό. Αυτό δηλαδή που είναι μπροστά σου μια κάμερα και σε παίρνουν από 300 μεριές,και από αυτές διαλέγουν την καλύτερη,μετά σταματάνε,μετά πάλι από την αρχή κτλ.Δεν με ενδιαφέρει,γιατί δεν υπάρχει μια συνέχεια. Μπορεί και να έχω λάθος, δεν ξέρω πάντως δεν μου αρέσει. Μου αρέσει να κοιτάω τους ανθρώπους,να τους νιώθω,να τους έχω κοντά μου,να υπάρχει αυτό το πράγμα που συμβαίνει στο θέατρο. Ο ένας δρα,ο άλλος αντιδρά. Πρέπει αυτοί οι δύο να επικοινωνήσουν,θεατής και ηθοποιός πρέπει να επικοινωνήσουν και να φτιάξουν ένα πράγμα μαζί. Ενώ στον κινηματογράφο,μπαίνει μια μηχανή και εγώ δεν είμαι με τις μηχανές άνετος.Βλέπεις όταν βλέπουμε μια καλή ταινία,λέμε:«Τι,ωραία φωτογραφία», «τι ωραία σκηνοθεσία», βλέπεις την τεχνική καθαρά,ενώ στο θέατρο το έχεις μπροστά σου και συμβαίνει τώρα,στον κινηματογράφο υπάρχει μια απόσταση.
Πιστεύεις ότι μια ταινία, μία παράσταση στο θέατρο, μπορεί να δώσει ερεθίσματα σε έναν άνθρωπο και να του αλλάξει τον τρόπο σκέψης γύρω από κάποια πράγματα για τη ζωή;
Πιστεύω ότι η τέχνη βοηθάει γενικότερα.Οποιαδήποτε μορφή τέχνης βοηθάει,γιατί για αυτό φτιάχτηκε η τέχνη,σου ανοίγει δρόμους για να δεις πράγματα που δεν τα έβλεπες και είναι αυτό το μαγικό της,παίρνει το οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας και το αποθανατίζει σαν παραμύθι,σαν ένας μαγικός καθρέφτης που λέει μόνο την αλήθεια της ζωής.
Είναι γνωστό ότι η κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο.Τι έχεις να πεις πάνω σε αυτό;
Σε περιόδους κρίσης έχει αποδειχτεί και από την ιστορία, ότι η τέχνη έχει μπει μπροστά για να σώσει τις καταστάσεις, έχει βοηθήσει τον άνθρωπο να συνεχίσει να ονειρεύεται. Νομίζω ότι θα γίνει το ίδιο και τώρα και ας δυσκολεύουν τα οικονομικά,το θέατρο θα βρίσκει πάντα τον δρόμο του.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που θέλει να σπουδάσει υποκριτική;
Ας το δοκιμάσει,πρέπει να γνωρίσουμε αυτά που μας ελκύουν,μόνο έτσι θα τα μάθουμε.Θέλει πολλή δουλειά.Δεν είναι αυτό που λένε όλοι: «Α, να γίνω γρήγορα γνωστός να γραφτεί το όνομά μου, να μπούνε τα γράμματα στη μαρκίζα, να γίνονται συνεντεύξεις». Θέλει εκεί επιμονή και δουλειά συνέχεια. Θα μου πεις, τι δουλειά κάνει ένας ηθοποιός; Είναι λίγο σαν να κάνεις μια συνεχόμενη ψυχανάλυση. Γιατί πρέπει να βρίσκεις τους ρόλους, τους άλλους ανθρώπους, να τους ανακαλύπτεις, να τους φτιάχνεις, να τους δίνεις σάρκα και οστά. Αυτό το πράγμα κάνεις συνέχεια,πέρα από τις τεχνικές που τις αποκτάς σιγά-σιγά,δηλαδή πονάς για να βρεις τον τρόπο να βγει κάποιος άλλος από μέσα σου.
Τι ετοιμάζετε τώρα;Τώρα ετοιμάζουμε πολλά πράγματα. Αρχικά είναι πολύ ωραία τώρα που έχει κατεβεί η αδερφή μου, η Μαρία από Αθήνα. Έχει αναλάβει το σχολείο θεάτρου. Αυτό θέλει πολλή δουλειά για να γίνει,γιατί φέτος γίνονται και 3 τα έτη.Έχουμε πολλά να φτιάξουμε πάνω σε αυτό,επίσης έχουμε τις παραστάσεις μας με τον «Φεγγαροσκεπαστή» και την «Κυρία Μαργαρίτα» που μάλλον θα επαναληφθούνε τέλος Σεπτεμβρίου αρχές Οκτωβρίου. Για να ξεκινήσω μία καινούργια δουλειά πρέπει να βρω ηθοποιούς,και αναλόγως από το πόσους θα έχω τι μπορώ να κάνω και ονειρεύομαι. Ξέρεις πρέπει να έρθει η κατάλληλη στιγμή,που θα σου κάνει το κλικ για να ξεκινήσεις. Πρέπει να πεις ότι τώρα,έχουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να φτιάξουμε αυτό το έργο που έχουμε στο συρτάρι και περιμένει. Κάθομαι διαβάζω και ταυτόχρονα γράφω και ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε για ακόμα 30 χρόνια, μια που φέτος κλείνουμε τα 30 μας, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Ακολούθησε το blog μας:
Facebook: @Δημοσιογραφική αναταραχή
Instagram: @dimosiografiki_anataraxi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου